De Grootste Zondaar Ooit

herhaaldelijk door alle vensters van het verblijf in de hoop een schim van
haar te ontwaren, maar ze was nergens te bekennen. Er was wel een
gebochelde die hoogst irritant stierengevechten reclameerde en vlak naast
hem ging staan. De minnaar droop af en nam plaats op hetzelfde terras
waar hij twee dagen eerder had gezeten. Hij bestelde een borreltje om tot
bedaren te komen, toen hij de schoonheid opeens uit het niets en in haar
eentje voorbij zag komen. Zijn teleurstelling verdween als sneeuw voor de
zon en parmantig haastte hij zich naar haar toe. Hij had zich niet vergist:
wat was ze mooi, zo elegant en fijn. Onweerstaanbaar! De Italiaanse
raakte overstuur toen ze hem zag aandraven en wist een moment niet hoe
ze zich moest houden. Ze kreeg bovendien het schaamrood op de kaken
toen ze zijn moderne uitrusting zag, die tot in de puntjes was verzorgd. Dat
moest onmiskenbaar voor haar bedoeld zijn, dacht ze beklemd en tegelijk
vereerd.
‘Mademoiselle De Vaudemont,’ ving hij hakkelend aan, ‘als arts zijnde
moet ik u wijzen op uw te strak ingesnoerde jurk bij de taille. Dat is slecht
voor de bloedsomloop.’ Wat stom van me, mijmerde hij toen, ik had haar
juist een compliment moeten geven, en zenuwachtig corrigeerde hij zich.
‘Ik bedoel, het kan uw schoonheid schaden,’ maar er kwam geen reactie;
de Italiaanse stond met de mond vol tanden. Laat ik me maar vrijelijk
uiten, nam hij zich voor.
‘Eerlijk gezegd ben ik diep onder de indruk van u en ik moest u weer
zien,’ zei hij. Toen brak het ijs en glimlachte ze om zijn openhartigheid.
‘Praktiseert u hier in Arles?’ vroeg ze nog stijfjes maar in accentloos
Frans.
‘Eh nee, ofschoon, toch ook, maar ik kom uit Saint Rémy, en daar werk ik
ook.’ De van zijn stuk gebrachte arts stelde zich voor en nodigde haar uit
om wat te gaan drinken, waarop ze samen naar het terras liepen waar zijn
borreltje van zonet nog stond. Het was een hele kunst om haar hoepelrok
tussen de tafeltjes door te manoeuvreren, maar uiteindelijk zaten ze dan.
‘U ziet er werkelijk fabuleus uit,’ complimenteerde hij “Yolande”, ‘maar
hoe komt u de dag toch door met die schitterende doch loodzware jurk?’
‘Ik draag deze jurk alleen als ik door de stad flaneer, zodra ik thuis ben
gaat-ie uit,’ en nerveus bedankte ze de ober voor het anijsdrankje.
Omstanders keken intussen met open mond naar het feeërieke stel. De
volkse aandacht ontging de twee echter geheel en de geneesheer bezon
zich op gespreksstof.
‘Dat is alleen toch niet te doen, zo’n jurk?’
‘De matrone helpt mij ermee,’ antwoordde ze en er viel een stilte. Michel
zocht opnieuw naar woorden, maar wist niets en bestelde nog een
borreltje.
‘Dat schijnt een zware studie te zijn, om arts te worden,’ merkte Yolande
nu op.
‘Ach, vijf jaar universiteit.’
‘Nou, knap hoor, er zijn maar weinigen die dat volbrengen,’ loofde ze hem
en langzaam begon er iets moois tussen hen te stromen.
36