A M P I E N - Acehbooks.org

met verlies van de beide kampongbewoners, die in den
strijd vielen. Zoo luidde het verhaal, dat door den schurk
met een onuitstaanbaar gezwets werd opgedischt. De
trots en opgeblazenheid, waarmee hij met zijn buit door
het volk liep, waren inderdaad ontzettend bespottelijk.
„Maar zie, wat gebeurd er? Met het vallen van den
avond komt een der beiden door het hoofd doodgemelde
Atjehers, meer dood dan levend, in de kampong aan.
Stervend geeft hij de volgende lezing van het voorgevallene.
„Bij een verlaten woning op een halfuur van een benting
der Hollanders gekomen, hadden zij eensklaps een Javaansch
soldaat ontwaard, die blijkbaar bezig was met
rampassen. ( l ) De zwager van den verhaler besluipt den
onvoorzichtige en schiet hem, op een paar passen afstand,
in den rug met zijn donderbu? dood. Men kwam overeen,
dat hem, die den moord beging, het geweer van den verslagene,
het opperhoofd de sabel en het leergoed, en den
dercle _ den verhaler dus - wat er op het lijk verder
mocht gevonden worden, zoude toebehooren. De verdeeling
geschiedde aldus. Onder het naar huis gaan weet
het hoofd aan den laatstbedoelde in te fluisteren dat hij,
den bezitter van het geweer moest vermoorden en dat
zij dan met hun tweeën om het wapen zouden dobbelen.
De overeenkomst wordt zwijgend gesloten en terwijl het
hoofd de aandacht van het slachtoffer op iets in de verte
vestigt, steekt de eene bloedverwant den anderen overhoop.
Het lot beslist, dat de doodslager het geweer zal
hebben. Maar dit kwam niet uit met de rekening van het
hoofd. Op een kwartier afstand van hunne woonplaats ge-
(1) Eigenlijk rooven, maar hier meer in de beteekenis van nasnuffelen van
verlaten huizen, iets, dat onze soldaten dikwijls zeer onvoorzichtig doden.