A M P I E N - Acehbooks.org

31
piekeren (na te denken). Ik lichtte een klep op - ongeveer
een dergelijke als die voor den ingang van het
huis — in het beschot hangende, dat de vertrekken van
het gangetje afsloot, en trad de eerste kamer (als het
hokje dien naam verdient) aan mijn rechterhand binnen.
Aanvankelijk zag ik niets dan een donkere ruimte, want
het daglicht, dat slechts toegang kreeg door de reten
van het gessak (plat geslagen bamboe) - waaruit een
groot gedeelte van den wand was gemaakt — en door de
openingen tusschen de beide daken, was niet voldoende
om het overigens geheel gesloten vertrek, dat bovendien
met geheel het huis door de zware kronen van opgaande
klapperboomen werd beschaduwd, voldoende te verlichten.
Mijn oogen wenden echter spoedig aan dit schemerdonker
en ik bemerkte aldra, dat de vloer, waarop ik
liep, van pinanghout vervaardigd, ook licht doorliet, door
openingen, die de bewoners schenen te gebruiken om
daardoor alles naar beneden onder het huis te werpen,
wat zg kwijt wilden zijn. Dat zij dit bovendien nog
slordig doen, ondervond ik eensklaps door uit te glijden en
languit neer te vallen. Het vertrek, dat ik langzamerhand
nauwkeuriger opnam, scheen door de beide dames
van den kampong-commandant te worden bewoond, te
oordeelen naar sommige voorwerpen en kleedingstukken
uitsluitend door vrouwen gebruikt en gedragen. In welke
verhouding deze dames tot het hoofd stonden, ben ik
niet te weten gekomen. Ik zag de vrouwen zoo nu en
dan, maar toch dikwijls genoeg om te weten, dat zij,
naar mijn begrip van mooi althans, wedijverden in leelijkheid.
De eene zal ongeveer twintig, de andere om
en bij de veertig jaren zijn geweest. In de laatste dagen
had ik vriend Ibrahim, den hadji, met nog een vreemden