Zedige bedenkingen over het aanbod van genade - dewoesteweg.nl

Maar dat het echter ten volle zeker is, (zoals allang door verscheidene godgeleerden is aangewezen) dat
dit niet altijd door de Heilige Schrijvers in die bepaalde betekenis gebruikt wordt, maar doorgaans en
wel het allermeest voor de ganse leer en prediking van Jezus en Zijn apostelen. Dan sluit het alles in wat
de mens tot zaligheid te weten, te geloven en te betrachten heeft, of de gehele leer der waarheid die naar
de Godzaligheid is. Dit kan elk die maar zonder vooroordeel de Schriften van de apostelen en in het
bijzonder de brieven van Paulus leest, bijna op elke bladzijde vinden. Zie onder vele plaatsen: Gal. 1:6-9;
2:5, 7; 2 Thess. 1:8; 2 Tim. 1:8-10.
Daaruit volgt dat het vals is om uit de betekenis van dat woord te willen afleiden dat de echte prediking
van het Evangelie daarin zou bestaan dat aan allen die daaronder verkeren die blijde boodschap moet
gebracht worden dat Christus en Zijn heil aan hen in de beloften geschonken is. Want wat in Mark.
16:15 genoemd wordt het Evangelie te prediken, wordt in Matth. 28:19 genoemd onderwijzen, of zoals
onze kanttekeningen ervan zeggen, discipelen te maken. Vergelijk Hand. 14:21, waar het Griekse woord
zo vertaald wordt en wat opmerkelijk is, daar gebruikt Lukas die beide woorden, het Evangelie te
prediken en discipelen te maken of te onderwijzen, om te verhalen wat Paulus en Barnabas te Derbe
verricht hebben en wat daarvan de vruchten geweest zijn. Want Lukas zegt daar: “en als zij derzelve stad
het Evangelie verkondigd en veel discipelen gemaakt hadden”, enz. Hieruit ziet men dat zij geleraard
hebben met de heidenen de ware God te leren kennen en hen te onderrichten aangaande hun diepe
ellendestaat en aangaande de weg en wijze hoe God, met behoud van Zijn deugden, zondige mensen kan
en wil zaligen. Daaruit volgt dan ook noodzakelijk dat zij Christus moeten prediken en het geloof in
Hem om door Hem behouden te worden. En wanneer dat ingang vond dan was het eerst de tijd om de
beloften van het Evangelie te verkondigen. Gelijk te zien is, Hand. 2:37, 38, 39, Hand. 10:34-44 en
16:29-33. Deze plaatsen verdienen wel ingezien te worden om te weten, hoe en tot wie zij het Evangelie
(in de nauwste zin genomen) gepredikt hebben.
En daaruit volgt dat zij die meer direct of meer ingewikkeld de prediking van de wet (om de mens te
brengen tot een rechte kennis van zijn ellendestaat) verzuimen of niet nodig achten en dat onder het
schoonschijnend voorwendsel van het Evangelie te prediken, niet vrijgepleit worden van zich aan groot
plichtsverzuim schuldig te maken. En daardoor geven zij aanleiding dat velen met een ingebeeld
deelgenootschap aan Jezus verdiensten ongelukkig verloren gaan. Deze beide stukken moeten wij een
weinig nader ophelderen.
Groot plichtsverzuim
Zulke Evangeliepredikers kunnen niet vrijgepleit worden van zich aan groot plichtsverzuim schuldig te
maken. Want het is toch tot geen ander einde, dat God aan gevallen mensen Zijn wet die ook mede een
wet van het werkverbond is, laat bekendmaken, ja Zelf in Zijn Woord bekend maakt, dan om de mens te
brengen tot kennis van zijn diepe ellendestaat en om hem tegelijk alle gedachten te benemen van enige
eigen waardigheid of gerechtigheid. Want uit de wet is de kennis der zonde, volgens Rom. 3:20, 7:7. De
wet spreekt de vloek uit over de zondaar, Rom. 3:19, Gal. 3:10. De wet is een tuchtmeester tot Christus,
Die er het einde van is, volgens Gal. 3:24 en Rom. 10:4. Hieruit volgt dat zij die zich daarvan onttrekken
om het de mensen bekend te maken, geheel afwijken van het grote oogmerk waartoe God aan de
gevallen mens Zijn wet bekend maakt.
Daarenboven hoe zal de mens er toe gebracht worden om Christus te kennen in Zijn noodzakelijkheid
en dierbaarheid zo hij er niet door de prediking van de wet toe gebracht wordt? Ik meen grond te
hebben om te zeggen dat zij die dit verzuimen veeleer de eigen aard van het Evangelie bedekken en
toesluiten, wat toch is Christus als het einde van de wet bekend te maken aan de mens. Die door een
recht inzien in de wet zijn diepe ellendestaat heeft leren kennen, daardoor van alle gedachten van eigen
waardigheid is afgebracht, en tot die heilige wanhoop gebracht is, dat hij het bij zichzelf en bij alles wat
er buiten Jezus is, voor eeuwig hopeloos moet opgeven. Zoals het zich zo toedroeg met de mannen op
het Pinksterfeest, die verslagen werden in het hart en dus in verlegenheid uitriepen wat zullen wij doen
mannenbroeders? En met de stokbewaarder die zeer bevende werd en uitriep lieve heren! Wat moet ik
doen opdat ik zalig worde? Hand. 2:37; 16:29,30.
En zal de Heilige Geest de mens overtuigen van zonden, gerechtigheid en oordeel, het geschiedt op geen
andere wijze dan dat Hij door Zijn verlichting de mens doet inzien in de spiegel van Gods Wet om zijn
ten enenmale ellendige en rampzalige beeld daaruit te leren kennen. Dan komt eigenlijk het Evangelie
24