Zedige bedenkingen over het aanbod van genade - dewoesteweg.nl

Alsof God door ons bade
Dit zijn allemaal zaken waarover ik nu niet verder hoef uit te wijden, omdat hij er onmiddellijk aan
toevoegt: “Alsof God door ons bade”. Dit duidt aan dat wat door hen in deze verricht werd van
Goddelijk gezag was, waaraan men zich moet onderwerpen. Paulus stelt hierin hun verrichting voor
onder de benaming van “bidden.” Naar het zeggen van taalkundigen is het Griekse woord van een zeer
ruimte betekenis, wat verschillend vertaald wordt, namelijk dan eens door vermanen dan weer door
vertroosten en zoals hier, door bidden. Hierdoor meen ik op goede gronden te mogen afleiden dat
Paulus hiermee het oog heeft op de prediking van het Evangelie, zoals die door hem en zijn
medearbeiders, als leraars van het Nieuwe Testament, verricht werd, zoals dit woord daarvoor gebruikt
wordt in Kol. 3:16; 1 Thess. 2:3 en 5:11; 1 Kor. 14:3; vergelijk Hand. 13:15-41.
En dat dit woord dan recht geschikt is om ons een denkbeeld te geven van de prediking van zulke leraars
als hier voorkomen en anderen ten voorbeeld moeten strekken als bestaande in vermanen (dat altijd met
leren gepaard gaat), met zachtheid, vriendelijkheid en bescheidenheid geschiedt, zoals overal waar zij
prediken te zien is. In bidden, wat de ijver en ernst aanduidt, waarmee zij in dat werk bezig waren en als
met heilig geweld zochten uit te oefenen op de gemoederen dergenen die hen hoorden. Hoewel met dit
onderscheid: als de aard der voorwerpen het vorderde. Ja het bestond ook in vertroosten, dat bij uitstek
te pas kwam bij bekommerde, heilbegerige en verlegen zielen, of die onder verdrukkingen en
verzoekingen zuchten. Immers, “die profeteert, spreekt den mensen stichting en vermaning en
vertroosting.” 1 Kor. 14:3. Dit vermanend, biddend en vertroostend prediken, stelt Paulus nader voor in
z’n Goddelijk gezag, als hij zegt, “alsof God door ons bade.” Daarmee wil Paulus naar mijn inzien twee
hoofdbijzonderheden te kennen geven.
Allereerst dat zij in dat werk voorkwamen als gezanten Gods en Christus, zoals hij hen reeds genoemd
had. Die dan als zodanig hun opdracht - niet alleen van aanstelling tot dat ambt, maar ook en vooral,
aangaande de wijze hoe zij daarin zich te gedragen hadden - van Denzelven ontvangen hadden. En vooral
dat zij zich in de uitvoering stipt daaraan gehouden hebben zonder op enigerlei wijze daarvan af te
wijken, zoals Paulus zich daarop wel durfde beroepen in zijn afscheidsrede bij de ouderlingen van Efeze,
Hand. 20:17-27.
Ten tweede dat (wat uit het voorgaande noodzakelijk volgt) wat zij als zodanigen spraken of schreven
niet hun eigen woord was, maar Gods Woord en daarom van een consciëntie verbindend gezag was,
waaraan zich niet alleen alle Christenen, maar ook alle volgende leraars moeten onderwerpen. Die
hebben daarin het volmaakte voorschrift waarnaar zij hun prediken hebben in te richten. Zie onder
anderen 1 Kor. 3:10, 14 en 1 Thess. 2:13.
Uitvoering van het ambt
Dit leidt ons vanzelf tot het tweede deel van de tekst. Paulus wijst daar nog wat onderscheidenlijker aan
op welke wijze zij de leer van de verzoening predikten, als hij zegt: “wij bidden van Christus wege laat u
met God verzoenen”.
Hierin ligt de grote zaak die Paulus predikte en waartoe zij mensen zochten te brengen, het verzoenen
met God. Wanneer Paulus spreekt van God in onderscheiding van Christus dan is het buiten alle
bedenkingen dat hij daardoor God de Vader verstaat, de eerste Persoon in het hoogwaardig
Opperwezen. Die volgens het huishoudelijke werk van de drie Goddelijke Personen het Rechterambt
bekleedt en daarin het hele Goddelijke Wezen representeert en haar gerechtigheid handhaaft en dus
voorkomt in het verzoeningswerk als de beledigde partij aan Wiens gerechtigheid Christus moest
voldoen, zou Hij ooit zondige mensen genade bewijzen en met Wie de mens verzoent moet worden zal
hij ooit ten leven kunnen ingaan. Dat zijn allemaal zaken die voor geoefenden in Gods Woord bekend
zijn en onze opzet laat niet toe dat wij daar nu verder op ingaan.
Laat u met God verzoenen
We bepalen ons dan bij de grote zaak zelf, die is: “zich met God laten verzoenen”. Dan verstaat hij
daardoor op deze plaats in geen geval die verzoening die Christus eenmaal door gehoorzaamheid en
lijden heeft daargesteld. Want dat heeft Hij eenmaal en voor eeuwig in de plaats van al de uitverkorenen
afgedaan. Dat is eigenlijk de verwerving van de verzoening. Dit was het waarvan de Heiland, op dat
50