(PDF) van dit bulkboek.

soe … mochte = zodra hij de kans kreeg
tfensterkijn = het spreekvenstertje
mocht sijn = als het kon
merde = treuzelde / na dien = hierna
vanden = op de proef stellen
banden = tralies
Veelvuldig zuchtten zij diep
bevaen met = vervuld van
stonde = tijd
Hoe vaak zij van kleur verschoten
Ay mi = wee mij / aymie = geliefde
mi ... wee = ik ben zo ongelukkig
jeghen = tegen
conforteert = troost schenkt
der minnen strael = de pijl der liefde
Zodat ik veel verdriet lijd
Ik word nooit meer blij
uut ghetoghen = er uitgetrokken
Hi reet soe hi ierst mochte
Ten cloester, daer hise sochte.
Hi ghinc sitten voer tfensterkijn
Ende soude gheerne, mocht sijn,
Sijn lief spreken ende sien.
100 Niet langhe en merde si na dien.
Si quam ende woudene vanden
Vor tfensterkijn, dat met yseren banden
Dwers ende lanx was bevlochten.
Menech werven si versochten,
105 Daer hi sat buten ende si binnen,
Bevaen met alsoe starker minnen.
Si saten soe een langhe stonde,
Dat ict ghesegghen niet en conde
Hoe dicke verwandelde hare blye.
110 ‘Ay mi’, seitsi, ‘aymie,
Vercoren lief, mi es soe wee.
Sprect jeghen mi een wort oft twee
Dat mi therte conforteert.
Ic ben die troest ane u begheert.
115 Der minnen strael stect mi int herte
Dat ic doghe grote smerte.
In mach nemmermeer verhoghen,
Lief, ghi en hebbet uut ghetoghen.’
Naar ‘t klooster ging hij rijden
waar hij bij ‘t raampje haar verbeidde
dat daar in de bezoekzaal zat.
Voorzichtig vroeg hij naar zijn schat,
of hij haar mocht spreken en zien.
Ze kwam een ogenblik nadien
om een blijk van liefde op te vangen
bij ‘t raampje, dat met ijzeren stangen
in lengte en breedte was bevlochten.
Hoe ze toch tegen hun tranen vochten,
want hij zat buiten en zij zat binnen
en zo konden ze niets beginnen.
Daar zaten ze, het leken uren
en zij hadden zoveel te verduren:
verblekend, blozend, droef en blij.
‘Ach lieveling,’ verzuchtte zij,
‘ik heb er zo veel moeite mee,
toe, zeg me gauw een woordje of twee
dat mij een beetje troosten kan.
Ik word er zo wanhopig van,
de liefdesangel in mijn hart
steekt me en geeft me pijn en smart.
Ik zal dagelijks moeten lijden
totdat jij me komt bevrijden.’
want hij zat buiten en zij zat binnen
en zo konden ze niets beginnen.
Daar zaten ze, het leken uren
en zij hadden zoveel te verduren:
13