nederlanden.

322 DOOREGEEST. (ENGEL ARENTZOON)
de Goddelijke Voorzienigheid. V. Van de Erfzonde, die da
Schrijver beweerd dat geen eigentiijke zonde is, ten welken
aanziene hij zig van 't gewoone gevoelen der Doopsgezinden
verwijdert. VI. Over 's Menfen verlosfing, en over de
vleeswording en de eigenfchappen van den God-Mens. Hier
bewijst hij tegens eenigen van zijnen aanhang, dat het Godde­
lijke Woord niet, eigentlijk gefproken, in een zigtbare en
fterfFelijk Mens is veranderd geworden. Vervolgens fpreekt hij
over de genoegdoening van JESUS CHRISTUS. VIL Van de alge­
mene Genade, die hij als een ontegenfprekelijke waarheid
zoekt te bepalen. VIII. Over de werkzaamheden van den
Heiland, als Profeet als Priester en als Koning. IX. Van
het regtveerdigmakend Geloof. X. Over het Berouw, het
welk hij ten dele doet beftaan in de belijdenis van Zonden,
egter zonder verpligting om die aan Priesters te biegten, die
volgens hem geen het minfte gezag daaromtrent kunnen uit-
oeffenen. XI. Over de Regtveerdigmaking alleen eigen aan
de ware gelovigen en berouwhebbenden: hij onderfcheidt die
van de Heiligmaking. XII. Van de Kerk, over welk onder­
werp hij inzonderheid het leerftelzel van JURIEU volgt; de On r
verdraagzaamheid is eene der hoofdzaken, die hem 't meest
in de Roomfe-Kerk ftuit. XIII. Over de Kerk-Leraren. XIV.
Over de Sacramenten, waaromtrent hij weinig van CAL-
VYN'S lere verfchilt; en hij beweerdt, dat de Voetwasfmg die
bij fommige Doopsgezinden in gebruik is, geenzins tot de
Sacramenten behoort. XV. Over den Doop, het geliefkoos­
de onderwerp der Mennoniten. XVI. Van het Avondmaal,
waaromtrent hij genoegzaam gevoelt als de Gereformeerden.
XVII. Over den Kerkban, waar over hij zo geftreng niet denkt
als de meesten van zijnen,aanhang. XVIII. Van de Overheid :
de Schrijver wil, dat men die moet eeren en gehoorzamen,
en dat men zonder onregtvaardtgheïd' zig daar toe kan laten
gebruiken. XIX. Van het Eedzweren; deze Iaat hij in geen
geval hoegenaamd toe. XX. Van de Gebeden: hij wil dat
men die niet dam aan God en aan levenden moet doen,
en geenzins aan Engelen, noch aan geftorven Heiligen.
XXI. •