Interview met - CJV'ers

Interview met:
H a n s P e e t
Velen denken dat de Grote, Grijze
Geitenbreier, Roel van der Worp, de oudste,
nog actieve speler van De CJV’ers is.
Zij vergissen zich. Roel, die zich in het
begin van de decembermaand telkens bij
zijn vertrek uit de kantine het liedje ‘Dag
Sinterklaasje, daag, daag’ moest laten
welgevallen, wordt qua leeftijd nog overtroffen
door zijn teamgenoot Hans Peet.
Hans wordt op 6 april 61 jaar.
Hans Peet is typisch zo’n man die altijd
achter de camera blijft. Letterlijk. Hem
zie je zelden op een foto. Hans blijft altijd
minzaam en bescheiden. Als hij even
dreigt op te vallen, verdwijnt hij ogenblikkelijk
achter een gordijn van sigarenrook.
Dit is het moment om hem over het
voetlicht te halen. Hoe is het om te voetballen
als jouw benen niet meer altijd
kunnen uitvoeren wat jouw hoofd wel
graag zou willen?
Hans, hoe ben jij bij De CJV’ers beland?
Ik ben op 1 december 1955 lid geworden. Mijn
vader was hier wedstrijdsecretaris en mijn broer
Piet voetbalde al bij De CJV’ers. De keuze voor
deze club was niet zo moeilijk.We zijn van huis uit
christelijk.We woonden destijds op de Worp. De
meeste jongens uit de buurt werden lid van
Activia, maar omdat dat een zondagclub is, was
dat voor ons geen optie. Ik heb bij De CJV’ers in
alle elftallen gespeeld, van het tweede tot het
twaalfde. In het eerste heb ik alleen in een toernooi
gespeeld.
Hoe leuk is het om nog te voetballen als je de zestig
gepasseerd bent?
Het is weleens grappig als tegenstanders roepen:“Je
moet die oude in de gaten houden.” Ze
hebben het dan over Roel van der Worp. “Ach,
zo oud is hij nog niet”, zeg ik dan. “Ik ben nog
een jaartje ouder.” Het plezier in het voetbal is
er nog wel, maar de vermogens nemen af.
Meestal speel ik hooguit een half wedstrijdje.
Het tempo ligt voor mij vaak te hoog, ik word
er regelmatig uitgelopen.Want we spelen gere-
Jubileumgids 80 jaar CJV’ers
geld tegen knapen van achterin de twintig. De
meeste spelers van het zesde voetballen al jaren
samen. Je merkt toch dat steeds meer jongens
vanwege een blessure langdurig afwezig zijn. Ik
ben zo’n beetje de laatste der Mohikanen. Het
wordt de laatste jaren steeds duidelijker dat ik
mijn langste tijd als voetballer gehad heb.
Misschien ga ik nog een jaartje door, op rustig
niveau, maar het kan ook zo afgelopen zijn.
Waarom wil je nog zo graag doorgaan?
Een teamsport is leuk. Je wilt je team trouw blijven.
De harde kern van ons elftal voetbalt al zo’n
vijftien jaar bij elkaar. Die saamhorigheid is erg
mooi. Na afloop zitten we altijd bij elkaar.
Vrouwen en kinderen erbij. De meeste kinderen
heb ik zien opgroeien vanaf hun babytijd. Als je
hen ziet, realiseer je je pas hoe oud je bent. Ik
zou het voetbal nog niet willen missen. En daarbij:
ik heb toch een beetje beweging nodig, zeker
nu ik in de vut ben. Ik speel ook tennis, maar dat
is toch meer het korte werk.Voor de conditie is
voetbal beter. Ik vind het nog steeds heerlijk om
te doen, ben altijd weer blij als ik een wedstrijdje
kan spelen. Mijn vrouw Miny accepteert volledig
dat ik mijn zaterdag aan het voetbal besteed.
Dat is ze na veertig jaar wel gewend.
Als je onverhoopt moet stoppen, ga je dan voor de
club verloren?
Nee, ik blijf komen. Als ons elftal verder bij
elkaar blijft, word ik leider of grensrechter. Of ik
vul de formulieren in. Er is altijd wel een vacature.
Voetbal is bij ons een familietraditie. Mijn
vader heeft zelf nooit gespeeld, maar hij was
hier wel altijd.
Over familie gesproken. Je verschilt duidelijk in
karakter met jouw broer, Piet. Zou het voorzitterschap
iets voor jou zijn?
Nee, dat is niks voor mij. Ik treed niet zo graag
op de voorgrond. Toen ik 24 jaar aanvoerder
was geweest, ben ik bewust gestopt. Ik wilde de
25 jaar niet volmaken. Zo’n jubileum hoef ik
niet zo nodig Wat dat betreft lijk ik qua karakter
meer op mijn vader.
13