Interview met - CJV'ers

Interview met:
Ria Claassen
Als er ergens potentie ligt voor toekomstige
voetbalsterretjes, dan is het wel in de
kamer van RC Kids. Te gast bij Ria
Claassen die met haar kinderopvang aan
huis een gat in de markt heeft gevonden, is
het goed vertoeven voor eventueel aanstormend
talent. Leeftijdsgenoten van 0
tot 4 jaar jong komen elkaar tegen en Ria
is spreekwoordelijk gezien hun ‘Torwart’.
Dan is het nog even twee jaar pappen en
nathouden om meestal na het behalen van
een zwemdiploma voor een vereniging te
mogen kiezen. Zo kan het zijn dat deze
kinderen ook als pupil starten bij onze
leuke vereniging c.s.v. de CJV’ers. Het
spoor achterna rijden van hun doelverdedigster
Ria, die net als onze vereniging
graag werkt aan een gezonde toekomst
met jonge speelsters en spelers. Toen Ria
zelf 7 jaar was, koos zij eigenhandig voor
de CJV’ers, omdat een meisje van haar
klas daar ook speelde. Ria werd na een
‘kijk- en meedoen-periode’ lid en het meisje
van haar klas was verdwenen.Tussen de
jongens van haar team was Ria echter
geen buitenbeentje en zo klom ze op, naar
intussen bijna 25 jaar lidmaatschap van de
oranje-zwarten, ons cluppie. Hoogtijd dus
om haar voetballoopbaan in dit jubileumjaar
eens onder de loep nemen.
Ria, jij bent het langst spelend lid bij de dames van
de CJV’ers, kun je iets vertellen over de begintijd?
Ik heb van 7 tot en met 11 jaar altijd met de
jongetjes gevoetbald. Veel kinderen van mijn
school zaten bij de club en dat gaf de doorslag.
Maar qua meisjes was er nog weinig, toen ik zo
klein was. Pas toen de gebroedertjes Evers
(Alexander was eerste keep) doorschoven naar
de E, kon ik gaan keepen bij de F-jes. Boven heb
ik nog ergens een pupillenfoto liggen met de leiders
Leo Wessels, Gerrit van der Veen, Tony
Wagenaar, dat was bij de E-pupillen. Veel aandacht
werd besteed aan ons, toen ook al, alleen
bestonden er niet zoveel teams als nu. Meneer
Veurtjes en Reinie de Vries waren er ook bij.
36 Jubileumgids 80 jaar CJV’ers
Ken je nog enkele namen van speelsters of trainers
toen het damesvoetbal startte?
Ab Wessels was voor mij in de D-tjes nog de
begeleider en toen kwam er een meisjesteam,
waar ik naar toe moest. Dat was een wat mindere
tijd. Die meiden konden nog niet zo voetballen
als ik verwacht had en dan nog op een
half veld. Karin Wiggers en Marijke Bisschop zijn
in die eerste periode belangrijk geweest voor
de start van het damesvoetbal.. Meisjesvoetbal
maakte niet zoveel indruk op mij, het damesvoetbal
daarentegen wel, toen was ik 12/13 en
Agnes Brouwer zat bij de dames en Margriet,
mijn zus, trok me mooi mee in het speelgedruis
op vrouwelijk niveau. Jan Beltman had het eerste
team onder zijn hoede en Henny
Steenbrugge het tweede. Cor, Robert en Gerrit
kwamen daarna. Het werd een beetje rommelig,
een aantal speelsters vertrokken naar
Zutphen en dat was naast het vertrek van
Beltman als trainer, de grootste aderlating voor
die tijd, begin jaren ’90.
Waarom heb je als meisje specifiek voor keepster
bij onze vereniging gekozen?
Voetbal vond ik erg leuk, had af en toe wat last
van benauwdheid en dus was voor mij het keepen
een uitgesproken keuze. Op school met de
jongens tegen de bal trappen deed ik al wel,
maar het keepen was de hoofdmoot of ik nu
meisje was of niet, dat deerde me niet. De vereniging
ligt nog steeds mooi in de buurt waar ik
woon, is als meisje ook zeer aangenaam, niet zo
ver op de fiets. Mijn ouders vonden dat ook
vertrouwd en de CJV’ ers was voor hen een
goed christelijke vereniging.
Hoe kijk je tegen het onderscheid aan, tussen mannen-
en vrouwenvoetbal?
Moeilijk voor mij om het als onderscheid te
zien, omdat ik in het combinatievoetbal begonnen
ben en dat kan gewoon tot 15-16 jaar, vind
ik. Maar ik moet er niet aan denken om gecombineerd
te spelen wanneer jonge mannen rond
20 jaar bij mij op het doel gaan schieten, dat
overleef ik niet. Dat geeft ook precies het verschil
in fysiekheid aan. Men had vroeger wel-