Interview met - CJV'ers

More documents

Recommendations

Info

Interview met: Gé ten Kleij Als er ooit een favoriet elftal wordt samengesteld van alle spelers uit de tachtigjarige geschiedenis van De CJV’ers, zal Ge ten Kleij daar ongetwijfeld deel van uitmaken. Hij moet in zijn beste dagen een symbool van onverzettelijkheid zijn geweest. In de beginjaren van het betaald voetbal kreeg hij zelfs diverse keren een aanbieding van Go Ahead. Zijn christelijke achtergrond vormde de barrière om toe te treden tot de rijen van de eerste profvoetballers. Zoals alle oud-voetballers die zelf niet meer actief zijn, mag hij graag herinneringen ophalen aan zijn vroegere gloriedagen. Gooi er een muntje in en de tong van Ge ten Kleij komt niet meer tot rust. Intussen blijft het bij hem niet bij woorden, want de daden zijn navenant. Ge ten Kleij heeft zich verdienstelijk gemaakt als leider, jeugdsecretaris, tweede penningmeester, tweede secretaris en wedstrijdsecretaris. In de afgelopen tijd heeft hij vele uren werk besteed aan de organisatie van de reunie, die op tweede paasdag (9 april) in ons clubhuis wordt gehouden. Zo heeft hij liefst 230 brieven geadresseerd aan oud-leden. Ge, jij hebt enkele keren een aanbieding gehad van Go Ahead. Hoe ging dat in zijn werk? Ik heb van 1954 tot januari 1956 in dienst gezeten. Ik speelde daar in het bataljonselftal met voornamelijk profvoetballers, onder wie Paul Meijers, Rikkert Lacroix en Herman de Jong, de kaasboer uit Eerbeek. Henk Morren van DTS’35 uit Ede en ik waren de enige amateurs. Ik speelde in die jaren ook in het Deventer elftal.Toen ik met De CJV’ers een thuiswedstrijd had gespeeld, werd ik benaderd door meneer De Kreek van Go Ahead, die met een contract kwam aandraven. Voor een overwinning zou ik een tientje krijgen, na een gelijkspel kon ik 7,50 gulden verdienen bij een nederlaag 5 gulden. Per trainingsbezoek werd mij 2,50 gulden beloofd. Je 4 Jubileumgids 80 jaar CJV’ers moest drie keer weer week trainen, je mocht zelf bepalen wanneer: ’s morgens, ’s middags of ’s avonds. Een jaar later stond meneer De Kreek er weer. Toen was de vergoeding al opgetrokken: vijftien gulden bij een overwinning, een tientje bij een gelijkspel en 7,50 gulden bij een nederlaag.Voor een training kon ik vijf gulden krijgen. Je moest dan vier keer per week trainen. Ik verdiende toen 56,50 gulden per maand bij de post, dus het was een aardig zakcentje geweest. Ik had er ergens wel oren naar, maar van huis uit was het niet aan de orde. Ik mocht niet op zondag voetballen, dat was een principiele kwestie.Als men toen, zoals nu in de eerste divisie, op vrijdagavond had gevoetbald, was er niets aan de hand geweest. Maar toen was dat niet aan de orde. Er viel thuis niet over te praten. Achteraf vind ik het wel jammer dat ik daardoor het profvoetbal niet gehaald heb, maar toen legde je je er bij neer. Het ouderlijk gezag telde toen nog zwaar. Ik kan me herinneren dat in Deventer het gerucht ging dat ik naar Activia zou gaan, een zondag-derdeklasser. Mijn vader was dat ook ter ore gekomen. Toen ik thuis kwam, zei hij:“Ga zitten”. Ik was toen nota bene 22 jaar. Ik moest toen verantwoording afleggen. Nou, er was helemaal geen sprake van dat ik naar Activia wilde overstappen, maar het tekent wel de verhoudingen in die tijd. Hoe ben je bij De CJV’ers terecht gekomen? Ik werd lid in 1946, toen was ik elf jaar. Je mocht lid worden in het jaar dat je twaalf jaar werd. Ik ben begonnen in de B-junioren, toen ik veertien was stapte ik over naar de A-junioren. Ik moest dus altijd met oudere jongens spelen, altijd met veel weerstand. Daar heb ik als voetballer baat bij gehad. Training had je in die jaren niet. Helemaal niks. Daar was geen ruimte en geen geld voor. We trainden daarom zelf, als jongens onder elkaar. Putjesvoetbal op de Beestenmarkt, meestal met een tennisbal. Toen ik zeventien jaar was debuteerde ik in het eerste elftal, als rechtsbuiten onder trainer Leo
Halle (bekend als keeper van Go Ahead met de bijnaam De Leeuw van Deventer, EM). Ik was geen geweldige technicus, moest het meer hebben van inzicht en strijdlust. Met die instelling heb ik wel zestien jaar in het eerste lopen ballen. Ik heb een jaar vrijwillig in het tweede gespeeld, om jonge, talentvolle spelers op te vangen. Mijn neefje Henk stond toen in het doel. Ik kan me herinneren dat ik na een aanval van de tegenpartij een discussie met hem had.“Waarom heb je me niet gewaarschuwd”, vroeg ik hem. “Ik wist niet hoe ik u aan moest spreken. Moet ik oom Ge zeggen?”, reageerde hij. Dat was een mooi jaar. Wat beschouw je als het hoogtepunt van jouw jaren in het eerste elftal? In 1959 namen we deel aan een groot pinkstertoernooi in Meppel. Die toernooien werden elk jaar georganiseerd door de Verenigde Christelijke Voetbalverenigingen. We waren toen juist gedegradeerd met het eerste. Mijn vrouw was in verwachting en wilde eigenlijk niet mee. “Wie moet dan de foto maken als ik die grote beker omhoog hou?”, vroeg ik voor de grap.We zijn toen met de hele familie in een Volkswagenbusje naar Meppel gereden. En ’s avonds, aan het einde van het toernooi, stond Ge met de grote beker in zijn handen.We hadden elke wedstrijd na strafschoppen gewonnen. Steeds was het 0-0 gebleven. Alleen de halve finale, tegen Go Ahead Kampen, wonnen we met 1-0. We zijn dus toernooiwinnaar geworden met een normaal velddoelpunt. Maar het was een fantastische dag. Wanneer ben je gestopt met voetbal? In 1973. Ik was 37 jaar, begon het aardig te voelen. We speelden met het tweede tegen CSV Apeldoorn 3. Bij rust stonden we met 2-0 achter. In de tweede helft ben ik in de spits gaan spelen en heb ik drie keer gescoord.We wonnen met 3-2. Daarna heb ik de spelers verteld dat ik ermee stopte. Ik ben toen leider van het tweede elftal geworden. Het deed wel zeer om langs de kant te moeten staan. Maar ik heb sindsdien alleen nog deelgenomen aan het jaarlijkse veteranentoernooi. Dat waren prachtige voetbaldagen. Ik kan me het toernooi bij DVS’33 in Ermelo nog goed herinneren.Vooral de wedstrijd tegen Spakenburg, die we met 1-0 wonnen door een kopbal vanaf de middellijn van Cees van Tuuren. In de finale speelden we Jubileumgids 80 jaar CJV’ers tegen DVS. Het werd 0-0. In de strafschoppenserie stond het 4-4, toen Joop Bakker aan de beurt was. Hij had bij De CJV’ers gevoetbald en was toen voorzitter van DVS. Joop miste, waarna ik uit de beslissende strafschop scoorde. En weer gingen we met de beker naar huis. Voetbal blijft het mooiste als je zelf kunt spelen. Heb je het niet moeilijk gehad als leider? Ik heb als leider ook hele mooie jaren gehad. Fijne herinneringen heb ik bijvoorbeeld aan 1985. Joop Jansen was toen trainer.We moesten winnen bij Zelos om kampioen te worden. Een bus vol spelersvrouwen ging toen mee naar Zelhem.We kwamen met 1-0 achter.Tien minuten voor tijd ging Jan Willem van de Berg in de spits voetballen. Hij maakte 1-1, maar dat was niet genoeg.We waren afhankelijk van het resultaat van onze concurrent AZSV, die tegen SEH moest spelen.Toen we naar Heerde belden, was het daar 2-1 voor AZSV. Het kampioenschap leek verloren, want AZSV moest verliezen. Maar die wedstrijd was nog niet afgelopen. Later kregen we te horen dat het 2-2 geworden was. En later zelfs dat AZSV met 3-2 had verloren. Dat durfde ik niet te geloven. Ik heb toen zelf naar Heerde gebeld. En verdraaid, het was zo. We waren toch kampioen. Met een versierde bus kwamen we in Deventer aan. Groot feest. Heb je de club in de afgelopen jaren zien veranderen? De laatste jaren is de sfeer veranderd. Vroeger was het wat gemoedelijker. Iedereen kende iedereen. Dat is nu wel minder geworden. Ik heb ook het idee dat de meeste mensen hier tegenwoordig alleen nog maar komen om te voetballen. Ze hebben steeds minder voor de vereniging over. Als ze iets moeten doen, schreeuwen ze moord en brand. Kijk bijvoorbeeld naar de zaterdagdienst die we hier hadden. Om de week was een elftal aan de beurt. Twee spelers moesten een zaterdagdienst draaien, wat neerkwam op doelen klaarzetten en een wedstrijdje van de jeugd fluiten. Maar dat was al te veel, hoewel elke speler hooguit een keer per jaar aan de beurt was. Jij bent betrokken bij de organisatie van onze jubileumfestiviteiten. Gaat dat wel goed? Ik heb grote bewondering voor Andre Noppers, Frits de Groot en Dirk Helms. Zij hebben bergen werk verzet voor de organisatie van de grote feestavond ter gelegenheid van ons jubileum (21 april, EM). Als je ziet wat die jongens 5
Page 2 and 3: Van de redactie Onze c.s.v. de CJV
Page 6 and 7: voor elkaar hebben gebokst. En ze d
Page 8 and 9: GEFELICITEERD MET HET 80-JARIG JUBI
Page 10 and 11: stonden wel 75 mensen klaar om hem
Page 12 and 13: Ceders Steakhouse Kleine Overstraat
Page 14 and 15: Mariënburghplein 4, Deventer Tel.
Page 16 and 17: CJV’ers 6 feliciteert c.s.v. de C
Page 18 and 19: Wat het voetbal betreft, mogen we n
Page 20 and 21: WIJ DOEN DE REST Afval is niet iets
Page 22 and 23: Met L&R scoort u altijd! 0570-62344
Page 24 and 25: Interview met: P e p e J a c o m e
Page 26 and 27: info@beijer-co.nl www.beijer-co.nl
Page 28 and 29: Interview met: Ronald Voorhorst Hij
Page 31 and 32: mitella binnen kwam stappen. Zijn b
Page 33 and 34: KREPEL DEUREN VAKWERK OP MAAT Onder
Page 35 and 36: Fusies in het amateurvoetbal zijn n
Page 37 and 38: Afwerk-, beton- en kunststof vloere
Page 39 and 40: eens twijfels in mijn kunnen tussen
Page 41 and 42: voetballen, maar ons wel volgens de
Page 43 and 44: Glazenwasserij en Schoonmaakbedrijf

Interview met - CJV'ers

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?