Interview met - CJV'ers

Interview met:
P i e t P e e t
In oktober legt hij de voorzittershamer
neer. Dan is het mooi geweest. Piet Peet,
bestuurder in hart en nieren, trad in 1965
aan als secretaris van de CJV ‘ers. ‘In die
tijd groeiden voetbalverenigingen als
kool. Het ging financieel langzaam wat
beter met het land. De kinderen van de
generatie die was geboren in de jaren
dertig kwamen op een speelgerechtigde
leeftijd. We groeiden van 228 leden in
1965 naar bijna het dubbele tien jaar
later: 425.’ Peet stapte in 1975 uit het
bestuur om bondswerk te verrichten. In
1991keerde hij terug als vice-voorzitter,
twee jaar later werd hij preses. Tot zijn
61e bond hij de kicksen onder, ruim duizend
wedstrijden speelde Piet op het
veld en in de zaal. Een blauwe maandag
kwam hij uit voor het eerste, met name
als speler van het tweede maakte hij
naam.‘Besturen heeft alles te maken met
continuïteit. Goed nadenken voordat je
wat doet, de consequenties op langere
termijn goed bekijken. Of ik het een eer
vind om voorzitter te zijn? Nee. Het is
gewoon leuk. Maar het is veel werk. Je
bent een bindende figuur die daarnaast
inspringt als het nodig is. En die ook de
kleine dingen in de gaten houdt. Gebeurt
het niet direct, dan doe je het zelf even
snel. Een enkele keer kruip ik achter de
bar om te helpen.’
U bent direct na de oorlog lid geworden van de vereniging.
Hoe was de situatie in die jaren?
‘In de oorlog telde de CJV ‘ers nog maar vier
leden. Kinderen konden in die tijd pas vanaf hun
twaalfde lid worden. Ongeveer gelijktijdig met
het aantreden van mijn vader als wedstrijdsecretaris
begon de heer Van Kuik, rector van het
gymnasium, het pupillenvoetbal te promoten.’
Aan de hand van zijn vader stapte Piet de vereniging
binnen. ‘Het sprak voor zich dat ik lid zou
worden. Waarom de CJV ‘ers? Om principiële
redenen, nog steeds trouwens.’
32 Jubileumgids 80 jaar CJV’ers
Zijn eerste termijn als bestuurder kenmerkte zich
door een explosieve groei van het ledental. Wat
betekende dat voor de vereniging?
‘Bij het veertigjarig bestaan in 1967 is er een
plan gemaakt voor de oprichting van een clubhuis.
Jaap Hilbert, aannemer en erelid, was de
stuwende kracht achter het geheel. Hij zei ‘daar
zorg ik voor’. In 1968 verrees er een noodgebouw
op de huidige locatie, vier jaar later was
het clubgebouw gereed. Een belangrijke
gebeurtenis: door de komst van het clubhuis
stegen de inkomsten van de vereniging en werd
het saamhorigheidsgevoel vergroot.’
Een clubhuis bouwen kost geld.Veel geld. Hoe zorgde
de vereniging ervoor dat er voldoende financiële
middelen binnenkwamen?
‘Een deel van de bouwkosten hebben we gefinancierd
met de verkoop van loten. Mensen
konden voor dertig gulden tien keer deelnemen.
Inderdaad, een boel geld. Toch gingen de
loten grif van de hand. Je kon de loten ook in
tien maandelijkse termijnen betalen. Ja, mensen
wilden de club steunen. Maar de prijzen waren,
zeker voor die tijd, niet kinderachtig hoor. Bij de
laatste trekking viel zelfs een auto te winnen.
Een Volkswagen als ik me goed herinner.’
Toenmalig wethouder Van Weeperen verrichtte
de openingshandelingen.‘Ze keek haar ogen uit.
Eigenlijk vond ze het veel te groot. Dat zei ze
ook in haar toespraak. En inderdaad, we hadden
een flink clubhuis met een grote jeugdruimte.
De verdienste van Jaap Hilbert. ‘Wat er aan
ruimte bijkomt, kost niets’, sprak hij geregeld tijdens
de bouw.’
En daarmee was een modern clubhuis verrezen?
‘Wel een clubhuis, maar geen kleedkamers. In
1948 waren de plannen voor de bouw van
kleedkamers op het sportpark al gemaakt. Er
was toen echter geen geld. Pas 25 jaar later
kwam het er van. Gaskachels op de vloer,
douches met een hoge aan- en uitknop. Veel
kinderen konden daar helemaal niet bij. Dan
moest de leider de knop indrukken en vervolgens
maken dat ie wegkwam.’