Interview met - CJV'ers

Interview met:
J a n B e l t man
Hij mag graag verhalen over zijn vroegere
ontmoetingen met Roel van der Veen. Dan
vertelt Jan Beltman dat hij als spits van
Hoonhorst de bal zo hard langs de keeper
van Balkbrug in het doel kogelde, dat deze
de bal vijf weilanden verderop moest ophalen,
waarbij hij met een polsstok vier keer
over een sloot moest springen. Doelnetten
waren in die bange jaren nog een onbekend
fenomeen. Vaak keerde Roel met eendenkroos
in het haar en waterplanten rond zijn
nek op het voetbalveld terug.
Beltman vertelt doorgaans niet dat zijn elftal
in die barre tijd naar verre oorden als
Balkbrug moest afreizen per muilezel of
ossenwagen, destijds de enige middelen van
vervoer in Hoonhorst, waar pas in de late
jaren zestig de eerste fiets in het straatbeeld
verscheen. Hoonhorst is inmiddels in
de vaart der volkeren opgestuwd en heeft
zelfs aansluiting gekregen op het electriciteitsnet,
de waterleiding en de riolering.
Voetbalcoryfeeën als Rene Eijkelkamp en
Jaap Stam hebben zich hier zelfs gevestigd.
Maar in de jeugdjaren van Jan Beltman was
het nog sappelen geblazen. ’s Winters leefden
boerenfamilies nog in de stal, zich warmend
aan het vee. En per honderd inwoners
telde men daar hooguit een badkuip.
Tocb klepperde de bevolking in het voorjaar
fluitend met een dorsvlegel naar de
akker en zette men zich in de avonduren
zingend aan het karnen van de melk.
Hoe dit alles ook zij, Jan Beltman toog in
de jaren zestig naar Deventer. In de septembermaand
van het gedenkwaardige
jaar 1965 sloot hij zich aan bij De CJV’ers,
waar hij prompt in het eerste elftal werd
opgenomen. Ooggetuigen verzekeren dat
hij verwoestend kon uithalen en met zijn
hoofd zo hard als graniet furore maakte
als kopspecialist. Zijn loopvermogen werd
minder hoog aangeslagen. Als de knikker
niet op maat kwam, was balverlies het
onvermijdelijke gevolg.
Jan Beltman, die met vrouw Bets al vele
Jubileumgids 80 jaar CJV’ers
jaren in Schalkhaar woont, mag gelden als
een hartstochtelijk voetbaldier dat nog
altijd regelmatig in het oranjezwarte
reservaat wordt aangetroffen. Zijn verdiensten
zijn talrijk. Hij fungeerde als arbiter,
grensrechter, spion, die namens de
hoofdtrainer komende tegenstanders analyseerde,
jeugdleider, trainer van de meisjes
en dames, trainer van de senioren, en
als begeleider van scheidsrechters. Nog
heden ten dage kan men hem als rapporteur
lang de lijn aantreffen en ontvangt hij
scheidsrechters in onze bestuurskamer.
Waarom ben jij als Rooms-katholiek lid geworden
van De CJV’ers toen je in Deventer kwam wonen?
Bij Hoonhorst was Appie van de Bent mijn trainer.
Hij was oud-speler van Be Quick’28 en het
Nederlands zaterdagelftal. Hij gaf mij de tip om
lid te worden van De CJV’ers. Ik wilde in
Deventer graag lid worden van een zaterdagclub,
omdat ik dan op zondag naar Hoonhorst
kon blijven kijken. De secretaris van De
CJV’ers, Faas, woonde tegenover mij. Hij heeft
me lid gemaakt. Een week later liep ik al bij De
CJV’ers te trainen. Ze hebben me hier nooit
meer weggekregen.
Wat zijn de mooiste herinneringen van de afgelopen
jaren bij De CJV’ers?
De nieuwe kantine is natuurlijk veel mooier,
maar het oude clubhuis vond ik ook bijzonder
gezellig. We hadden er nooit eentje gehad.
Ineens zaten we in een keet bij elkaar. Dat was
vrij bijzonder, want er waren toen niet veel
clubs die een kantine hadden.
Wat betekent De CJV’ers voor jou?
Een mooie club. Ik ben geen loper, ga hier niet
meer weg of er moeten hele rare dingen gebeuren.
Een puntje van kritiek is dat ik als voetbaldier
graag wat beter geinformeerd zou willen
worden. In de winterstop kun je in de kantine
nergens het oefenprogramma vinden. We zijn
per slot van rekening een voetbalvereniging. Je
moet de mensen bij elkaar zien te houden.
17