nummer 4 (pdf) - Literair Werk

die momenten terwijl mijn vader naar een zwaar object zocht. Die grote
smekende ogen.
Het probleem was dat Rob niet stierf. Hij moet zo sterk zijn geweest. Als
een drenkeling klampte hij zich aan het leven vast, ook al was het niet meer
nodig, ook al was het beter om los te laten.
Toen ik op zeker moment besefte dat de lijdensweg van Rob zich al maanden
voortsleepte, begon ik me ernstige zorgen te maken. De prognoses werden
keer op keer bijgesteld, zonder dat er enige tekenen van herstel waren.
De kanker ging niet weg, maar won evenmin terrein. De bezoekuren bleven
lopen en fans bleven toestromen om Robs slappe handje te schudden.
Bij de zoveelste foto van Zanger Rob, omhoog gehouden door een stapel kussens,
zich waarschijnlijk niet eens bewust van het feit dat hij gefotografeerd
werd, werd het me te veel. In zijn ogen las ik slechts twee woorden: Help me.
Na een nacht lang piekeren was ik er uit.
Voor de spiegel oefende ik mijn verhaal. Mevrouw, Rob kent mij niet, maar
ik ben zijn grootste fan, zijn beste vriend, en ik móét hem zien. Zijn verhaal is
inspirerend voor kankerpatiënten over de hele wereld.
Het was niet nodig. Ik kwam gemakkelijk binnen op het bezoekuur, hoefde
niet eens een afspraak te maken. Ik werd vreemd bekeken daar in dat Osse
woonwagenkamp, in mijn nette pak, zonder enige gouden kettinkjes of tatoeages.
Als ik mijn stropdas om had gehad waren ze er vast aan komen voelen.
‘Hij is wakker,’ zei Robs moeder, die me in de kleine huiskamer van de camper
ontving. ‘Niet te snel praten, anders dan volgt ’ie het niet.’
Ik knikte, opende de deur en sloot deze zorgvuldig weer achter me. Het
stonk in het kamertje; ik rook kots en urine. Rob lag op bed, stak zijn hand
op toen hij me zag. Posters van Rob in concert sierden de muren van zijn
slaapkamer. Ze hingen zij aan zij met fanmails, kaarten met plaatjes van
dellerige elfen die Rob beterschap wensten.
‘H-hallo,’ kraakte Rob met een getergde blik. Zijn stem was gebroken. Alles
was gebroken.
Ik zweeg, verzekerde me ervan dat de deur goed dicht was, sloot de gordijnen.
Rob probeerde iets te zeggen, maar het kwam er niet uit.
‘Hoe gaat het nu, Rob? Ga je beter worden?’
‘Ik word niet meer beter,’ zei Rob. ‘Maar het…’ Zijn gehoest verdronk de
rest van de zin.
Ik liep naar de cd-speler in het raamkozijn en zette een cd op, draaide de volumeknop
omhoog. Zanger Rob. Life. stond er op de hoes. ‘Vind je deze leuk?’
MEI 2012 | Nummer 4 11