nummer 4 (pdf) - Literair Werk

goed, zei ze terwijl ze me omhelsde en ik knikte. Voor ik kon antwoorden,
was er enkel nog haar parfum.
Ik wandel elke dag twee keer drie kilometer, de hele vaargeul langs tot aan
de zee. Ook vandaag, terwijl de jachten mij vergezellen, en ik zoek aan de
pier een plek in de schaduw. Mijn witte huid verbrandt in de zon, een tere
bloem, zegt Lisa. De letters die ik wil lezen, kronkelen als wormen over het
papier. De tequila sunrise drapeert een waas over mijn wroeging. Het helpt
nauwelijks. Scherpe randen ritsen de tule, een golf van weemoed knijpt
mijn keel dicht.
De zee is getooid met witte driehoeken. Lisa drinkt champagne, eet toast
met kaviaar, lacht haar gastheer welwillend toe. Zo zie ik het, van hier uit,
op het einde van de pier die als de boeg van een schip in zee steekt. Ik doe
alsof, zij beleeft het echt. Ik zie mijn hele leven als een wrange komedie, alles
gespeeld, niet echt. Waarom cultiveer ik dit zelfbedrog? Was ik al zo voor ik
Lisa leerde kennen? Was het al gezaaid en deed Lisa het ontkiemen? Hield
ik daarom al van haar na onze eerste ontmoeting?
Zelfs met een zonnebril prikt het harde licht in mijn ogen, lichtgrijze,
transparante ogen, zegt Lisa. Ogen die te veel zien wat er niet is en te weinig
wat wel bestaat. Maar wat ik zie, is er wél. Bedrog, bijvoorbeeld, want waarom
moet ik liegen tegen de man waarmee ze nu samenleeft? Waartoe dient
die maskerade, dat vermoeiende spel van intriges en illusies? Jij zit vast in
jezelf, zegt Lisa. Dat zeiden ze op de toneelschool ook al. Laat je gaan, laat je
in hemelsnaam een keer gaan, riep de docent, radeloos met de armen in de
lucht. Ik deed wat hij vroeg, maar het overtuigde hem niet. Hij zinspeelde
op mijn seksleven en ik klapte dicht. Sloeg hard met de deuren en huilde
onder de rozelaar in de tuin. Zij troostte me, met veel warmte en genegenheid,
met overgave. Lisa deed alles met overgave.
Zo was het ook begonnen. Ik volgde de toneelschool om zelfvertrouwen
te krijgen, Lisa om zich uit te leven. Zij speelde altijd, min of meer. Een
wervelwind van emoties die iedereen meezoog, waartegen niemand zich
wilde verzetten, want met Lisa gebeurde er altijd iets. Lisa wás een gebeurtenis.
Zelfs als ze niets deed, kon je haar niet negeren. Dat zij mij haar vriendin
noemde, tilde mij uit boven de grijze middelmaat. Ik zou alles gedaan
hebben om dat zo te houden. En dat deed ik ook.
MEI 2012 | Nummer 4 32