nummer 4 (pdf) - Literair Werk

en rookte. Hij zei het nog eens: ‘Sorry.’ Ik had niets te zeggen, trok de deur
achter me dicht. Vervloekte mijn dwaze droom, de illusie te kunnen zijn zoals
Lisa. Thuis stond ik een half uur onder de douche. De schaamte liet zich
maar moeizaam wegspoelen.
Lisa maakte zich kwaad, verweet me mijn lichtzinnigheid. Voor het eerst
overwoog ik om met Lisa te breken. Ik was gebruikt en misbruikt. Ik, niet
zij. Maar ik wist dat ik haar niets kon verwijten. Wie klimt, moet kunnen
vallen. ‘Op je bek gaan,’ zei onze spelcoach, ‘dát moet je kunnen. Dan weer
opstaan maakt je sterker.’ Ik begreep het maar half, toen. Nu had ik er de
grootste moeite mee, met opstaan.
De uitwerking van de tweede tequila sunrise maakt me loom, even log en
warm als de voorjaarszon, deinend op de trage golfslag van een diffuus bewustzijn.
De zeebries is te zacht om de sierlijke vlaggen voor het terras te
laten wapperen. Een familie komt voorbij, likkend aan een ijsje, met roodverbrande
neus. Twee jonge mannen in spannend T-shirt, strakke jeans,
zonnebril, speuren naar vrouwelijk schoon. Ze merken mij op, kijken uitdagend
in mijn richting. Ik neem ostentatief mijn boek. Ze zeggen iets tegen
elkaar, lachen, scannen verder. Een mooie, jonge vrouw met een boek is
geen dankbaar objectief.
Ik schrik op door mijn zoemende mobiel. Lisa vraagt via sms of alles oké is.
Ik stel haar gerust, kort en bondig. Meer verwacht ze niet. Meer wil ik niet
geven. Waarom zou ik?
Een opgetutte vrouw met hoogblond, opgestoken haar, grote, donkere zonnebril,
diep gedecolleteerd, kort rokje, hoge hakken, trekt een poedel achter
zich aan. Het hondje heeft een roze strikje om zijn staart en is zorgvuldig
in model geschoren. In dit lachwekkende beeld herken ik plots mezelf, aan
een lijn achter Lisa aan. Ik wil niet leven als een kopie van iemand die ik
eigenlijk niet wil zijn. Ik wil mezelf herkennen als ik in de spiegel kijk.
Ik duizel lichtjes van de drank, net niet te veel om me dronken te voelen,
en net voldoende om van het verzachtende effect te genieten. Ik drentel
naar de pier, pluk zinnen uit conversaties: prachtig weer, druk maar net
niet té, heerlijk aan het water, alles goed met de kinderen? Ik loop tot aan
het uiterste punt, waar het harder waait, mijn strohoed in de hand. Een
zilverkleurig jacht rondt met bolle zeilen het havenhoofd, helt mee met de
wind. Een vrouw viert de vuurrode spinaker, alsof een enorm insect de boot
MEI 2012 | Nummer 4 34