nummer 4 (pdf) - Literair Werk

schuldig voelde over het feit dat hij nog leefde. Een zwaar gevoel kwam over
me, alsof het niet een volkszanger maar mijn beste vriend was die door de
kanker te grazen was genomen. Mijn vriend, mijn Zanger Rob.
Achter het scherm van mijn computer barstte ik in tranen uit.
Voor ik het wist, bezocht ik dagelijks de website van Zanger Rob, gedreven
als ik werd door een opmerkelijke cocktail van pervers voyeurisme en oprechte
bezorgdheid. Omdat Zanger Rob zelf te zwak was om hele lappen
tekst op papier te rammen, verzorgde zijn moeder in gebroken Nederlands
en met liberaal gebruik van de CAPS LOCK-knop zijn updates.
Robbie heeft weer de hele nacht liggen hoesten, schreef ze dan, hij heb ze hele
bed ondergekost.
In die tijd ging het met haar zoon altijd slechter dan de dag ervoor, nooit
beter. Ja, er waren dagen dat het even beter ging maar die werden doorgaans
gevolgd door dagen waarop het extra slecht ging. De kanker deed zijn ding,
en de chemo stelde slechts het onvermijdelijke uit. De fanbase buitelde over
zichzelf heen met steunbetuigingen.
Er was iets dat me steeds weer raakte aan zijn lijdensweg, aan die legioenen
hondstrouwe fans. Ik kon nog zo hard werken, geld doneren aan ontwikkelingslanden
en persoonlijk waterpompen de grond in stampen op het
duistere continent, maar mijn verscheiden zou nooit zoveel mensen aan het
huilen krijgen als er tranen zouden vergieten bij de dood van Zanger Rob.
Zanger Rob bleek een taaie. Liever dan al zijn tours af te zeggen en zijn
resterende maanden, weken, dagen met zijn familie door te brengen, bleef
hij hardnekkig doorzingen. Ik maakte een paar van zijn publieke optredens
mee, verzette afspraken om erbij te kunnen zijn, op volle dorpspleinen, in
afgeladen biertenten. In mijn meest joviale bloesje, tussen de gewone mensen.
Ik schrok elke keer dat ik Rob in persoon zag. Zijn gezicht was immer meer
ingevallen, tegen het eind zelfs skeletachtig. Hij werd steevast door twee
nichtjes het podium op geholpen; het waren altijd twee andere nichtjes;
kennelijk had hij een grote familie. Gewoonlijk zong hij met schorre stem
een paar liedjes die dan op luid applaus konden rekenen. Natuurlijk klapte
ik even hard mee, alsof ik hem met mijn applaus kon genezen. Onwillekeurig
probeerde ik dichter bij het podium te komen. Ik weet niet wat ik wilde.
Hem aanraken? Hem de hand schudden, nu het nog kon? Zijn ziekte op
mij nemen?
‘Zanger Rob, ik begrijp je,’ wilde ik zeggen. ‘Ik begrijp je pijn.’
MEI 2012 | Nummer 4 9