Jaargang 2013, Week 19

column
Rauw randje
Soms denk ik wel eens dat ik lawaai aantrek. Neem vandaag;
het is eindelijk mooi weer en ik zit buiten. Het
zonnetje is warm, er komen langzaam blaadjes aan de
bomen en de vogels fluiten. Ergens in een tuin klinken
kinderstemmen en ik hoor eendjes in de sloot. Maar niet
lang. Want al snel komt er een kar die ratelt over de
keien. Gevolgd door een auto met aanhanger waarop een
ladder kleppert, en daarna komt er zoveel herrie voorbij
dat ik er blij van word. Nee, ik en stilte gaan niet goed
samen. Waar ik ook ben, herrie vergezelt me. Daarom kan
ik niet zonder. Als het ergens stil is, dan word ik bang.
Dat is de reden waarom ik in een klein dorp woon, daar
is altijd veel herrie. Dat valt logees nog wel eens tegen,
die staan versteld van het dorpsverkeerslawaai. Maar ik
vind het heerlijk, je voelt je niet alleen. Ga ik op vakantie
naar stille plekken, dan mis ik de herrie. Sterker nog,
ik doe ‘s nachts geen oog dicht. Ik mis de varkenswagens
die over de weg rammelen en ik mis zelfs de uil. Die
maakt zoveel herrie dat het net lijkt of hij bij mij in een
hoek van de slaapkamer zit. Ik ben wel eens naar buiten
gegaan om hem weg te jagen. Maar hij keek zo lelijk dat
ik bang werd en vlug mijn bed weer inkroop. Als het
ergens doodstil is, doe ik geen oog dicht.
Zo logeerde ik bij mensen die trots zijn op de rustige ligging
van hun huis. In een rustige straat in een idyllisch
dorp aan zee. In België weliswaar, maar even goed aan
zee. Kortom, een gelikt huis aan een gelikte dreef in een
gelikte badplaats. Allemaal schone schijn met verborgen
rauwe randjes. De goede zielen hadden lekker gekookt en
nog steeds denk ik met plezier aan de wijn die ze erbij
Door Francis Laureijs
schonken. Ik dacht niet na over herrie. Ik viel op mijn
stoel al in slaap. Maar eenmaal in bed, lukte het niet zo
goed met die slaap. Geen nood, er is altijd een spannend
boek binnen handbereik. En na wat bladzijdes uit mijn
thriller, kwam de slaap snel aanzetten. Heerlijk viel ik in
slaap, wat een rust. Opeens schrok ik wakker van een
heel harde knal, gevolgd door een serie schoten. Mijn
Geen nood, er is altijd
een spannend boek
binnen handbereik
thriller werd werkelijkheid. Een machinegeweer dat een
heleboel kogels uitbraakt. Heel voorzichtig keek ik door
de spleetjes van het luik. Ik zag felle kleuren en het
duurde even voordat ik doorhad, dat er iemand vuurwerk
afstak. Ondanks de schrik kon ik er wel om lachen. De
verborgen rauwe randjes. Mijn gastheer en gastvrouw
verontschuldigden zich, zoiets kwam maar zelden voor.
“Och”, zei ik geeuwend, “jullie kunnen er niets aan doen.
Het komt door mij, ik trek herrie aan.” Ik moet nu te
midden van verkeerslawaai aan die logeerpartij denken.
Herrie is een rauw randje en het helpt als je doet alsof je
ervan houdt. Echt waar.
De Uitstraling 3