citaten uit de tafelgesprekken - Geschriften van Maarten Luther

88. Hoe het gebed verhoord wordt.
Als God altijd deed wat wij begeerden, zou Hij onze gevangene zijn. Hij verhoort ons gebed
echter op een wijze; waarvoor wij hem in een volgend leven dankbaar zullen zijn.
89. Van het kindergebed.
Eens was Luther met andere bekwame godgeleerden en aanzienlijke personen in conferentie,
daar aan de hervormingsgezinden het zwaard op de keel gezet was en de keizer de
godsdienstvrede, waarom zo vaak verzocht was, slechts met duizend beperkingen geven
wilde. Er werd vurig gebeden om behoud en redding van de zaak van het Woord. Maar heer
Philip, die moedeloos en treurig als hij was, door een bode voor zekere zaak weggeroepen
was, kwam later opgeruimd en vrolijk terug. Hij had namelijk gehoord, hoe ijle en fijne
kinderstemmetjes reeds een gebed en een deel van de Catechismus aan het opzeggen waren
bij de vrouwen van enkele predikanten. En hij had gedacht aan het psalmwoord: “Uit de mond
der jonge kinderen hebt Gij U lof toebereid.” Toen Luther hem vroeg, waarom Philip zo
verheugd teruggekomen was, antwoordde deze: “Vrienden! laat ons niet zo kleinmoedig zijn,
want ik heb gezien, dat er zijn, die voor ons strijden en ons beschermen zullen en tegen elke
macht onoverwinnelijk zijn.”
En toen Luther verder vroeg, wie die sterke helden dan waren, was het antwoord, dat hij
ontving: “Zwakke vrouwen en kinderen, want ik heb hun gebed gehoord, en ik weet, dat God
hen verhoren zal en ons als de getrouwe Vader van onze Heere Jezus Christus niet beschamen
zal.” Hierop verhaalde hij, wat hij gehoord had.
Dit werd als een wonderbare leiding van God aangemerkt en de vrienden gingen met moed
aan het werk, om te besluiten, hoe zij als oprechte leraars en Christenen zich in de nood van
de tijden zouden gedragen.
XI VAN DE CHRISTELIJKE KERK
90. Een beeld en gelijkenis.
De amarant groeit in augustus. Zij is meer een stengel dan een bloem, al groeit ze ook vlot en
snel. Wanneer nu alle bloemen verdord zijn, behoeft men dèze slechts met water te
besproeien, en ziet, ze herstelt zich zo sierlijk en ze wordt zo groen, dat men er ’s winters
kransen van maken kan. Daarom heet ze dan ook amarant, omdat ze niet verwelkt en verdort.
Ik weet niets, waarbij ik de kerk beter zou kunnen vergelijken dan bij deze bloem, die ook wel
“duizendschoon” genoemd wordt. Want ofschoon de kerk haar klederen wast in het bloed van
het Lam, zoals wij in de Openbaring van Johannes lezen, en zij dus rood gekleurd is, bestaat
er geen schoner vergadering op aarde. Want Gods Zoon bemint haar alleen als Zijn lieve
bruid; Zijn hart, Zijn vreugde hangt aan haar, maar Hij haat allen, die het Evangelie verachten
of vervalsen.
En al wordt de kerk nu ook vervolgd en verdrukt, zo blijft zij gehoorzaam aan God in het
kruis van Christus. Onder het lijden beoefent zij geduld en zelfs is bij haar te zien, dat zij
groeit in alle verdrukking, ja er zelfs nut van heeft, want in zulk een weg leert ze God te meer
aanroepen, vrij haar Evangelie prediken en nog veel meer vrucht mag ze dragen.
Al worden ook sommige takken afgerukt, de boom blijft staan. Want zomin de amarant
verwelkt of verdort, kan ook de kerk van Christus uitgeroeid worden. Niemand twijfele er dus
aan, of God zal Zijn kerk telkens weer als van de doden opwekken en levend maken, om de
Vader van onze Heere Jezus Christus en Zijn Zoon, onze Zaligmaker, benevens de Heilige