Download verhaal (28,5MB) - Blaauwlakenblok

II. 20ste eeuw
In de loop van de 20 ste eeuw werd de Blaauwlakensteeg ten behoeve van de werkruimten deels
overkapt. Vanaf de jaren ’30 was op het dichtbebouwde binnenterrein een sterke menging van
wonen en werken.
Bijna gesloopt
Na de Tweede Wereldoorlog kreeg economische groei vaak prioriteit boven het behoud van
stedenbouwkundig erfgoed. In de jaren ’60 van de 20 ste eeuw werd nog vrijwel niets aan stadsherstel
gedaan. Wel werd groot belang gehecht aan de bereikbaarheid van de binnenstad met de auto. In
1960 bouwde Krasnapolsky een parkeergarage met de ingang in de Sint Jansstraat.
In die jaren had ook de Bijenkorf plannen om, op de plek van het Blaauwlakenblok, kantoorruimte en
een enorme parkeergarage te bouwen. Er zou een hoge flat komen. De Bijenkorf had al veel panden
opgekocht en wilde dit proces geleidelijk voortzetten om uiteindelijk een groot deel van het blok te
kunnen slopen.
Kraken
Er werd geen onderhoud meer gepleegd en rond 1975 waren veel panden verkrot en onbewoonbaar
verklaard. Ook de nabije omgeving verloederde; er was drugsoverlast en criminaliteit.
Toen in de jaren ‘70 veel van de oorspronkelijke bewoners hun huizen hadden verlaten en bedrijfjes
de deur hadden moeten sluiten, werd een groot aantal lege panden betrokken door krakers. Onder
hen waren veel kunstenaars.
De krakers begonnen met de herbouw van hun verwaarloosde onderkomens. Naast woon - en
werkplekken kwamen er ondermeer expositieruimtes en cafés.
Verzet
Tegen de sloopplannen ontstond toenemend verzet. Er kwam een bijzondere samenwerking tot
stand tussen de oorspronkelijke bewoners, kunstenaars en krakers en de nonnen die in een klooster
aan de Warmoesstraat woonden. De plannen van de Bijenkorf stagneerden en werden uiteindelijk
door het winkelbedrijf ingetrokken.
Aanschaf gemeente
In 1983 is 60 % van het blok door de gemeente voor een schappelijke prijs (fl 800.000,-) aangekocht
ten behoeve van stadsherstel en stadsvernieuwing. Hiervoor verstrekte het Rijk een subsidie van 80%
van het aankoopbedrag. Er waren toen nog vijfenzestig woningen.
De toenmalige wethouder van volkshuisvesting Jan Schaefer trof goudomrande regelingen met de
oorspronkelijke huurders en de krakers. Hij deed lange termijn toezeggingen ten aanzien van wonen
en werken in het blok. Er kwam een terugkeergarantie tegen vergelijkbare huren. Bovendien zegde
hij toe dat een groot deel van het blok behouden zou blijven voor sociale huur.
Over de invulling van het stedenbouwkundig plan is door de bewoners, afgevaardigden van de
gemeente en in een later stadium woonstichting De Key, jarenlang overleg gevoerd. Uiteindelijk
leidde dit tot een voor alle partijen aanvaardbare overeenkomst die in 1999 gesloten werd.
130