De Erfgenaam van het Zwaard - boekdb.nl

Zijn moeder gaf geen antwoord. Of Carrie was meegenomen,
óf ze hield zich ergens schuil. Als ze haar te pakken hadden gekregen,
zouden ze nu op weg zijn naar de rivier, waarna ze westwaarts
naar Cincinnati zouden reizen, of oostwaarts naar Portsmouth, zodat
ze de boot konden nemen. Als ze weg waren, wist hij niet wat
hij moest doen. Maar als ze zich had verstopt, dan wist hij wáár.
Lee verliet het huis op dezelfde manier als hij was binnengekomen.
Onderling noemden ze het de wortelkelder, maar het was eigenlijk
een grot in de heuvelwand, dicht bij het erf. Omdat het er
koel en donker was, lagen er voedselvoorraden opgeslagen: aardappelen,
bieten, wortels, gedroogde boontjes en erwtjes.
De ingang van de grot werd overdekt door rode klimrozen en
platte witte en roze wilde rozen. Ze stonden volop in bloei en hun
geur was bedwelmend. Lee duwde de doornige takken uit elkaar
en stapte naar binnen.
‘Carrie?’ vroeg hij zachtjes. ‘Ik ben het.’
Even bleef het stil, maar toen hoorde hij iets bewegen in het
donker en voelde hij de armen van zijn zusje om zich heen. Ze
fluisterde: ‘Lee! Waarom ben je hierheen gekomen? Dat is veel te
gevaarlijk. Je had moeten vluchten toen je ontdekte dat ze terug
waren gekomen.’
‘Carrie, papa en Martin zijn dood en er is iets raars met mama
aan de hand, ze zegt niks.’ De woorden buitelden, harder dan hij
had gewild, zijn mond uit.
Hij hoorde dat Carrie ontzet naar adem hapte. Ze trok hem
dicht tegen zich aan, zodat de rest van wat hij te zeggen had gedempt
werd door haar schouder. Carrie mompelde troostende
woorden in zijn oor, maar niet voor lang: ze rechtte haar rug en
legde haar handen om zijn ellebogen.
‘Luister.’ Ze duwde hem op een armlengte van zich af. Carrie
droeg een broek en een grof geweven bloes en om haar middel
had ze een riem met daaraan een mes. Mama had er een hekel aan
als Carrie zich kleedde als een man, maar soms deed ze dat tóch.
‘Je zult heel erg moedig moeten zijn,’ zei ze nu.
12