De Erfgenaam van het Zwaard - boekdb.nl

elleboog in iemands gezicht – hij voelde dat het kraakbeen meegaf
en plotseling kwam er een warme stroom bloed uit de neus van
zijn slachtoffer gutsen. Lee probeerde zich uit alle macht uit de
ijzeren handen die hem vasthielden te bevrijden, maar dat lukte
hem niet.
Er waren er te veel: minstens zes. Vreemde mannen met bebaarde
gezichten, gekleed alsof het zondag was, net zoals de magiër
die hij dood in de hal had aangetroffen. Lee kende nog geen
echte aanvalsspreuken, maar hij kon wel vuur uit de lucht plukken,
en dus deed hij dat maar. Hij smeet het meteen naar de mannen
die hem omringden. Er werd gevloekt en toen lieten ze hem
gauw op de grond vallen.
De magiër met de bloedneus strekte zijn wijsvinger naar Lee uit
en mompelde een spreuk. Lee voelde direct een ijzige kou door
zich heen trekken, waardoor hij volkomen werd verlamd. De magiër
pakte hem onder zijn armen beet, sleurde hem overeind en
tilde hem opnieuw op. Lee hing als een slappe pop in de lucht,
zijn benen bungelden boven de grond.
‘Roep haar naar buiten,’ commandeerde de bloedneusmagiër,
en uit zijn gloeiende, brandende handen zond hij een stroomstoot
door Lee heen. Lee’s spieren verkrampten en ongewild gilde hij
het uit – hij kon het niet tegenhouden. Maar toen klemde hij zijn
tanden koppig op elkaar.
‘We hebben niet de hele dag de tijd. De Witte Roos zit ons op
de hielen.’ De magiër zond opnieuw een stroomstoot door hem
heen. Het voelde als heet en vloeibaar ijzer in zijn aderen, maar
Lee was er dit keer op voorbereid geweest. Hij hapte naar adem,
maar maakte geen enkel geluid.
‘Kom tevoorschijn, of we breken dit jochie z’n nek!’ schreeuwde
Bloedneus. De rozen die de ingang van de grot bedekten bewogen,
er viel een regen van bloemblaadjes op de grond toen de
takken uit elkaar werden geduwd. Carrie kwam half kruipend het
zonlicht in; ze had haar mes in haar hand. Toen ze zag dat Lee
door de magiërs gevangen was genomen, liet ze het mes meteen
op de grond vallen. Ze ging rechtop staan.
14