Hotel Linda

2
‘Blijf bewegen, oude man.’ Vicky’s mantra. Ze zegt het vaak maar
vooral als ik haar vanuit mijn stoel, buiten, voor ons huis, om een
boodschap stuur. Ze kan zo prachtig een tas aan het hengsel over
haar schouder zwiepen. Haar rug is hol, haar achterwerk groot en
stevig. Dat is mij niet ontgaan.
Ik zie ook de borsten van de kapster die op de stoep, verderop
in de straat, al de buurtkinderen van eenzelfde coupe voorziet. Ik
ruik de eau de cologne van mijn buurman. En ik hoor de brievenbus
altijd klepperen.
Er komt genoeg binnen, ik bekijk het en denk er van alles over,
maar er gaat weinig meer uit.
Misschien is dat het wat mij zo moe maakt soms – die reeks van
indrukken, de opstopping van mogelijkheden waar ik niks mee
kan aanvangen.
Uit mijn stoel komen, vooroverleunen desnoods, en een flinke
tik op Vicky’s billen geven. Voor de aardigheid natuurlijk.
Mezelf door haar op mijn kop laten kussen.
Nana, mijn schat, zou het mij niet kwalijk hebben genomen.
Had ze nooit gedaan. Ze hield er wel van dat Azulão, haar blauwe
vogel, in trek was bij de vrouwen; hoe meer aandacht de dames
voor mij hadden, des te gelukkiger zij zichzelf prees de ware voor
mij te zijn.
Ze viel zomaar neer. Op de veranda van ons huis in Milho Verde.
Midden in een zin.
Ik draaide mijn lieverd op haar zij, zoals ik deed als zij zich slapend
hield en wachtte tot ik tegen haar zou aan kruipen en haar
zou nemen, in haar gespeelde kwetsbaarheid. Maar dit keer kon
11