Hotel Linda

Die ochtend huilde Isabella voor een tweede keer in mijn bijzijn.
Ze somde de ingrediënten van haar specialiteit op alsof het
de namen van overleden vrienden waren en veegde met de muis
van haar hand haar tranen weg. ‘Denk erom,’ zei ze, ‘geen palmolie
maar olijfolie gebruiken!’
‘Ga nou maar, Isabella. Terug naar de kust, terug naar je familie.’
Wat bazelde ik toch? Arme vrouw! ‘En dank je wel, voor
alles.’
Ik hielp haar met de koffers. Een taxi zou haar naar Diamantina
brengen. Daarvandaan ging Isabella met de bus terug naar de
plaats waar ze ongeveer zeventig jaar eerder was geboren.
Ze stopte met praten toen de wagen kwam voorrijden, en stapte
in zonder mij nog een blik waardig te keuren. De taxi trok op,
maar kwam na honderd meter alweer tot stilstand. Isabella gooide
het portier open en riep: ‘Zonder kokosmelk!’
Ik heb niet één van haar gerechten klaargemaakt en ik kon mij
er ook niet toe zetten om het verval van ons huis en het landgoed
een halt toe te roepen. Ik haalde lukraak wat onkruid weg, hield
de dakgoot schoon en schrobde af en toe de veranda. Als ik dacht
aan het geld dat ik nodig had voor het onderhoud, een werkje dat
ik moest uitbesteden, reed ik naar de rivierbeddingen waar ik ooit
met Naki mijn fortuin had gevonden, maar zonder gids – en niet
oprecht bezield – was ik kansloos. Het was alsof het landschap
zich lag af te vragen wat ik kwam doen.
Voor mijn eigen welzijn had ik een paar ankers uitgegooid: ik
zorgde ervoor dat ik nooit te lang in bed bleef liggen, ik poetste
altijd mijn tanden en ik dronk iedere week een kop koffie in het
café of bij een van de buren.
Augusto bezocht ik eens per maand. Minder vaak dan ik gewend
was, maar vaak genoeg om te voorkomen dat ik mij eenzaam
zou gaan voelen.
‘Wat moest ik zonder jou?’
Het duurde niet lang voordat ik het antwoord op die vraag
moest zien te vinden: op een zomerse namiddag in 1996 stond ik
voor de gesloten deur van Augusto’s huis. Een buurman zei dat de
17