Hotel Linda

Nana en Azulão duizend keer gehoord, maar oude mannen vergeven
elkaar veel, al was het maar omdat ze zelf ook graag over hun
verleden blijven praten. Daarom zweeg Augusto vriendelijk toen
ik bij het begin begon, alsof dit onze eerste kennismaking was.
Nana, zei ik, dacht dat ik een buitenaards wezen, een soort
monster was. Na meer dan vijfhonderd kilometer rijden was ik
één geworden met mijn Indian. Ik was vanuit Salvador met een
grote koffer in de zijspan begonnen, maar ik had gaandeweg wat
spulletjes opgepikt om er later mijn huis mee te vullen. Zij woonde
net buiten Tapirama.
‘Wist je dat, Augusto? Dat ik haar daar voor het eerst heb gezien?’
‘Nee,’ loog mijn vriend, ‘dat heb je mij nog nooit verteld.’
Ze kwam met een sprongetje uit het landschap tevoorschijn. Ik
geloof dat ik niet eerder zo goed begreep dat er één prachtig, innerlijk
verband bestaat; dat alles één is en dat Nana uit dezelfde
elementen was opgebouwd als de planten in het veld dat ze verliet.
‘Ja, ja,’ antwoordde Augusto geduldig. Bij eerdere gelegenheden
had hij wel eens uitgeroepen dat hij gek van mij werd. ‘Het
zou mij niets verbazen als je uit Espírito Santo kwam, Azulão, in
plaats van dat platte landje aan de andere kant van de oceaan, met
je zalvende praatjes!’ Maar dit keer mocht ik ongestoord doorgaan
met het gladstrijken van mijn verkreukelde herinneringen.
Ik zei dat ik direct op het rempedaal van mijn motor had getrapt
omdat ik de vrouw van mijn leven niet wilde passeren, maar
in werkelijkheid was ik bang dat ik de gek die zomaar wilde oversteken
zou aanrijden.
‘Een mooie boerin,’ zei Augusto lachend.
‘Omdat ze van het land kwam. Dom. Jij zou natuurlijk onmiddellijk
hebben gezien dat zij eten en drinken verkocht langs de
kant van de weg en dat ze alleen maar even...’
‘Bespaar mij de details!’
Toen de Indian tot stilstand was gekomen en het stof was gaan
liggen, kwam ze dichterbij en vroeg mij, denk ik, waar ik heen
ging met al die rommel. Ik wilde haar duidelijk maken dat ik haar
13