Hotel Linda

We liepen naar mijn auto. De hemel stond vol sterren. Als altijd
wees ik mijn vriend op het Zuiderkruis. Het zou goed kunnen dat
ik die hele riedel heb afgestoken over het sterrenbeeld en de Kolenzaknevel
– kijk, daar, die donkere wolk van waterstof – maar
ook deze onhebbelijkheid zal hij dit keer onbestraft hebben gelaten.
‘Nana was er klaar voor, Augusto. Een paar maanden geleden
vertelde ze, zomaar ineens, dat zij de dood zag als het gaan van het
ene naar het andere huis. Als we verstandig zijn, zei ze, zorgen wij
ervoor dat het toekomstige huis mooier wordt.’
‘Maar ze had best iets langer hier mogen blijven.’
‘Dat is waar.’
We omhelsden elkaar. Daarna stapte ik in en reed weg.
Augusto zwaaide mij met beide armen uit. Dat deed hij altijd
als ik bij hem wegging, maar dit keer was zijn gebaar uitbundiger,
alsof ik een lange reis ging maken, en in zekere zin was dat ook zo.
Ik draaide het autoraampje open. De oude weg van Serro naar
Milho Verde, waar ik duizenden keren over heen en terug was gehobbeld,
rolde zich als een rode loper voor mij uit. Zachtjes verend,
op een wonderlijke manier tevreden, reed ik naar huis.
Vijf jaar woonde ik alleen in Milho Verde. Naki en Serafim had ik
een paar maanden voor Nana’s dood al moeten laten gaan. Isabella
vertrok een paar maanden na Nana’s begrafenis, nadat ik had
beweerd voor mezelf te kunnen zorgen en zij dat ze mij geloofde.
Ze liet mij zien waar de potten en de pannen stonden alsof ik te
gast was in mijn eigen keuken. Op de dag van haar vertrek had
ze een driedubbele portie gemaakt van het visgerecht waarmee ze
dertig jaar eerder mijn hart had veroverd.
‘Bij ons in Vitória,’ beweerde ze destijds, ‘is een goede moqueca
kunnen bereiden belangrijker dan trouw zijn aan je echtgenoot.’
Isabella huilde toen ze de enorme aardewerken pot op tafel
zette en zich schielijk terugtrok in de keuken. ‘Heimwee, zeker,’
zei ik. Nana had slechts met haar hoofd geschud. ‘Je begrijpt niets
van vrouwen, Azulão.’
16