Hotel Linda

‘Stiefvader!’
‘...en je moeder is afgelopen? Je móét...’
Ze wist niet van ophouden.
En ik wilde niets zeggen, niets horen. Als ik zweeg, stond alles
stil. Zolang niemand mij vertelde dat moeder en Landau waren
vermoord, kon ik doen alsof ze nog in leven waren.
Na een tijdje begon Nana zich aan mijn passiviteit te ergeren.
‘Is er dan niemand, die... ’
‘Mijn neef Seno misschien.’
Als iemand die jaren overleefd zou hebben, dan hij: Seno Aardenwerk,
de voorzichtige.
‘Doe nou maar,’ zei ze, ‘dan weet je het.’
In december 1946 ging ik naar het postkantoor van Serro, waar
een telefonist mij in verbinding zou stellen met Amsterdam, Holland.
Het was nauwelijks voor te stellen dat Seno zich aan de andere
kant van de lijn zou bevinden. Ik plaatste hem in gedachten in de
gang van zijn ouderlijk huis in de Van Breestraat. Daar waar de telefoon
naast de kapstok aan de wand hing.
Ik luisterde naar de korte dringende tonen die hem sommeerden
de hoorn van de haak te pakken.
Kom, sprak ik mezelf moed in, hoe groot is de mogelijkheid
dat hij er ook echt ís? Tot mijn schrik werd ik snel doorverbonden,
alsof hij op mij zat te wachten.
Seno had vier jaar in kelders en op zolders doorgebracht en
was na de bevrijding gewoon met de tram naar huis gegaan. De
woning was leeggehaald en dichtgespijkerd. Beetje bij beetje had
hij een huishouden bij elkaar gescharreld. Kleine dingetjes. Opgelapte
spullen. Zijn stem was zwak. Hij zei blij te zijn te horen dat ik
de oorlog wél had overleefd.
‘Jouw moeder is niet teruggekomen. Landau ook niet.’
Seno had maanden achtereen, op het Centraal Station en bij het
Portugees-Israëlitisch Ziekenhuis in de Plantage Franselaan, tevergeefs
naar zijn vader, mijn oom Louis, gezocht.
‘Uiteindelijk heb ik hen alle drie op een lijst van het Rode Kruis
22