Hotel Linda

‘Medicijnen.’
‘Ja.’
‘Geld.’
‘Vier van die gekke briefjes van vijftig – lijkt mij voorlopig voldoende.’
Een kus op mijn frisse oude wang. Nog een. En nog een.
Ik vertrok vrolijk, maar op weg naar het vliegveld werd ik door
melancholie overvallen; het was alsof de kleuren intenser, de
stad levendiger en haar inwoners aanweziger waren dan ooit. De
claxon, die bij de eerste de beste hindernis werd gebruikt, klonk
als een scheepshoorn. De haren in de nek van de taxichauffeur
werden venijnige stukjes ijzerdraad. Het vuurkogeltje van zijn sigaret
brandde als de hel en de lucht die hij uitblies was die van een
bos tabaksbladeren, vers geplukt. Vicky, van wie ik nog geen kilometer
verwijderd kon zijn, leek op dagen reizen van mij vandaan te
zijn geraakt.
De taxi reed binnen het uur, zonder omwegen, naar de luchthaven
van Confins. Voor deze ene keer had de chauffeur in de buitenwijken
van Belo Horizonte mogen verdwalen; als ik te laat was
gekomen, zou ik mij opgelucht naar huis hebben laten rijden.
Welkom terug. Omhelzing vermijden. Koffer uitpakken. Weet
je nog wat ik je vertelde, Vicky? Over Holland, over de mensen en
de dingen? Het is allemaal geschiedenis; we laten haar maar beter
rusten. De souvenirs die ik voor je zou meebrengen: geloof mij
maar als ik zeg dat die tulpenbollen hier toch nooit hadden kunnen
uitkomen. En wat heb je aan een Delfts blauw molentje? Niks.
De wieken draaien niet eens.
Ik had de orde van ons dagelijks bestaan niet moeten verstoren.
Niet voor een dode man. Niet voor zijn begrafenis. Ik was toch
te laat gekomen.
Je had gelijk.
20