Hotel Linda

taal niet sprak, en wees naar mijn mond. Ze gebaarde dat ik mee
moest komen en ik begreep dat ze mij iets wilde aanbieden.
Ik zou je de plek kunnen wijzen, Augusto, naast haar kraampje.
Daar zaten we, tegen elkaar aan, terwijl het warm was en er op de
gekapte boom plaats was voor tien. Ze droeg een jurkje met grote
bloemen – ‘Zonnebloemen, Azulão!’, ach ja, vergeef mij, Nana –
en een strooien hoedje. De takken die over ons heen bogen en een
prieeltje verbeeldden, heb ik er op een dag bij verzonnen. De aandrang
om haar te kussen was er meteen, haar toestemming kreeg
ik pas een paar dagen later toen ik na tweehonderd kilometer rijden
had besloten rechtsomkeert te maken omdat ik haar nog één
keer wilde zien.
‘Ik móést het doen. Hoe kan dat toch, Augusto...’
‘Het kan, het kan. Vraag mij niet hoe.’
Toen Nana begreep dat ik naar Brazilië was gekomen om diamanten
te zoeken, ontweek ze plagerig mijn mond en maakte mij
duidelijk dat ze als ze dát had geweten, liever in het veld was blijven
zitten tot ik voorgoed voorbij was gereden met mijn rommel.
Aan die opmerking heb ik haar later vaak herinnerd, toen we
ons huis in Milho Verde hadden laten bouwen en we een kokkin,
een tuinman en een manusje-van-alles in dienst hadden.
‘We weten in feite nooit waar we aan beginnen,’ zei Augusto.
Ik gaf hem gelijk. ‘En de verkeerde beslissingen poetsen we later
weg. Alsof ze nooit genomen zijn.’
Ik had direct spijt van mijn opmerking omdat Augusto zou
kunnen denken dat ik op zijn affaires met patiëntes doelde, maar
de waarheid is dat ik aan mijn eigen leugens en tekortkomingen
had gedacht en voor het eerst in al die jaren de behoefte voelde om
ze op te biechten.
‘Zie ons hier nou staan, Azulão,’ antwoordde mijn vriend, ‘twee
kinderloze weduwnaars.’
Gelukkig gebruikte hij het woord ‘onvruchtbaar’ niet. Geen
‘onvruchtbare oude mannetjes’ die keer. Het klonk zo dor, zelfs
in het Portugees, terwijl het leven dat ik met Nana had geleid juist
bruisend en vrolijk was geweest. Het was de enige diagnose die
14