de voorjaarsklassiekers » dossier: sportdranken » geert verheyen

Peter ontdekte de Nederlandse organisatie via
YouTube, ongeveer twee jaar geleden. Na een
onaangenaam doktersbezoek besloot hij onmiddellijk
zich in te schrijven voor de tocht, en
heeft er nooit spijt van gehad. Het Andes Trail
is momenteel de grootste uitdaging voor elke
amateur-fietser, niet alleen omwille van de afstand.
Het afleggen van die enorme afstand,
van Midden-Amerika tot in het topje van het
zuiden, neemt vier maanden in beslag, en degene
die als snelste elke etappe aflegt wordt met
een beker naar huis gestuurd.
Hoe reageerde je omgeving op dat nieuws?
“De oorspronkelijke afspraak, die ik met mijn gezin had
gemaakt, was dat ik de eerste maand zou mee fietsen.
Als het dan daar, of hier, niet zou lukken, zou ik weer naar
huis komen. Mijn ouders waren ertegen dat ik m’n gezin
achterliet. Ze zijn wel overstag gegaan . We zijn uiteindelijk
eerst met het hele gezin een maand voor de start rond
getrokken, in juli. Mijn gezin is terug naar huis gekomen
en ik ben richting startpunt vertrokken. Aangezien er zich
in de drie maanden daarop geen problemen aandienden,
heb ik de reis kunnen afmaken.”
Ben je op problemen gestuit onderweg?
“Neen, niet echt. Natuurlijk, ik ging naar Zuid-Amerika,
in de lente, dus ik verwachtte me aan warm weer en veel
zon. Maar het weer was niet wat ik ervan verwacht had.
Zolang we in de zon reden, was het goed warm, maar in
de schaduw was het dan opeens ijskoud. We hebben letterlijk
door sneeuwstormen gereden. Ook de organisatie
liet af en toe een beetje te wensen over, vooral qua drank
en accommodatie op de fietsdagen. Niets echt storend,
maar af en toe had een pintje of een glas wijn wel gesmaakt.
Dat was gewoon niet voor handen. We kregen
water en sportdrank te drinken.”
Over het weer gesproken, heb je voor de trip speciale
uitrusting moeten aanschaffen?
“Ik heb een nieuwe tent en een degelijke slaapzak gekocht,
omdat dat onontbeerlijk was. Er zijn nachten geweest
dat ik het koud gehad heb, maar ik kon gelukkig
wel slapen. Anderen hebben erger afgezien. Een paar van
de deelnemers hadden werptentjes mee, zonder lagen.
Die hebben kou geleden en de meesten hebben voor we
in de helft waren opgegeven. Een nieuwe fiets heb ik ook
gekocht, omdat ik nog geen mountainbike had, en dat
Andes Trail | Tourist
was een vereiste. Naast een fiets had zowat iedereen reserveonderdelen
mee. De organisatie voorzag wel in een
mecanicien, die herstellingen kan uitvoeren, maar voor de
onderdelen moest je zelf zorgen.”
Wat waren de mooiste momenten of streken die je beleefd
hebt?
“Op een of andere manier waren de hardste momenten
ook de beste, achteraf gezien dan. Dan valt het rijden
door de sneeuwstorm wel op. Na die rit kwam ik binnen in
de bar van het hotel waar we toekwamen en ik beefde zo
hevig dat ik niet eens een kop thee kon vasthouden. Ook
het opstaan ’s ochtends, dat was soms erg indrukwekkend.
Als ik ’s avonds ging slapen, na het rijden, was het
meestal te donker of ik was te moe om het te zien, maar ’s
ochtends ritste ik dan de tent open om vergast te worden
op een prachtig uitzicht. Over de mooiste streek die we
bezocht hebben, heb ik dit te zeggen: Bolivië.”
Waren er ook momenten die tegenvielen?
“Niet in de mate dat het een teleurstelling was, want
we waren op voorhand gewaarschuwd, maar er waren
saaie delen bij. We hebben ongeveer tien dagen door de
pampa’s gereden, en daar was niets te zien behalve gras,
grazende koeien en hier en daar een cowboy. Maar het
saaiste deel was het stuk woestijn waar we door moesten.
Dat is geen woestijn uit een film, met mooie glooiende
zandhellingen, maar droge, grijze vlaktes met hier en daar
een steen op. Het interessantste toen was de bocht die
we over veertig kilometer zagen aankomen. Die stelde
dan teleur omdat het eigenlijk de weg was die een klein
beetje afboog.”
Foto: Prachtig uitzicht bij het ontwaken
Foto: Peter Beullens
37