De Groene Baret - Commandostichting

officier. Dan volgen de uitzendingen
als luitenant met zijn peloton naar
Afghanistan, waar hij diverse acties
onderneemt in nauwe samenwerking
met de ‘aussies’ (Australische commando’s).
Voor deze acties (zie DGB
juni 2009), waarbij zwaar heeft gewogen
de actie van de nacht van 12
op 13 juni 2006 met close air support
en zijn ongekende persoonlijke moed,
werd hij in 2009 benoemd tot Ridder
Militaire Willems-Orde. De hoogste
militaire onderscheiding die toen voor
het laatst ruim 50 jaar geleden werd
uitgereikt aan een individuele militair.
“Ik vind dat ze het daarbij hadden
moeten laten” zegt Marco, “deze
onderscheiding heeft altijd de mystiek
gehad van de Tweede Wereldoorlog
en Korea. Het ziet er naar uit dat er
binnen afzienbare tijd helaas geen
nieuwe Ridder bijkomt, aangezien de
actieve deelname aan een strijd sterk
verminderd is voor het Nederlandse
leger, zeker na de recente bezuinigingen.”
De omgang met hoogwaardigheidsbekleders,
zoals koningin Beatrix,
kroonprins Willem-Alexander, premier
Rutte, generaal Peter van Uhm en anderen
was vreemd voor hem, maar hij
is er intussen wel aan gewend en met
respect voldoet hij aan deze gevolgen
van het Ridder MWO zijn. “Maar
als je diep in mijn hart kijkt, dan ben
ik liever in het veld, werken met de
jongens.” Net als generaal Peter van
Uhm, voor wie hij diepe bewondering
heeft, zeker na het verlies van diens
zoon in Afghanistan, staat Marco
dicht bij zijn mensen. Als een echte
micromanager is Marco bezig met de
details. Alles moet kloppen voordat
het veld wordt ingegaan.
De Militaire Willems-Orde
“Drie dagen bedenktijd kreeg ik en ik
mocht er met niemand over praten.
Ik was zo verward en tevens erg blij,
dat ik stiekem toch mijn vriendin en
mijn ouders heb geïnformeerd. Mijn
vader had geen idee wat het inhield.
Ik vond dat er meer mannen waren
die het verdiend hadden. Maar zij (de
legerstaf; red) waren hier al drie jaar
mee bezig en overtuigden mij dat het
een juiste beoordeling was. Achteraf
twijfel ik nog weleens of ik er goed
aan heb gedaan deze onderscheiding
te aanvaarden. Dat zal het Kapittel
der Militaire Willems-Orde mij niet
in dank afnemen, maar mijn leven is
180° veranderd. Met mijn vriendin
had ik besloten een café in Den Bosch
over te nemen en gereed te maken
voor haar als ik binnen defensie mijn
werk zou voortzetten. Wij wisten dat
het café niet zo’n goede naam had
toen wij het overnamen, maar zagen
dit juist als een uitdaging om dat er
wel van te maken. Ik ging 4 dagen
per week werken voor defensie om
deze klus te klaren en zoals ik ben:
dat doe ik met veel overgave en oog
voor detail. Nu kan ik zeggen dat er
een hoge prijs is betaald voor deze
keuze, waarvan ik geen spijt heb. Bij
een verkoop van het café in deze tijd
en met het imago dat eraan kleeft,
zullen mijn vriendin en ik een flinke
financiële aderlating ondergaan.
Daarnaast laat ik heel veel spaargeld
en verdiende premies achter in de
kroeg door de vele investeringen die
ik ongewild heb moeten maken. Tot
op de dag van vandaag is door het
OM geen schadevergoeding betaald
en dat is het ook nog niet van plan
te doen. Het OM is van mening dat
ik geen schade heb ondervonden
gedurende de 1 ½ jaar dat ik
vervolgd ben en ik negatief in de
publiciteit stond.
De omgekeerde wereld
Ook de gemiddelde publieke opinie
is niet iets waar ik blij mee ben. Veel
mensen zien me eerder als die crimineel,
die veel geluk heeft gehad met
zijn advocaat, dan dat ze me zien als
die goeie militair die veel pech heeft
gehad! De titel ‘held’ vind ik zonder
meer onterecht: daarmee wordt mijn
mannen veel tekort gedaan. Het leven
zal nooit meer hetzelfde worden als
daarvoor. Wanneer ik in de stad
loop, houden bekende Nederlanders
mij aan, omdat ze met mij op de
foto willen. Laatst nog in Amsterdam,
toen Hans Teeuwen met mij op de
foto wilde; het lijkt wel de wereld op
zijn kop. En ook een andere kant van
de medaille: ik zou lezingen gaan
geven voor het bedrijfsleven over de
ervaringen die ik heb opgedaan.
Maar geen enkel bedrijf heeft zich
gemeld vanwege de imagoschade die
ik opgelopen heb door het proces.
Soms is de scheiding tussen succes en
verlies heel dun.”
“De Militaire Willems-Orde op
zich staat boven elke twijfel. Er zal
echter aan mij altijd wat negatiefs
blijven kleven”, zo stelde Marco in
een interview in het blad van de
Landmacht.
Een nieuwe uitdaging:
17 Painf Bataljon
“Per 1 oktober 2012 zal ik vertrekken
naar 17 Pantserinfanterie
Bataljon te Oirschot als compagniescommandant.
Dat zal een weerzien
worden, want tweemaal eerder
was ik hier gelegerd. In 1995 als
groepscommandant en in 2002 als
pelotonscommandant.”
In Oirschot zal Marco als Ridder
MWO zijn ervaringen uit zijn
missies over willen brengen aan de
jonge militairen die daar worden
opgeleid. Als ‘kapitein Kroon’,
want hij staat voor de oude normen
en waarden en binnen zo’n groot
geheel als in Oirschot verwacht
hij van de manschappen dat zij
hem als kapitein aanspreken in
plaats van met zijn voornaam. Hij
denkt vanaf 1 april beschikbaar te
kunnen zijn voor deze functie, om
zodoende weer snel de draad op
te pakken. Op mijn vraag wat hij
in de toekomst nog wil doen binnen
defensie, antwoordt hij: “Daar heb
ik eigenlijk nog niet over nagedacht.
Voorlopig nog geen bureaufunctie,
dat is duidelijk”. Een terugkeer naar
het KCT, om daar zijn ervaringen als
uitgezonden militair en als Ridder
MWO in te zetten bij het opleiden
van nieuwe commando’s (bijvoorbeeld
commandant ECO), lijkt hij te
ambiëren. “Dan loop ik tegen de 50
jaar en dan zijn de wildste haren
wel verdwenen”, zegt hij. “Wie weet
hoe lang je dan moet dienen bij
defensie; er is nu al veel onzekerheid
door de bezuinigingsoperaties.
Om de mensen te motiveren, zonder
zicht te hebben op de kans van een
operationele uitzending, wordt een
hele klus in de komende jaren.”
Het is duidelijk dat ik een enthousiaste
en doorgewinterde militair
voor mij heb zitten, die met veel
liefde voor defensie werkt en heel
goed weet wat er van hem wordt
verwacht.
Marco Kroon: een bijzonder hartelijk
mens, veranderd voor het leven
als Ridder MWO, maar bovenal
strijdlustig gebleven.
11