De Groene Baret - Commandostichting

6 nieuwe commando’s
getuigen van kwaliteit
Klanken van de ‘pipes and drums’ van de Seaford
Highlanders of Holland begeleiden 6 aspirant
commando’s, als zij op die vrijdag om 08.05u in
de stromende regen door de ‘Tranenpoort’ van de
Engelbrecht van Nassaukazerne marcheren. Later
op de dag krijgen zij tijdens een indrukwekkende
ceremonie uit handen van de Inspecteur Generaal der
Krijgsmacht, luitenant-generaal A.C. Oostendorp, de
groene baret uitgereikt.
Door: Jack IJpelaar
Om 07.15u melden zich reeds de
eerste familieleden aan de poort van
de kazerne. Het is nog donker, er staat
een gure wind en de regen is koud.
Op aanwijzingen van het personeel
spoedt ieder zich naar de kantine,
waar de warme koffie met cake wacht.
Daar heet sergeant-majoor Dré de
genodigden welkom en licht het
programma van de dag toe.
Tranenpoort
Na het Korpsappel zoekt iedereen een
goede plaats om de mannen te zien
binnenkomen. De wind is onverminderd
onstuimig en velen wapenen zich
met paraplu tegen de slagregen. De
stemming raakt opgewonden wanneer
de poort openzwaait en de klanken
van de doedelzakken, aangestuwd
De Groene Baret, december 2011
door de wind, het publiek bereiken.
Een luid applaus en gejuich stijgt op
uit de haag van belangstellenden, als
de 6 aspirant commando’s onder de
‘Tranenpoort’ door het kazerneterrein
opmarcheren. De aanwezige commando’s
begroeten zo hun nieuwe
collega’s en familieleden verwelkomen
zo hun geliefden. Sommigen rekken
zich uit in een poging hun geliefde
tussen de zes kerels te ontdekken, druk
gebarend naar elkaar wanneer er
onder de mutsdas en gezichtscamouflage
een herkenning is. De moeder
van cursist Kenny verzucht: “Ik wil ‘m
in mijn armen sluiten”. Maar helaas:
een van de mededelingen die vroege
ochtend was dat dit dan nog niet is
toegestaan: “Want hij loopt in de
houding”, was toen de boodschap.
Ultieme moment
Voor de zes mannen betekent de
binnenkomst op de kazerne: het
zit erop. Wij hebben het gehaald.
De trainingen met goed gevolg
doorlopen, de lessen naar behoren
toegepast, het afzien ondergaan,
de opdrachten uitgevoerd en de
ontberingen doorstaan. De eindstreep
is daar, dit is ons ultieme moment!
Bereid elkaar te steunen
Terwijl de zes zich gaan opfrissen,
neemt adjudant Van der Mispel in de
filmzaal de genodigden mee in de
structuur van deze opleiding. In een
humorvol betoog maakt hij duidelijk
hoe het deze ploeg is vergaan.
De vooropleiding (VO) startte met
47 mannen: “41 uitvallers is meer
dan gebruikelijk”, verduidelijkt de
adjudant. Van de 47 haakten er
in de loop van de opleiding 15 af
door medische problemen, 2 werden
ontheven en 24 stopten op eigen
verzoek. Degenen die verder gingen,
leerden elkaar steeds beter kennen en
de bereidheid elkaar te steunen nam
steeds meer toe. “Ze hadden elkaar
broodnodig en dat wisten deze
mannen”.
Waar ben ik aan begonnen
Met nog 31 cursisten ging de ploeg
de Elementaire Commando Opleiding
(ECO) in. Het regime veranderde
meteen! “Ze worden wakker geschud
en in de eerste 2 weken wordt het kaf
van het koren gescheiden. Mogen ze
dan geen fouten maken? Ja, dat wel.
Maar een volgende keer moet het wel
beter.”
De film over de ECO toont beelden
van de cursisten, die met een drijfpakket
een rivier oversteken. Kreten van
afschuw stijgen op in de zaal als
er beelden worden getoond hoe de
mannen wormen eten. Velen wenden
het hoofd af als duidelijk wordt dat
konijntjes voor eetwaar zullen dienen
en vakkundig geslacht gaan worden.
De groep komt vervolgens aan op
Keizersveer, waarna gedurende
de nacht zeven lange uren geroeid
wordt. Met weinig slaap en weinig
eten ervaart de cursist dat hij ondanks
de ontberingen nog veel kan en
inzetbaar blijft. Het is echter ook
het moment dat je sommigen hoort
denken: “wat doe ik hier; waar ben ik
aan begonnen”.