De Zwinkrant

40
> Historisch
wel voor de goede zeden gezorgd: Niemand mag zich baden zonder
gekleed te zijn met een wollen of gebreid badpak, in goeden staat
en voldoende aan de voorschriften der Wet. Wij dienden in onze kinderjaren
ook te zwemmen in een vaalgele zwembroek, gebreid door
mémé. Als je dan met een dergelijk alsmaar afzakkend loodzwaar
onding uit het zeewater kwam bleef van die goede zeden niet veel
meer over, maar soit. Niet alleen het baden was in handen van de
Compagnie, zij was ook “eigenaarster der sparrenbosschen”. Wie
het riskeerde om er te “pik-nikken” kreeg het gegarandeerd aan de
stok met de “Boschwachter” die kon over gaan tot het uitschrijven
van een proces-verbaal of “de personen die geen gehoor geven aan
hunne orders uit te drijven”. Dat deze Compagnie heel wat invloed
had moge blijken uit het feit dat ze naast eigenaar van de Golf en
de Tennis ook heel wat bouwgrond had. Als je een keer een lapje
had gekocht bleef je voor immer onder de voogdij van deze instelling
die een resem voorschriften had verzameld in een “Cahier de
Charges”. Voorbeeldje: Interdiction de construire, d’exploiter ou
d’utiliser sur le terrain vendu: Un bâtiment autre qu’une habitation
privée, occupée bourgeoisement pa rune ou plusieurs personnes y
avant leur demeure privée, et répondant en outre aux conditions de construction et d’utilisation prévues aux
atricles 2 et 3. Je mocht er bijgevolg geen hotel of café hebben, een rustoord installeren, een winkel uitbaten
laat staan een “usine” of “manufacture” optrekken. Allemaal voorschriften die er voor hebben gezorgd dat
het ganse Zoute een fraaie villawijk is gebleven. De reglementen gingen nog veel verder. Je mocht de grond
niet door verkopen vooraleer er te hebben gebouwd en ook dat bouwen was aan strenge regels onderworpen.
Uitgebreide voorschriften over “zône de non oedificandi” waardoor alle gebouwen minstens 10 meter
uit elkaar dienden te staan, een maximale bouwhoogte van 11 meter, de hoogte van de scheidingsmuurtjes
tussen de tuinen, het verbod om wasgoed in de tuin te laten drogen, het verbod om bouwwerken uit te voeren
tussen 1 juli en 20 september… het eigendomsrecht werd hier wel erg beknot. Vreemd is overigens dat al die
villa’s uiteraard een naam hadden maar dat die namen blijkbaar ook door de postbode moesten gekend zijn.
Straatnummers waren er wel maar vooral de namen van die panden bleken belangrijk. In die mate zelfs dat
in een van de gidsen naast deze naam ook het adres en naam van de eigenaars buiten Knokke stond vermeld.
Daaruit leren we dat vooral de Brusselaars tuk waren op een stukje Zoute maar ook rijkelui uit Saffelaere,
Astene, Roubaix, Lille en Parijs hadden er een deel van hun kapitaal voor over. De Britse gemeenschap die
tussen beide oorlogen zo’n 300 man sterk moet zijn geweest lijkt in die jaren al vetrokken te zijn. Wat bleef
was: “Valencia,- Ecole Anglaise du Zoute” in de Albertlaan, opgericht in 1928, die onderwijs gaf in het Frans
maar blijkbaar ook een “Department for Englisch Speaking Pupils” was met een “Official centre for Oxford
Cambidge local Examinations”. Als Vlaams sprekende Belg dienden de meisjes zich te behelpen met de
“Rijkskostschool voor Meisjes” in de Pierslaan waar het kostgeld voor 1 jaar 9.500 frank bedroeg, “alles
inbegrepen”. De hunker naar deze Engelse periode bleef voortleven in de naam van de villa’s: Oak Wood, Old
Legend, Netherton, Merry-boat, Good Shelter, Country Lodge … Voorts waren de namen uiteraard Frans geinspireerd
maar ook al in die tijd kwam er blijkbaar toch stilaan een vervlaamsing op gang. Wat te denken van
bijvoorbeeld Guido Gezelle, Berkenhof, Brabo (jawel, met Antwerpse eigenaars), Bruin de Beer, Zonnewende
en Rainaert de Vos. Andere eigenaars etaleerden dan weer wat graag hun kennis van de oude mythologie en
exotische oorden of hadden duidelijk heimwee naar buitenlandse vakantiebestemmingen: Riva Bella, Terpsichore,
Shéhérazade, Mar Asuz en Rikki-Tikki-Tavi, wat dat laatste ook moge betekenen. Het doorbladeren
van dat soort gidsjes bezorgt je wel een beetje dubbel gevoel. Voor de plaatselijke economie is de verpopping
van Knokke tot moderne en mondaine badplaats uiteraard een goede zaak. Toch knaagt er ook een beetje
heimwee. Voor één dag eens terug te keren naar Knokke in de tijd van pakweg Alfred Verwee, we zouden er
heel wat voor over hebben.
| de Zwinkrant | …