SAMENVATTING UITSPRAAK - Onderwijsgeschillen

105219 / uitspraak d.d. 3 april 2012
Pagina 1 van 4
SAMENVATTING
105219 - Beroep tegen schorsing als ordemaatregel; VO
Commissie van Beroep
VO
De werkneemster is vanwege een incident met een leerling voor de duur van vier weken geschorst als
ordemaatregel.
Op zichzelf genomen heeft de werkgever, gelet op de na het incident ontstane beroering, in
redelijkheid tot de beslissing kunnen komen werkneemster te schorsen als ordemaatregel, ongeacht
welke kwalificaties men verder aan haar handelen zou willen verbinden.
De door de werkgever opgevoerde redenen voor de schorsing als ordemaatregel staan echter niet in
verhouding met de duur van de schorsing. De werkgever heeft de noodzaak van een schorsingsduur
van vier weken onvoldoende aannemelijk gemaakt. Beroep gegrond.
in het geding tussen:
UITSPRAAK
mevrouw A, wonende te C, appellante, hierna te noemen A
gemachtigde: de heer mr. drs. G.A.M.C. Verschuren
en
het College van Bestuur van de Onderwijsstichting B, gevestigd te C, verweerder, hierna te noemen
de werkgever
gemachtigde: de heer mr. T.H. Wolff
1. VERLOOP VAN DE PROCEDURE
Bij beroepschrift met bijlagen van 16 december 2011, ingekomen op 19 december 2011 en aangevuld
op 8 februari 2012, heeft A beroep ingesteld tegen de beslissing van de werkgever d.d. 24 november
2011 om haar te schorsen als ordemaatregel.
De werkgever heeft een verweerschrift met bijlagen ingediend, ingekomen op 24 januari 2012.
De mondelinge behandeling vond plaats op 8 maart 2012 te Utrecht.
A verscheen in persoon en werd bijgestaan door haar gemachtigde.
De werkgever werd vertegenwoordigd door mevrouw D, adjunct-directeur X College C, en de heer E,
personeelsadviseur, daartoe bijgestaan door de gemachtigde.
A heeft een pleitnotitie overgelegd.
2. DE FEITEN
A, geboren op 27 mei 1958, is op 1 oktober 2002 in dienst getreden bij (een van de rechtsvoorgangers
van) de Onderwijsstichting B. Laatstelijk was zij werkzaam als docent textiele werkvormen op de
locatie F, afdeling Praktijkonderwijs, van het X College te C, in een vast dienstverband met een
betrekkingsomvang van 0,6407 fte.
Op de arbeidsverhouding is van toepassing de CAO VO.

105219 / uitspraak d.d. 3 april 2012
Pagina 2 van 4
Commissie van Beroep
VO
Op 22 november 2011 heeft A tijdens het eerste lesuur een leerling uit klas 1R2 met haar hand in zijn
nek voor zich uitgeduwd naar een stoel achter in het lokaal. Daarna heeft zij hem de klas uitgestuurd.
De leerling was hiervoor vanwege zijn gedrag reeds meerdere keren door A gewaarschuwd en zij had
hem een laatste kans tot verbetering van zijn gedrag gegeven. Nadat hij uit de klas was gestuurd
heeft de leerling zich vervoegd bij de teamleider met de mededeling dat hij een klacht tegen A wilde
indienen. Op 23 november 2011 kwam de moeder van de leerling bij de teamleider met de
mededeling dat zij een gesprek met A wilde voeren. De teamleider heeft dit afgehouden omdat hij het
niet verstandig vond dat de moeder de confrontatie zocht met A. Een week later heeft de moeder van
de leerling bij de politie aangifte gedaan van mishandeling van haar zoon door A.
Op 24 november 2011 heeft A een gesprek gevoerd met de directeur en de adjunct-directeur. In dit
gesprek heeft de directeur A meegedeeld dat hij voornemens was haar te schorsen als ordemaatregel
en dat hij het bestuur zou vragen haar de disciplinaire maatregel van een schriftelijke berisping op te
leggen. Bij brief van 24 november 2011 heeft de werkgever A “omwille van de rust, orde in en
reputatie van de school” voor de duur van vier weken geschorst als ordemaatregel. Ook de betrokken
leerling is naar aanleiding van het incident geschorst.
Bij brief van 25 november 2011 heeft de werkgever aan A het voornemen kenbaar gemaakt haar de
disciplinaire maatregel van een schriftelijke berisping op te leggen. Tegen dit voornemen heeft A bij
brief van 9 december 2012 verweer gevoerd, waarna de werkgever bij brief van 23 december 2011
heeft besloten het voornemen tot het opleggen van een schriftelijke berisping in te trekken en het te
laten bij een waarschuwing.
Op 22 december 2011 heeft A een gesprek gehad met de werkgever, waarin bleek dat deze A niet
terug wilde laten keren op de locatie F. De werkgever heeft A vervolgens de keuze voorgelegd tussen
een outplacementtraject of een andere werkplek binnen het X College, voor welke laatste optie A
heeft gekozen.
Na de kerstvakantie is A op proef aan het werk gegaan bij de afdeling A.S.S., waar zij werkt met
leerlingen met een autistische stoornis.
3. STANDPUNTEN VAN PARTIJEN
A erkent dat zij de bewuste leerling niet had mogen aanraken en voortduwen. Zij tekent daarbij wel
aan dat het duwen en bij de nek pakken op speelse wijze heeft plaatsgevonden en dat zij niet op een
agressieve manier of uit boosheid heeft gehandeld.
A stelt dat het schorsingsbesluit niet vermeldt op grond van welk artikel zij is geschorst. Zij neemt aan
dat dit artikel 9.a.6 lid 1 CAO VO is, welk artikel bepaalt dat een werknemer voor ten hoogste vier
weken geschorst kan worden. Schorsing moet in het belang van de instelling dringend noodzakelijk
zijn en dat was in casu niet het geval. De werkgever heeft in het schorsingsbesluit ook niet
aangegeven waarom de schorsing dringend noodzakelijk was, maar heeft volstaan met te stellen dat
A was geschorst vanwege de ontstane commotie en omwille van de rust, orde in en reputatie van de
school. De werkgever heeft in de schorsingsbrief evenmin vermeld wat voor commotie er was
ontstaan en ook niet wat hij zelf heeft gedaan om de commotie te beperken. In dit verband moet erop
gewezen worden dat de moeder van de leerling zelf met A wilde spreken, maar dat de teamleider haar
dit heeft afgeraden. A betreurt dit, want op deze manier heeft de werkgever haar de kans ontnomen
om aan de moeder duidelijk te maken wat er feitelijk gebeurd was.
De werkgever heeft zich derhalve de belangen van A niet, althans niet kenbaar, aangetrokken.
Evenmin heeft de werkgever haar voorgesteld om een (korte) periode vrijwillig afwezig te zijn.
Tijdens het gesprek van 24 november 2011 heeft de werkgever het voornemen tot schorsing
meegedeeld en voorts dat hij het bestuur zou vragen A een berisping op te leggen. In plaats van het
vragen naar de zienswijze van A omtrent het voornemen tot schorsing heeft de werkgever dit
voornemen in één adem genoemd met de eventueel op te leggen disciplinaire maatregel van een

105219 / uitspraak d.d. 3 april 2012
Pagina 3 van 4
Commissie van Beroep
VO
schriftelijke berisping, met als gevolg een geëmotioneerde A die nauwelijks meer in staat was haar
verhaal te doen.
Een schorsing als ordemaatregel mag niet langer duren dan in het belang van de instelling
noodzakelijk is. Onduidelijk is waarom A in casu direct voor de maximaal toegestane duur is
geschorst. Dat de werkgever denkt aan een loopbaanoriëntatie- en/of begeleidingstraject kan A op
zichzelf begrijpen. Dit dient echter los te staan van de noodzaak tot en de duur van de schorsing. A is
geschorst vanwege het incident, niet omdat zij in haar functioneren tekort zou schieten. Hoewel de
schorsing formeel gezien geen disciplinair karakter had, heeft A deze wel als diffamerend ervaren.
De werkgever stelt daartegenover dat hij zich geconfronteerd zag met onprofessioneel handelen van
A jegens een leerling en met de feitelijke en mogelijke gevolgen van dit handelen, namelijk onrustige
en kwade medeleerlingen, een woeste tot withete ouder en eventuele publicaties in de pers. Dit heeft
de werkgever samengevat in de woorden commotie, verstoorde rust en orde en mogelijke
reputatieschade. De werkgever heeft een confrontatie tussen ouder en docent koste wat het kost
willen vermijden en heeft daarmee ook in het belang van A gehandeld. Een week na het incident heeft
de werkgever alsnog een gesprek van A met de moeder van de leerling willen arrangeren, maar
omdat inmiddels aangifte was gedaan tegen A heeft de werkgever daarvan afgezien.
De belangen van A zijn door de werkgever zeker niet veronachtzaamd. A is een werkneemster die al
eerder externe begeleiding behoefde bij haar leswerkzaamheden. De werkgever heeft daarom
geoordeeld dat een schorsing als ordemaatregel in samenhang met een verkenning van
oplossingsrichtingen en/of het vinden van een passend begeleidingstraject de juiste beslissing was.
Dit rechtvaardigde ook een termijn van vier weken. Niet is overwogen om de schorsing eerder te
beëindigen; achteraf blijkt ook dat de vier weken schorsing een goede uitwerking hebben gehad.
Er is voldaan aan het in artikel 9.a.6 lid 1 CAO VO gestelde vereiste van dringende noodzakelijkheid.
Voorts heeft A tijdens het gesprek van 24 november 2011 haar zienswijze omtrent de schorsing
kunnen geven, welke zienswijze ook is opgenomen in het schorsingsbesluit.
Ten slotte stelt de werkgever de ontvankelijkheid van het beroep nog ter discussie. De schorsing is
immers al lang voorbij en er is inmiddels ook sprake van een andere werksituatie. Het is de vraag welk
belang A thans nog heeft bij een uitspraak van de Commissie, aldus de werkgever.
4. OVERWEGINGEN VAN DE COMMISSIE
De bevoegdheid en de ontvankelijkheid
Aangezien de instelling is aangesloten bij deze Commissie en het beroep is gericht tegen één van de
beslissingen, genoemd in artikel 52 lid 1 Wet op het voortgezet onderwijs, is de Commissie bevoegd
van het beroep kennis te nemen.
Ten aanzien van het door de werkgever gestelde omtrent de ontvankelijkheid van het beroep
overweegt de Commissie dat het belang van A te weten of de schorsing al dan niet terecht is
opgelegd reeds voldoende belang oplevert voor (verdere) behandeling van het beroep. Nu het beroep
voorts binnen de daartoe geldende termijn is ingesteld is het beroep ontvankelijk.
De schorsing
Schorsing als ordemaatregel als bedoeld in artikel 9.a.6 lid 1 CAO VO is volgens dit artikel mogelijk
indien dit gelet op het belang van de instelling dringend noodzakelijk is. Dienaangaande overweegt de
Commissie dat er gelet op de na het incident ontstane beroering op zichzelf genomen voldoende
reden bestond voor een time-out. Het staat een werkgever in beginsel vrij een dergelijke time-out te
gieten in de vorm van een schorsing als ordemaatregel. Naar het oordeel van de Commissie heeft de
werkgever op zichzelf genomen dan ook in redelijkheid tot de beslissing kunnen komen om A te

105219 / uitspraak d.d. 3 april 2012
Pagina 4 van 4
Commissie van Beroep
VO
schorsen als ordemaatregel, ongeacht welke kwalificaties men verder aan het handelen van A zou
willen verbinden.
Voorts overweegt de Commissie dat de duur van een schorsing als ordemaatregel in verhouding dient
te staan tot hetgeen daaraan door de werkgever ten grondslag is gelegd.
Uit de schorsingsbrief d.d. 24 november 2011 blijkt dat A direct voor de volgens artikel 9.a.6 lid 1 CAO
VO maximaal toegestane duur van vier weken is geschorst. Gebleken is dat de werkgever bij zijn
beslissing A voor de maximale duur te schorsen ook nadrukkelijk het zoeken naar een passend
begeleidingstraject voor A heeft betrokken. Daaromtrent overweegt de Commissie dat naar haar
oordeel het zoeken naar een begeleidingstraject voor A niet (mede) heeft kunnen dienen als grond
voor (de duur van) de schorsing, omdat voor het zoeken naar een dergelijk traject de afwezigheid van
A in dit geval niet noodzakelijk was. Ten aanzien van de door de werkgever gestelde mogelijke
reputatieschade overweegt de Commissie dat de enkele vrees daarvoor onvoldoende reden vormt
voor een schorsing als ordemaatregel. Concrete aanwijzingen of omstandigheden die maken dat de
vrees van de werkgever voor mogelijke reputatieschade in dit geval terecht was, zijn gesteld noch
gebleken. Wat betreft de overige door de werkgever aangevoerde gronden voor (de duur van) de
schorsing is uit de stukken en het verhandelde ter zitting niet gebleken van zodanige commotie of
onrust dat deze op voorhand een schorsingsduur van vier weken rechtvaardigde.
Op grond van het voorgaande komt de Commissie tot het oordeel dat de werkgever de noodzaak van
een schorsingsduur van vier weken onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt. Om deze reden zal de
Commissie het beroep gegrond verklaren.
5. OORDEEL
Op grond van bovenstaande overwegingen verklaart de Commissie het beroep gegrond.
Aldus gedaan te Utrecht op 3 april 2012 door mr. W.H.B. den Hartog Jager, voorzitter,
mr. E.M.W.P. Hermans, mr. K.P. Piena, mr. D.A.M. Schilperoord en mr. drs. B.H. van Velzen, leden, in
aanwezigheid van mr. J.J. van Beek, secretaris.
mr. W.H.B. den Hartog Jager mr. J.J. van Beek
voorzitter secretaris