Nr. 5 - N-VA

V O L L E
MANEN
6
NMBS
VERSTRIKT IN PAARS-GROENE LEUGENS
..................................
Snel en efficiënt besturen. Dat was het credo van de
regering-Verhofstadt. O.a de modernisering van het
overheidsapparaat was hiervoor een noodzaak.
Vandaag lijken deze hervormingen echter verder weg dan
ooit. Nadat eerst de nationale luchtvaartmaatschappij
Sabena een noodlanding maakte en later definitief aan de
grond bleef, mocht de baas van De Post een andere job
gaan zoeken. Ook de hervorming van de politie, het
gerecht, het Federaal Voedselagentschap en de ambtenarij
wil maar niet lukken. De amateuristische aanpak van paarsgroen
in het NMBS-dossier is echter ongezien. Een triest
schouwspel van een ploeg die de pretentie had om van dit
land een ‘modelstaat ’ te maken.
De hervorming van de NMBS dus. Wat voor paarsgroen
leek neer te komen op de vervanging van het
huidige NMBS-bestuur. Snel werden tien nieuwe
bestuurders benoemd, netjes volgens partijpolitieke belangen.
Maar vooral gedelegeerd bestuurder Etienne Schouppe,
van CD&V-huize, was een doorn in het oog van minister
van Mobiliteit Durant en moest vervangen worden. De
minister schoof haar kandidaat naar voor maar deze werd
te licht bevonden. De zoektocht ging verder maar van bij de
aanwervingsprocedure liep het al mis. Er bleek geen vacature
uitgeschreven te zijn. Op zaterdag 20 april jl.
verscheen er alsnog een oproep tot kandidaatstelling in het
Staatsblad. Geïnteresseerden konden zich tot dinsdagmiddag
23 april aanbieden, daar waar de normale procedure
(en de enige met kans op succes) minstens een periode
van enkele maanden vereist. Maar de kandidaatskeuze
was reeds voordien gemaakt. De dag voor publicatie in
het Staatsblad werd Christian Heinzmann, topman van de
Luxemburgse vliegtuigmaatschappij Luxair, gecontacteerd.
Na heel wat paars-groene smeekbeden aanvaardde hij de
functie. Een week later al nam Heinzmann ontslag. De regering
duidde het NMBS-management en vooral de spoorvakbonden
aan als grote schuldigen. Zij zouden Heinzmann
onder druk hebben gezet om af te zien van zijn nieuwe job.
Snel werd duidelijk dat de intimidaties maar een deel
van het verhaal waren. Heinzmann had intussen de
ware boekhoudkundige situatie onder ogen gekregen
en die bleek ronduit dramatisch te zijn. Daarnaast zou hij
een politiek benoemde directeur-generaal naast zich krijgen
die steeds zijn handtekening onder belangrijke beslissingen
zou moeten plaatsen. Heinzmann was hiervan niet
op de hoogte. Ook de andere leden van het directiecomité
zouden politiek worden aangeduid. Verder had Heinz-
mann twijfels bij de rechtsgeldigheid van zijn benoeming en
hekelde hij het feit dat hij nog geen contract gekregen had.
Tot slot beschouwde hij minister Durant als een minister op
de wip en vreesde hij dat, wanneer Durant zou opstappen,
ook zijn carrière bij de NMBS zou eindigen.
Om zich te redden zocht vice-premier Durant haar heil in leugens.
Dit alles stond te lezen in Heinzmanns eerste ontslagbrief
die door Durant naar de prullenmand werd
verwezen wegens de noodzakelijkheid van ‘enkele
juridische aanpassingen’. Later veranderde mevrouw
haar versie en wist ze zich te herinneren dat de eerste brief
wél in haar handtas terechtgekomen was, maar niet onder
haar ogen. De tweede gekuiste versie (waarin enkel nog
de intimidaties van de spoorbonden en het management
werden behouden als ontslagredenen), werd een dag na
de eerste geschreven op het kabinet-Durant met medeweten
van eerste-minister Verhofstadt. De hele operatie had
maar één bedoeling: het paars-groene gezicht redden.
Heinzmann, die het allemaal te gortig begon te vinden,
bracht vervolgens zijn versie naar buiten. Waarop er zich
een paars-groen leugenpaleis ontspon waarbij minister
Durant bleef vasthouden aan de gekuiste versie en Verhofstadt
de vakbonden bleef aanwijzen als hoofdschuldigen.
Het ontslag van Durant leek onvermijdelijk maar ze bleef
op post, anders zou ook Verhofstadt in nauwe schoentjes
komen te staan. De andere coalitiepartners kochten hun
vertrouwen in Durant af met eigen eisen waardoor de storm
geluwd leek. Maar of er na deze wanvertoning ooit nog een
geschikte gedelegeerd bestuurder gevonden zal worden,
valt sterk te betwijfelen. De NMBS lijkt meer dan ooit
compleet stuurloos, haar voogdijminister - net als haar collega’s
- evenzeer.