Nr. 5 - N-VA

Volle Manen, Barrikadenplein 12, 1000 Brussel. Driewekelijks tijdschrift. Mei 2002. Jaargang 2. Nummer 5. Toelating gesloten verpakking B/43. Afgiftekantoor Gent-X. VOLLE
MANEN
VOOR ZES MILJOEN VLAMINGEN NR. 5 I 2002
VERHOFSTADT – MICHEL
MANIPULEREN KIESWET
BELGIE-BELGIQUE
P.B. GENT-X
NMBS VERSTRIKT IN PAARS-GROENE LEUGENS
B/43
Uw stem klonk luid in Leuven
V O L L E
MANEN
1

V O L L E
MANEN
2
Mijlpaal Herman Vos
Vijftig jaar geleden, op 12 mei 1952,
overleed in Antwerpen de Vlaamsgezinde
politicus Herman Vos.
Vos was tussen de wereldoorlogen een
der belangrijkste voormannen van het
Vlaams-nationalisme, maar tijdens
diezelfde periode stapte hij over naar de
socialistische partij. Dat feit is één van de
redenen waarom Vos geen
opvallend zichtbare plaats
bekwam in de galerij der
flamingantische coryfeeen.
Een andere reden ligt
blijkbaar in de persoonlijkheid
van de man. Want als
wij het oordeel van zijn
Nederlandse vriend Pieter
Geyl samenvatten, dan
was Vos een minzame
twijfelaar die het politieke
leiderschap herhaaldelijk
uit de handen liet glippen. De belangrijkste
van die ‘gemiste kansen’ zijn
bekend: het mislukken van zijn federalistische
concept uit 1931, zijn onmacht
om zijn flamingantisch engagement
door te zetten in de socialistische partij,
zijn onvermogen om het Vlaams-nationalisme
organisatorisch uit te bouwen en
op democratische sporen te houden.
Aan dat laatste tekort van Herman Vos
- en van andere nationalisten – werd in
het weekblad Wij (5 maart ‘98) ernstig
getild door Hugo Schiltz. Schiltz stelde
namelijk dat "de fascistoïde en Dietse
nationalisten" hierdoor vrij spel kregen
.................
COLOFON
Volle Manen wordt uitgegeven door vzw.
Vlaams Pers-,
Radio- en TV-Instituut en verschijnt 10
keer per jaar
Hoofdredacteur: Maurits van Liedekerke
Eindredacteur: Jan van der Vloet
Werkten mee aan dit nummer: Peter
Feys, Marc Platel, Piet De Zaeger
Redactiesecretariaat: Greet Sels
Coördinatie: Nico Moyaert
Lay-out en druk: Uitgeverij F-Twee,
Kuiperskaai 6, 9000 Gent,
tel. 09/265.97.20
om het Vlaams-nationalisme af te leiden
naar "de heilloze weg van de breuk met
de reformistische democratische politiek
die Herman Vos beoogde".
Vos werd in Antwerpen geboren op 30
maart 1889. Omwille van de Eerste
Wereldoorlog moest hij zijn universitaire
studies onderbreken. Tijdens diezelfde
periode trad hij in het
activisme, waar hij
behoorde tot de gematigde
strekking (unionisme)
die zich verzette tegen de
radicale groep van Jong-
Vlaanderen en tegen de
Bestuurlijke Scheiding
van België. In 1925 werd
hij Vlaams-nationalistisch
kamerlid en hoofdredacteur
van De Schelde. Hij
speelde tevens een
belangrijke rol in de zogenaamde
Bormsverkiezing van 1928, maar in
1932 kon hij geen gecoöpteerd senator
worden omdat de Vlaams-nationalisten
hem hun steun weigerden.
Na de stichting van het VNV in 1933,
stapte Vos over naar de socialistische
partij. Daar werd hij in 1935 senator en
na de Tweede Wereldoorlog minister.
Ofschoon hij tijdens de socialistische
Guldensporenviering van 1936 nog een
belangrijke rede had uitgesproken, ebde
zijn belangstelling voor de Vlaamse
beweging geleidelijk weg.
J. Faber
Jaarabonnement: e 12,50 over te schrijven
op rekeningnummer
435-0259701-15 van VPRTI vzw.
Verantwoordelijke uitgever: Geert
Bourgeois, Barrikadenplein 12,
1000 Brussel, tel. 02/219.49.30,
fax 02/217.35.10,
e-post: vollemanen@n-va.be
btw-nummer VPRTI: 407.762.759
Dit nummer werd afgesloten op vrijdag
17 mei 2002.
Lid van de Unie
van de Uitgevers
van
de Periodieke Pers
“
“
“
PERS-
SPIEGEL
DOOLHOF
Ik kan mij niet ontdoen van de indruk
dat het Vlaams parlement een zwijgzaam
doolhof is geworden, en dat de
Vlaamse regering zichzelf slechts als
een aanhangsel van de federale regering
beschouwt. Dat was zeker niet de
bedoeling van de voorgangers die vanaf
de jaren negentig gestreefd hebben naar
een Vlaams parlement en een echte
Vlaamse regering."
Prof. em. Robert Senelle in Knack van
woensdag 8 mei 2002
TABOE
Wat Fortuyn heeft gedaan, was een
statement in naam van alle
Nederlandse burgers en duizenden
Vlamingen erbij. Hij heeft gedaan
waar noch de Nederlandse noch de
Belgische gevestigde macht in
geslaagd zijn: de politiek opnieuw bij de
burgers brengen. Ongeacht zijn oplossingen,
heeft hij de politiek bevrijd van
het verstikkende taboe op alle onbespreekbaar
gemaakte thema’s."
Luc Van der Kelen in Het Laatste
Nieuws van woensdag 8 mei 2002
GROEN
Dat de leugens
Durant niet fataal
geworden zijn,
komt omdat ook
premier Verhofstadt
boter op het hoofd
heeft en paars niet
zonder groen voort wil
regeren. Al is het maar de vraag in
hoeverre de groenen nog in staat zijn
op het beleid te wegen. Terwijl Agalevvice-premier
Aelvoet nog altijd aan het
bekomen is van haar mini-PCB-crisis,
staat nu ook Ecolo-vice-premier
Durant het water aan de lippen. En de
minister is van het NMBS-dossier nog
niet verlost."
Stefaan Huysentruyt in De Financieel
Economische Tijd van vrijdag 10 mei 2002

UITGELICHT
................................
OP NAAR DE 10 000 LEDEN!
Op het eerste N-VA-ledencongres, 4 & 5 mei jl., mocht algemeen
secretaris Kris Van Dijck het 9 300 ste N-VA-lid verwelkomen. Nu,
enkele weken later, blijft de ledenteller vlot doortikken zodat we
op 11 juli ongetwijfeld de kaap van de 10 000 N-VA-leden kunnen ronden.
Tot oud-VU-leden die nog afwachten of die te goeder trouw een andere
keuze maakten, maar nu inzien dat die verkeerd was, deed algemeen
voorzitter Geert Bourgeois in Leuven de volgende oproep: "Vanaf Leuven
5 mei 2002 is voor iedereen duidelijk dat de N-VA de enige opvolger is
van de eertijds consequente en vernieuwende VU. De N-VA is een jonge,
nieuwe partij met een rijk verleden en een nog rijkere toekomst. Kom
met ons werken aan dit schitterend project dat Vlaanderen zal
veranderen. Kies voor de inhoud, kies voor de N-VA!"
Maar ook u, aandeelhouders van de N-VA die reeds een bewuste keuze
maakten, kunt de N-VA-boodschap verder uitdragen. Bezorg ons naam
en adres van vrienden, collega’s en buren. Met uw groeten stuurt Geert
Bourgeois hen dan de congresteksten ter kennismaking zodat onze
Nieuw-Vlaamse visie steeds meer Vlamingen bereikt.
Barrikadenplein 12, 1000 Brussel
Tel. 02/219.49.30, fax. 02/217.35.10, e-post: info@n-va.be
Nieuw-Vlaamse Alliantie
Barrikadenplein 12
1000 Brussel
tel. 02/219.49.30
.................
fax 02/217.35.10
e-post: info@n-va.be
webstek: www.n-va.be
DE TOEKOMST
WENKT
Ons eerste partijcongres is
uitgegroeid tot een denderend
succes, dankzij de idealistische
inzet van honderden
gedreven N-VA’ers. Ons ‘syndicaat
van het algemeen Vlaams belang’
heeft een unieke, duidelijke plaats
verworven op het politieke schaakbord.
Niet eens 7 maanden geleden,
bij de geboorte van de N-VA,
droomden we er nog van een nieuwe,
slagkrachtige en toekomstgerichte
partij uit te bouwen, zoals de
Volksunie van weleer. Vandaag is
de droom werkelijkheid. Aan ons
nu om ook de kiezer te bewijzen
dat ónze droom geen bedrog is.
De voortekenen zijn alvast meer
dan gunstig. Niet alleen in Vlaanderen
ervaren we overal een
aanstekelijk enthousiasme voor
onze duidelijke, rechtlijnige politiek.
Het Nederlands voorbeeld bewijst
dat de kiezer genoeg heeft van de
paarse eenheidsworst, van de
politieke partijen die elkaar verdringen
in het grijze centrum. De
toekomst is aan een politieke partij
met een klare visie en duidelijke
stellingen, ronduit en rechtlijnig,
zonder taboes.
De toekomst is aan de N-VA.
Geert Bourgeois
Voorzitter N-VA
V O L L E
MANEN
3

V O L L E
MANEN
4
LIDMAAT
..................................
Line Lambert
Line Lambert zegt liever niet hoe
oud ze is. Gewoon vermelden dat
haar leeftijd naar de negentig toe
gaat, vindt zij al meer dan genoeg. In
1928 studeerde ze af aan de normaalschool
waar ze zowel het diploma van
onderwijzeres als dat van regentes in
letterkunde en geschiedenis haalde.
De immer kranige Line werd in Lier
geboren maar verhuisde, na haar
huwelijk met de dichter Jef De Belder,
naar Gent. Haar zoon, de diplomaat
Hans De Belder was VU-senator en
stond later aan het hoofd van de
Vlaamse Dienst voor Buitenlandse
Handel.
Line is ervan overtuigd dat in elke mens
een talent schuilt dat nog ontdekt en
ontwikkeld moet worden. Daarom
stichtte zij als leidster van de Katholieke
Vlaamse Meisjesbond een leidsterblad.
De microbe van het uitgeven zou
trouwens nooit verdwijnen: nog steeds
geeft ze boeken uit, bij voorkeur over
historische onderwerpen (De Tijden der
Colibrants, over de geschiedenis van
Lier) en ook poëzie. Haar jongste uitgave
is gewijd aan dichteres Blanka
Gyselen.
Line heeft haar leven altijd zélf gemaakt
en nooit invloeden van anderen geduld.
Daarom koos ze ook voor Vlaanderen,
ze wil iemand zijn, een eigen identiteit
hebben. Ze is altijd moeten opkomen
voor haar mening, ook toen de kerkelijke
overheid vanaf de preekstoel liet
weten dat Vlaams-nationalist zijn…
doodzonde is. Tijdens de repressie
werd ze aangehouden en 7 maanden
opgesloten.
Hoewel zij vindt dat individueel
Vlaming zijn meer waard is dan
georganiseerd, werd Line toch lid van
de VU. Ze maakte de overstap naar
de N-VA en op de meeting in december
2001 in Gent werd ze als het
oudste lid van de jonge partij in de
bloemen gezet.
...

TOPPUNT VAN CYNISME
VAN LIEDEKERKE
.................................
Een lezer schrijft ons, misnoegd te
zijn over een zinsnede in het
geschreven portretje van Michel
Capoen, verschenen in een vorige
Volle Manen. Daarin vertelt de gewezen
VU-senator dat hij, als hulp in de
gevangenisbibliotheek van Ieper, aan
leeslustige gevangenen meer korans
dan Nederlandstalige boeken uitleent.
Dat komt, zo weet Capoen, omdat er
nogal wat drugkoeriers uit Noord-
Frankrijk in Ieper hun straf uitzitten.
"Dus zijn”, zo besluit onze correspondent,
“álle islamieten drugkoeriers. Nu
gaan jullie toch wat te ver. Zoiets zijn
we gewoon om lezen in de geschriften
van Filip De Winter."
Zijn conclusie luidt onverbiddelijk: de
N-VA dwaalt af naar extreemrechts.
Het citaat illustreert wat er fout kan
gaan wanneer feiten niet meer bij hun
ware naam mogen genoemd worden.
Want wat is er mis aan de vaststelling
dat veroordeelden hun tijd doden met
het lezen van de koran? Blijkbaar mag
dat niet met zoveel woorden worden
gezegd.
Evenmin als alle Vlamingen doetjes
zijn, zijn niet alle islamieten drugkoeriers.
Maar het ontkennen dat er een
probleem is met mensen die via
misdadige praktijken rijkdom vergaren,
is de problemen niet willen zien.
Dergelijke struisvogelmanieren leiden
onvermijdelijk tot breed ongenoegen
en verzekert extreemrechts nog jaren
electoraal succes.
Na de niet eens zo verrassende
uitslag van de eerste ronde van de
Franse presidentsverkiezingen
riepen de cohabitationpartijen dat de
democratie in het gedrang was, maar
ze zegden er niet bij dat zij de wrange
vruchten plukten van hun jarenlang
onzorgvuldig veiligheidsbeleid. Wie al
eens in Frankrijk vertoeft, merkt toch
ook hoe verloederd faubourgs en
banlieues er bij liggen en hoe sommige
gegeerde vakantieplekken nog nauwelijks
genietbaar zijn. Niet zo zeer de
aanwezigheid van mensen uit verre
landen is het probleem, wél dat het blijkbaar
niet oorbaar is van hen te eisen dat
ze rekening houden met de levenswijze
in hun gastland. Mensen afkomstig
uit andere culturen kunnen het daar
moeilijk mee hebben, omdat zij een
andere levensstijl gewoon zijn. Dit is
geen waardeoordeel, maar als zij hier
willen aarden is aanpassing onontbeerlijk.
Zo’n eis heeft niets met racisme
of onverdraagzaamheid te maken, dit is
gewoon noodzakelijk om onze steeds
ingewikkelder maatschappij leefbaar en
bestuurbaar te houden.
De problematiek stelt zich in
meerdere EU-landen. In Nederland,
waar de instroom van
allochtonen niet gering is, wist de
praatvaardige Pim Fortuyn het
probleem genadeloos aan te kaarten
en kon hij, geholpen door een scheut
populisme, de bevolking diep beroeren.
De verkiezingsuitslag van 15
mei jl. was er dan ook naar, de Lijst
Fortuyn verzamelde Hollands grootste
ongenoegen.
Zeer zeker moet ook Vlaanderen
lessen trekken uit het gebeuren.
Gewezen moet worden op het feit dat
politici vaak zelf aan de basis liggen
van de kloof met de burger. De graagte
waarmee sommigen van hen zich
tot mediaclownerieën lenen of emotie
met betrokkenheid verwarren, kampt
met wollig taalgebruik om beleidsfouten
of onkunde te verdoezelen. Het
blameert het mandaat dat de burgers
hen hebben toevertrouwd. Nog erger
is de schaamteloosheid waarmee
sommigen van de ene politieke overtuiging
naar de andere springen, als
ging het om een hinkstapsprong.
Iedereen kan wel eens van mening
veranderen, maar je kunt niet eerst
een beetje Vlaams-nationalist zijn,
dan wat links-liberaal om vervolgens
voor een socialist door te gaan. Het
toppunt van dit cynisme is deze
kazakdraaierij durven verkopen als
een strijd tegen extreemrechts, terwijl
het eerder koren op de molen van de
antipolitiek is. In welke zandbak
eindigt zo iemand?
Oja, twee weken na de kwaaie
brief werden in de West-Vlaamse
grensstreek op één en
dezelfde nacht drie gewelddadige
ramkraken gepleegd, de gangsters
kwamen uit Noord-Frankrijk. De
gevangenisbibliothecarissen van
Ieper zullen dus nog veel om handen
hebben.
Maurits van Liedekerke
V O L L E
MANEN
5

V O L L E
MANEN
6
NMBS
VERSTRIKT IN PAARS-GROENE LEUGENS
..................................
Snel en efficiënt besturen. Dat was het credo van de
regering-Verhofstadt. O.a de modernisering van het
overheidsapparaat was hiervoor een noodzaak.
Vandaag lijken deze hervormingen echter verder weg dan
ooit. Nadat eerst de nationale luchtvaartmaatschappij
Sabena een noodlanding maakte en later definitief aan de
grond bleef, mocht de baas van De Post een andere job
gaan zoeken. Ook de hervorming van de politie, het
gerecht, het Federaal Voedselagentschap en de ambtenarij
wil maar niet lukken. De amateuristische aanpak van paarsgroen
in het NMBS-dossier is echter ongezien. Een triest
schouwspel van een ploeg die de pretentie had om van dit
land een ‘modelstaat ’ te maken.
De hervorming van de NMBS dus. Wat voor paarsgroen
leek neer te komen op de vervanging van het
huidige NMBS-bestuur. Snel werden tien nieuwe
bestuurders benoemd, netjes volgens partijpolitieke belangen.
Maar vooral gedelegeerd bestuurder Etienne Schouppe,
van CD&V-huize, was een doorn in het oog van minister
van Mobiliteit Durant en moest vervangen worden. De
minister schoof haar kandidaat naar voor maar deze werd
te licht bevonden. De zoektocht ging verder maar van bij de
aanwervingsprocedure liep het al mis. Er bleek geen vacature
uitgeschreven te zijn. Op zaterdag 20 april jl.
verscheen er alsnog een oproep tot kandidaatstelling in het
Staatsblad. Geïnteresseerden konden zich tot dinsdagmiddag
23 april aanbieden, daar waar de normale procedure
(en de enige met kans op succes) minstens een periode
van enkele maanden vereist. Maar de kandidaatskeuze
was reeds voordien gemaakt. De dag voor publicatie in
het Staatsblad werd Christian Heinzmann, topman van de
Luxemburgse vliegtuigmaatschappij Luxair, gecontacteerd.
Na heel wat paars-groene smeekbeden aanvaardde hij de
functie. Een week later al nam Heinzmann ontslag. De regering
duidde het NMBS-management en vooral de spoorvakbonden
aan als grote schuldigen. Zij zouden Heinzmann
onder druk hebben gezet om af te zien van zijn nieuwe job.
Snel werd duidelijk dat de intimidaties maar een deel
van het verhaal waren. Heinzmann had intussen de
ware boekhoudkundige situatie onder ogen gekregen
en die bleek ronduit dramatisch te zijn. Daarnaast zou hij
een politiek benoemde directeur-generaal naast zich krijgen
die steeds zijn handtekening onder belangrijke beslissingen
zou moeten plaatsen. Heinzmann was hiervan niet
op de hoogte. Ook de andere leden van het directiecomité
zouden politiek worden aangeduid. Verder had Heinz-
mann twijfels bij de rechtsgeldigheid van zijn benoeming en
hekelde hij het feit dat hij nog geen contract gekregen had.
Tot slot beschouwde hij minister Durant als een minister op
de wip en vreesde hij dat, wanneer Durant zou opstappen,
ook zijn carrière bij de NMBS zou eindigen.
Om zich te redden zocht vice-premier Durant haar heil in leugens.
Dit alles stond te lezen in Heinzmanns eerste ontslagbrief
die door Durant naar de prullenmand werd
verwezen wegens de noodzakelijkheid van ‘enkele
juridische aanpassingen’. Later veranderde mevrouw
haar versie en wist ze zich te herinneren dat de eerste brief
wél in haar handtas terechtgekomen was, maar niet onder
haar ogen. De tweede gekuiste versie (waarin enkel nog
de intimidaties van de spoorbonden en het management
werden behouden als ontslagredenen), werd een dag na
de eerste geschreven op het kabinet-Durant met medeweten
van eerste-minister Verhofstadt. De hele operatie had
maar één bedoeling: het paars-groene gezicht redden.
Heinzmann, die het allemaal te gortig begon te vinden,
bracht vervolgens zijn versie naar buiten. Waarop er zich
een paars-groen leugenpaleis ontspon waarbij minister
Durant bleef vasthouden aan de gekuiste versie en Verhofstadt
de vakbonden bleef aanwijzen als hoofdschuldigen.
Het ontslag van Durant leek onvermijdelijk maar ze bleef
op post, anders zou ook Verhofstadt in nauwe schoentjes
komen te staan. De andere coalitiepartners kochten hun
vertrouwen in Durant af met eigen eisen waardoor de storm
geluwd leek. Maar of er na deze wanvertoning ooit nog een
geschikte gedelegeerd bestuurder gevonden zal worden,
valt sterk te betwijfelen. De NMBS lijkt meer dan ooit
compleet stuurloos, haar voogdijminister - net als haar collega’s
- evenzeer.

FRANS BLANKERT
GEMANDATEERD
Midden jaren zestig zong Boudewijn de Groot het liedje
Woningnood. In die tijd kende Nederland een onbehoorlijk
tekort aan woningen, ook de toen 25-jarige Amsterdammer
Frans Blankert (°1941) vond geen geschikt onderdak. Samen met
een vriend reed hij naar Antwerpen waar -zo werd gezegd- leegstaande
huizen en appartementen plenty stonden. In Deurne huurden
ze naar hun zin. Frans, die grafisch geschoold was, vond er
meteen werk en huwde in 1966 met Marianne Romeijn uit Haarlem.
Na acht jaar verhuisde het paar naar Retie. Daar in de Kempen ging
een droom in vervulling: met vrouw en twee kinderen in een huisje
mét een tuintje. Toen in 1974 in Dessel sociale woningen werden
gebouwd, verkaste de familie naar de driekanalengemeente.
Nooit spijt gehad dat hij naar Vlaanderen
uitweek? Nee, maar heel even kreeg
mevrouw heimwee naar haar geboortestad.
Uiteindelijk waren het de kinderen die het
gezin in Vlaanderen verankerden. Daarom
werd besloten om in Witgoor, deeldorp van
Dessel, te bouwen. De baksteenziekte had
van de Blankerts Vlamingen gemaakt.
Frans is nooit van nationaliteit veranderd en
al zal hij voor Dessel altijd ‘den Ollander’ blijven
toch is hij er 100 % geïntegreerd. Hij stapte
meteen in het verenigingsleven: toneel,
pingpong, dansclub. Vooral de sociaal vaardige
Marianne is diep ingeburgerd. Daarom
vinden de pezeriken, zoals de inwoners van Dessel heten, de
Blankerts heel toegankelijke mensen.
Als lid van de Sportraad leerde Frans burgemeester Kris Van Dijck
kennen, zij praatten over méér dan over sport. Toen Frans in 1999
met brugpensioen ging, keek hij plots tegen een zee van vrije tijd
aan. Dat jaar werden ook gemeenteraadsverkiezingen gehouden
en kon hij als EU-burger mee op de lijst. Mede door zijn ervaring
als graficus zette Frans de kiescampagne van VU&ID op poten.
Frans brak met de gewoonte om negatief over de tegenstrever te
schrijven, alleen een positieve positionering brengt baat; luidt zijn
regel. Het zetelaantal klom bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen
van 5 naar 8. Van op een voorlaatste plaats haalde hij 224
voorkeurstemmen. Vanuit dit vertrouwen kreeg Frans een
mandaat in de OCMW-raad toegewezen. Of hij er voor zichzelf een
specifieke taak ziet? Als lid van de ‘grijze golf’ zet hij zich voor zijn
generatiegenoten in, die krijgen vandaag te vaak het gevoel er niet
meer bij te horen. Daarnaast zetelt Frans ook in de raad van beheer
van Stola, de studie- en overleggroep voor laag radioactief afval.
Dat goedje wordt in de ondergrond van Dessel opgeborgen.
Voelen de Blankerts nog mee met de oranjegekte van koninginnedag?
Ach, de verhouding tussen Nederlanders en hun monarchen
ligt er anders dan hier. Soestdijk moeit zich minder met politiek
dan Laken, bovendien spreken de Oranjes de taal van de
mensen. Merkt Frans op: je vraagt buitenlanders dat ze onze taal
spreken maar als ik jullie vorsten hoor, versta ik ze haast niet. Maar
vlaggen op koninginnedag zie je ‘den Ollander’ niet doen.
De N-VA is vragende partij om n.a.v het
twintigjarig bestaan van de verlenging van
het leerplichtonderwijs tot achttien jaar,
een grondige evaluatie en debat te houden over
deze maatregel en over de mogelijkheden van
deeltijds onderwijs vanaf zestien jaar. *Op voorstel
van kamerlid Danny Pieters betuigde de
Kamer van Volksvertegenwoordigers haar
medeleven aan de Nederlandse bevolking na
de moord op Pim Fortuyn. * De N-VA is tevreden
dat het rapport-Nabholz-Haidegger teruggestuurd
werd naar de bevoegde commissie,
maar waarschuwt voor voorbarige triomfkreten.
De Vlaamse regering moet dringend een
diplomatieke, ervaren delegatie samenstellen
die elke buitenlands lid van de Raad van Europa,
maar ook de steeds invloedrijke partijvoorzitters
en regeringsleden, haarfijn de situatie in
Vlaanderen uitlegt.
kortwet
Na de politie, het gerecht, het Voedselagentschap
en de ambtenarij stort
paars-groen nu ook het spoor om
partijpolitieke belangen in een nutteloze
crisis. De Raad van bestuur zou en moest
immers veranderen van politieke kleur. Intussen
stapte de nieuwe gedelegeerd NMBSbestuurder
Heinzmann na amper een week op
onder meer omdat hij een politieke waakhond
van de PS naast zich zou krijgen. N-VA-fractievoorzitter
in de Kamer Frieda Brepoels diende
dan ook een wetsvoorstel in waardoor deze
‘waakhond’ van de gedelegeerd
bestuurder kan
worden geschrapt. * Voor
de N-VA is het overduidelijk
dat de paars-groene kieshervorming
werd gerealiseerd
met de rekenmachine
in de hand zodat de
regeringspartijen er electoraal
versterkt zouden uitkomen.
Zo wordt de Senaat
een paritaire assemblee met
35 Vlamingen en 35 Franstaligen.
Dat de Vlamingen meer
dan 60% van de Belgische bevolking uitmaken
maar voortaan amper 50% van de zetels krijgen,
lijkt van geen tel. Ook aan de belangrijkste
Vlaamse eis, de splitsing van het kiesarrondissement
Brussel-Halle-Vilvoorde,
wordt helemaal niet voldaan.
UIT DE PARLEMENTEN
V O L L E
MANEN
7

LEDENCONGRES ZET
NIEUW-VLAAMSE ALLIANTIE
................................
V O L L E
MANEN
8
Tot op de trappen hadden de enthousiaste N-VA’ers postgevat.
Zo stond het op maandagmorgen 6 mei in de
kranten, want geen enkele in de Leuvense Piet De
Somer-aula aanwezige journalist of fotograaf had er naast
kunnen kijken. Duizend zitjes bleken onvoldoende om allen
een plaatsje te geven. Kortom, het eerste N-VA-ledencongres
wedijverde met de grootste VU-congressen van weleer.
Het was trouwens een rijkelijk gevulde en stevig geregisseerde
manifestatie. Bijwijlen vol emotie, maar tevens met
zakelijke en krachtige inhoud.
Eén van de drie werkgroepen tijdens de plenaire
zitting op zondagvoormiddag.
GROOT ENTHOUSIASME
Het begon reeds op zaterdagmorgen 10 uur toen congresvoorzitter
Bart De Wever de werkzaamheden opende, waarna
de tekstvoorstellen van de congrescommissie in drie werkgroepen
onder de loep gingen. Een na een kwamen de 1 268
amendementen ter discussie en ter stemming. Zaterdag
werden de werkzaamheden om 18 uur afgeblazen, tijd voor
de congrescommissie om de bereikte resultaten op een rijtje
te zetten, teksten in te passen, te vervangen en/of in een
nieuwe vorm te gieten. Dat dit een bijzonder bezige en nachtelijke
klus is geweest, was te merken aan de ‘kleine oogjes’
waarmee de leden van de congrescommissie zich zondagmorgen
aan de stemlustigen vertoonden. Toen reeds zag het
ernaar uit dat de voormiddagzitting navenant, dus langdurig,
zou verlopen en dat de start van de namiddagzitting om
halfdrie niet zou worden gehaald.
Dat had ook Christian Laporte van Le Soir vlug door. Zo
noteerde hij in de Brusselse krant: "De reden van de vertraging
was het grote enthousiasme van de leden die speelden
met de grenzen van de logica van participatie."
Rond de klok van drieën werd de stembus voor een nieuwe
voorzitter gesloten en konden de tellers hun werk beginnen.
Na verwelkoming door presentatrice Mieke Scheldeman en
door provincieraadslid Herman Van Autgaerden namens het
gastarrondissement, kregen de buitenlandse gasten een warm
onthaal. Piet De Pauw stelde ze aan het publiek voor. Uit
verschillende streken van Koerdistan kwamen Koerden en
dichter bij huis: Sarden, Bretoenen, Corsicanen, Frans-Vlamingen.
Andere volkeren stuurden een boodschap van sympathie.
Een bijzonder moment was de toespraak in vrijwel vlekkeloos
Nederlands van de Palestijnse ingenieur Numan Othman.
Herman Van Autgaerden verwelkomde namens het
gastarrondissement Leuven.
Congresvoorzitter Bart De Wever tijdens
zijn programmatoespraak.

OP POLITIEKE LANDKAART
.................................
werden uitgebracht, daarvan zegde 95,74 % Geert Bour-
KLARE TAAL
geois als voorzitter te willen handhaven. Het waren kinderen
die de uitslag op spandoeken in de verf zetten.
Op de eindstemming van de 79 congresresoluties volgde
de programmatische toespraak van Bart De Wever. De
congresvoorzitter hanteerde, zoals we dat van hem onderhand
gewoon zijn, klare taal. Zo zei hij o.m.: "We schrijven
vandaag een nieuw hoofdstuk, geen nieuw boek: de
N-VA tapt uit een vertrouwde bron. Onze partij is de eigentijdse
vertolking van het streven naar Vlaamse ontvoogding.
Niet als doel op zich maar als instrument om een
hechte, warme, zelfbewuste en open Vlaamse gemeenschap
te creëren die alle kansen heeft op de uitbouw van
welvaart en welzijn voor alle inwoners."
Die ernst werd meesterlijk afgeblokt door Dirk Denoyelle
die met schijnbaar weinig moeite van de ene stem naar de
andere kan overstappen, zonder ook maar eens van…
kostuum te veranderen.
BLOEMEN
Vervolgens nam algemeen secretaris Kris Van Dijck de
congresdraad weer op om enkele plaatselijke afdelingen om
hun wervingsijver te prijzen maar ook om alle aanwezigen
naar het hart en hun portemonnee te spreken. Dat laatste
deed Kris zeer voortreffelijk want niet minder dan 5 430 euro,
bijna een kwart miljoen oude franken, werden samengebracht.
Maar Kris mocht ook bloemen weggeven en wel aan het 9
300ste N-VA-lid, de jonge Anneke Loots uit Leuven.
Vervolgens kon Partijraadsvoorzitter Koen Kennis de uitslag
van de voorzittersverkiezingen bekendmaken. 939 stemmen
Kris Van Dijck en de jonge Anneke Loots,
het 9 300ste N-VA-lid.
Stemimitator Dirk Denoyelle: van
de ene stem naar de andere.
BELGIE BELAST!
Na bloemen en een staande ovatie besloot de nieuwe
voorzitter met een krachtige toespraak waarvan de belangrijkste
kerngedachte de onwerkzaamheid van de
Belgische staatsstructuur was. Benadrukte Bourgeois:
"België is letterlijk en figuurlijk een belasting voor Vlaanderen.
België werkt niet, België staat voor een slecht
bestuur." En de spreker had geen moeite om zijn stelling
met sprekende voorbeelden te staven.
De NMBS (door Bourgeois tot NMPS omgedoopt), de stijgende
werkloosheid waar blijkbaar niemand wat aan wil
of kan doen, de schandelijke kieshervorming, de manke
Justitie, enz… "België belast Vlaanderen!" Niet zo’n
kwaaie slogan om naar volgende wetgevende verkiezingen
te gaan!
De nieuw verkozen voorzitter kreeg ook het allerlaatste
woord. Hij dankte het gulle publiek, de velen die dit
succesvolle congres mogelijk hadden gemaakt en de
ongeveer 650 kaderleden die tijdens de werkgroepvergadering
op zaterdag met grote overgave en kennis van
zaken het N-VA-partijprogramma vorm en inhoud hadden
gegeven. Omringd door de leden van zijn vernieuwde
partijbestuur dankte de voorzitter en sloot de Vlaamse
Leeuw een bijzonder boeiende en opbouwende tweedaagse
af.
Uw stem klonk luid in Leuven
V O L L E
MANEN
9

................................
V O L L E
MANEN
10
Aan de congresbalie was het zondag aanschuiven voor de stemkaarten.
Met het zingen van de Vlaamse Leeuw werd het eerste N-VA-ledencongres besloten.
Met 95,74% van de stemmen mag Geert Bourgeois zich de ware voorzitter
van de N-VA noemen.
Met gulle hand schonken de congressisten niet minder dan 5 430 euro
aan de partijkas.

AAN DE ZIJDE VAN VERDRUKTE VOLKEREN
.................................
Een van de emotionele ogenblikken van het congres
was de toespraak van ingenieur Numan Othman.
Eric Defoort stelde deze met een Vlaamse gehuwde
Palestijn uit Bethlehem aan het congres voor.
De N-VA-ondervoorzitter opende met Léon Blum te parafraseren,
deze besloot op 15 augustus 1945 te Parijs zijn
toespraak op het programmacongres van de SFIO met:
"Que ce parti soit digne du socialisme." (Moge deze partij
het socialisme waardig zijn.) Defoort maakte ervan:
"Moge deze N-VA het moderne Vlaams-nationalisme
waardig zijn."
Eric Defoort: "Het Midden-Oosten kan ons niet onberoerd
laten. Wat men er het Palestijnse volk aandoet wekt
onze verontwaardiging, onze Vlaams-nationale woede
op. Natuurlijk proclameren wij, consequent met onze
uitgangspunten, dat Israël het volste recht heeft op een
erkend en veilig bestaan binnen de internationaal
erkende grenzen van voor de juni-oorlog van 1967. Maar
even consequent en luid proclameren wij dat het
Palestijnse volk recht heeft op een eigen staat, dat Isra-
Numan Othman werd aan het publiek voorgesteld door ondervoorzitter
Eric Defoort.
el, voorafgaand aan welke onderhandelingen dan ook,
overeenkomstig alle UNO-resoluties de bezette gebieden
en de kolonialistische ‘nederzettingen’ daar moet ontruimen."
Natuurlijk, zo ging Defoort verder, stelt zich het probleem
van de terreur, het probleem van het Israëlische
staatsterrorisme en van de Palestijnse zelfmoordaanslagen.
En hij citeerde H.J.A. Hofland die in het Nederlandse
NRC-Handelsblad schreef dat "deze problematiek
steevast opduikt in de laatste fase van een koloniaal
conflict, dus ook nu tussen de koloniserende Israëli’s en
de gekoloniseerde Palestijnen, met dat verschil evenwel
dat Israël niet ‘de zee in wordt gedreven’.
De kolonisator bestrijdt de terreur en heeft daarin een
moreel gelijk omdat terreur een afzichtelijk middel is.
Maar de kolonisator vergist zich dodelijk en verglijdt
almaar dieper in de politieke immoraliteit doordat hij een
moreel gelijk bij de bestrijding van terreur congruent acht
met het politieke gelijk, of sterker nog, dat, volgens zijn
opvatting, het moreel gelijk het politieke op een hoger
plan brengt. Hij wil, hij kan niet meer horen dat hij een
brutale onderdrukker is en de andere de verdrukte."
De N-VA, zo besloot Defoort, kiest in de persoon van
Numan Othman, de zijde van volkeren die vechten voor
hun bestaan.
De buitenlandse delegaties werden bedacht met de nagelnieuwe N-VA-vlag.
V O L L E
MANEN
11

DE PERS OVER HET CONGRES
................................
V O L L E
MANEN
12
Met voor dit grootse evenement passende aandacht
volgde de pers het eerste N-VA-ledencongres. De
eensgezindheid in verslaggeving en commentaren
over het gebeuren klonk treffend: enthousiasmerend,
duidelijk, overtuigend… Wij hadden het zelf niet beter
kunnen verwoorden.
ONAFHANKELIJKE LIDSTAAT
• "De N-VA zou klare wijn schenken, doen wat ze zegt en
zeggen wat ze doet. Wie toen meesmuilend een snelle
dood voorspelde voor de N-VA, moet nu zijn mening even
herzien.
(…) Bourgeois & co, die de afgelopen maanden heel het
Vlaamse land tot in de kleinste gehuchten hebben afgedweild
om mensen warm te maken voor hun ideeën,
blaken van vertrouwen. Zij zijn er rotsvast van overtuigd
dat de kiesdrempel allerminst een onneembare hindernis
zal vormen."
Dirk Castrel in Gazet van Antwerpen van 6 mei
•
"De slotmeeting van het eerste congres van de Nieuw-
Vlaamse Alliantie begon zondag in de Piet De Somer met
Eindteksten ledencongres
beschikbaar
Wie er in Leuven bij was, krijgt eerstdaags de eindteksten
van het eerste N-VA-ledencongres in de bus. Voor wie
er niet bij kon zijn, maar graag de teksten wil ontvangen,
volstaat het een seintje te geven aan het N-VA-secretariaat.
U krijgt het verslagboek (eindteksten, congrestoespraak
congresvoorzitter Bart De Wever, slottoespraak algemeen voorzitter
Geert Bourgeois en enkele pers-echo’s) dan zo snel
mogelijk toegestuurd. De teksten zijn ook digitaal te lezen en
af te halen van de webstek www.n-va.be/congres.
N-VA-secretariaat,
tel.02/219.49.30, fax.02/217.35.10, info@n-va.be
www.n-va.be
een half uur vertraging. De reden daarvan was het grote
enthousiasme van de leden die speelden met de grenzen
van de logica van participatie."
Christian Laporte in Le Soir van 6 mei
•
"Over een staatshervorming doet de N-VA niet meer
moeilijk: Vlaanderen moet een onafhankelijke lidstaat
worden van een confederaal ingericht Europa. Hoofdstad
blijft Brussel, dat integraal deel zal uitmaken van Vlaanderen.
Het Vlaanderen van de N-VA wordt bovendien een
republiek met aan het hoofd een louter protocollair
bevoegde president."
Bart Eeckhout in De Morgen van 6 mei
•
"De N-VA is een partij van onthechte werkers. Dagelijks
bestoken haar parlementsleden de redacties met kritische
communiqués over iedere beweging van de regering en
met mededelingen over eigen wetgevende initiatieven.
Maar ook aan de basis wordt gezwoegd. In nauwelijks zes
maanden brachten de militanten al bijna 10 000 lidkaarten
aan de man.
Dat bewijst dat er een sterke vraag bestaat naar een
fatsoenlijke aanbodpartij. Een partij die zich haast principieel
als opposant, als zweeppartij opstelt. Een partij die
vlijmscherp ieder gebrek, iedere afwijking van het ideaal
constateert en zuivere logische alternatieven aanbrengt.
Een partij die uitgaat van een onoverbrugbaar noord-zuidconflict
en een wantrouwige visie op Europa. Een partij
die de publieke zaak omarmt en zich verre houdt van de
antipolitiek."
Bart Sturtewagen in De Standaard van 4 en 5 mei
•
"De aula Piet De Somer in Leuven, die plaats biedt aan
bijna duizend mensen, zat afgeladen vol, zondagmiddag
voor de slotzitting van het tweedaagse partijcongres. Tot
op de trappen hadden de enthousiaste N-VA’ers postgevat.
Of het nu was voor congresvoorzitter Bart De Wever
– de jonge Antwerpse historicus – voor stemmen-imitator
Dirk Denoyelle, of voor een in Vlaanderen wonende
Palestijn die opriep tot solidariteit, de congresgangers
applaudisseerden graag en lang."
Luk Van Eylen in De Standaard van 6 mei

............ DE BLIKVANGERS .....
VAN ONS PROGRAMMA
TEGEN ANTI-POLITIEK
•
"De ruim 1000 congresgangers keurden
zondag met een zelden vertoonde
eensgezindheid 79 resoluties goed.
De partijleden hadden zelf voor 1 300
amendementen gezorgd. Vaak details.
Of leuke. Zoals het voorstel om een
‘noodplan met de frank’ achter de hand
te houden, indien de Euro-operatie
alsnog zou mislukken. Het werd weggestemd.
Dirk Castrel in Het Belang van Limburg
én Gazet van Antwerpen van 6 mei
•
"Congresvoorzitter Bart De Wever
doorstond zijn eerste publieke vuurproef
met verve. Zo waarschuwde hij zijn vooral
oudere partijgenoten voor het applaus
dat de N-VA wel eens krijgt van de
concurrentie. "Onze ideeën zijn gevaarlijk
voor wie met machtspolitiek of antipolitiek
een hypotheek legt op Vlaanderen,
voor mensen die ons gelijk geven als
ze zelf in de oppositie zitten maar aan
acuut geheugenverlies lijden zodra ze
zelf aan de macht komen." Een staande
ovatie was zijn deel en toen moest hij
zijn ultieme quote nog uit zijn mouw
schudden: "Vergeet het als jullie denken
mij tot tranen te dwingen. Die tijd is voorbij
in onze partij."
Bart Eeckhout in De Morgen van 6 mei
•
"Meer dan duizend Vlaams-nationalisten
hebben gisteren het eerste ledencongres
van de Nieuw-Vlaamse Alliantie
(N-VA) bijgewoond. De partij kiest voor
Vlaamse onafhankelijkheid, een beter
bestuur met meer betrokkenheid van de
burger en een samenhorige gemeenschap
met rechten en plichten."
Wim Winckelmans in Het Nieuwsblad
van 6 mei
Op 4 en 5 mei jl. verzamelden ruim
1000 leden van de N-VA zich te
Leuven om samen vorm te
geven aan de eerste programmateksten
van de partij. Hieronder enkele
blikvangers:
• Een Vlaamse staat
Niet scheiden, doet lijden. Vlamingen
en Walen hebben hun eigen problemen,
hun eigen opinies en hun eigen
partijen. Beter goede buren, dan
gedwongen echtgenoten.
• Een democratisch Europa
Vandaag wordt in Europa alles ver
boven onze hoofden bedisseld, zonder echte inspraak of controle. De N-VA
heeft een hervormingsplan klaar. Europa gaat ons allen aan, meer dan ooit.
• Een realistisch migrantenbeleid
Ons kernbegrip is inburgering: nieuwkomers mogen vanzelfsprekend hun
eigenheid behouden, maar moeten verplicht onze taal leren en de fundamentele
normen van onze samenleving eerbiedigen. De regels gelden voor
iedereen op dezelfde manier; geen knuffelbeleid meer. Zonder inburgering, blijft
stemrecht uitgesloten.
• Een sterkere democratie
De huidige kieshervorming van Verhofstadt is een operatie die louter en alleen
gericht is op het behoud van de macht door de huidige paars-groene regering.
De N-VA stelt maatregelen voor die het spel van de democratie werkelijk
kunnen verbeteren. Zo moet men bijvoorbeeld de moed hebben om overbodige
instellingen zoals de Senaat gewoon af te schaffen.
• Minder showpolitiek
Politiek mag niet afglijden naar een wedstrijdje televoting tussen politici met
vedettenstatus. De N-VA staat voor vlotte ernst: politici moeten goed besturen
en hun verantwoordelijkheid nemen. U beoordeelt hen bij verkiezingen.
• Meer samenhorigheid
Rode draad in de visie van de N-VA is dat mensen evenveel behoefte hebben
aan immateriële dan aan materiële waarde. Wij streven naar een nieuw-Vlaams
burgerschap waarin vrijheid spontaan wordt begrensd door verantwoordelijkheid.
Waarden als vriendschap, trouw, solidariteit, respect, intellectuele eerlijkheid,
moed, erkentelijkheid en uiteindelijk burgerzin zijn noodzakelijk voor de
uitbouw van een harmonieuze samenleving.
V O L L E
MANEN
13

.................................
V O L L E
MANEN
14
HET NIEUWE N-VA-PARTIJBESTUUR
Op zaterdag 20 april jl. verkozen 120
partijraadsleden een nieuw partijbestuur.
Vlaams parlementslid Kris
Van Dijck werd verkozen tot partijsecretaris.
Kamerlid en fractievoorzitter Frieda
Brepoels en prof. Eric Defoort nemen
beiden de ondervoorzittersstoel in. Met de
verkiezing van Geert Bourgeois als algemeen
voorzitter is het partijbestuur van de
N-VA dus zo goed als volledig samengesteld.
Op de volgende vergadering van de
partijraad, begin juni, worden nog twee
bijkomende partijbestuursleden gekozen,
evenals een penningmeester.
Geert Bourgeois
"Met hun overweldigende
steun hebben de leden
duidelijk gemaakt dat zij
massaal geloven in de N-VA
en haar vernieuwend
programma. Dit geeft me een bijzonder
gevoel. Ik draag een zware verantwoordelijkheid
voor de uitbouw van deze partij, voor de
verderzetting en de vernieuwing van het
Vlaams-nationalisme. Tegelijk besef ik niet
alleen te staan. Wel integendeel: leden, kader,
mandatarissen, afdelings- en arrondissementsbesturen,
partijraad en partijbestuur
zetten allemaal samen hun schouders onder
ons programma. Zo komt er een enorme energie
los die doet denken aan de eertijds consequente
en vernieuwende VU."
Baronielaan 12, 8870 Izegem
tel. 051/31.55.13, geert.bourgeois@n-va.be
Kris Van Dijck
"Een algemeen secretaris is
de vleesgeworden verbinding
tussen de basis en het
Barrikadenplein. Daarom is
zijn bestendig aandachtspunt:
oor en oog hebben voor wat er aan de
basis reilt en zeilt, en vervolgens boodschapper
zijn in beide richtingen. In die
optiek heb ik de intentie om regelmatig arrondissementsraden
en –besturen bij te wonen.
Daar ben ik trouwens al geruime tijd mee
bezig, zo voel je de polsslag van de partij.
Afdelingen zijn zeer belangrijk en wanneer
ze je uitnodigen moet je zoveel mogelijk
paraat staan."
Biezenstraat 28, 2480 Dessel
tel. 014/37.24.54, kris.vandijck@n-va.be
Frieda Brepoels
"9 300 leden, het geeft aan
dat vele vroegere VU-leden
niet alleen echt geloven in
een eigentijdse, radicale
Vlaams-nationale partij maar
ook volop willen meewerken aan de uitbouw
ervan. Ook de duizenden nieuwe leden
geven aan dat Vlaanderen de N-VA nodig
heeft. Onze voorzitter heeft opgeroepen om
10 000 leden te hebben op 11 juli a.s., ik denk
dat we de lat nog iets hoger mogen leggen.
Waarom niet streven naar 11.111?"
Maastrichtersteenweg 144, 3500 Hasselt,
tel. 011/23.30.59, frieda.brepoels@n-va.be
Eric Defoort
"Nogal wat academici komen
niet uit hun ivoren toren omdat
voor hen, vanuit een hyper
individualistische instelling, de
gemeenschap doodgewoon
‘de pot op kan’.
Sommige academici komen niet uit hun
ivoren toren omdat bij hen de vrees leeft dat
maatschappelijk engagement wel eens zou
kunnen afkleuren op hun wetenschappelijke
bezigheid die aldus in een ‘verdacht daglicht’
zou komen te staan.
Andere academici komen uit hun ivoren toren
pas nadat ze eerst goed hebben toegekeken
langs welke deur ze hun toren het best verlaten
om onmiddellijk in het epicentrum van het
modieuze engagement terecht te komen, tot
meerdere eer en valorisatie van en rendement
voor hun academische ego. Maar genezing is
bezig. De toevloed van academici naar de N-VA
brengt mij tot deze hoopvolle vaststelling."
Sneeuwklokjeslaan 18,
9032 Wondelgem, tel. 02/412.43.14,
eric.defoort@n-va.be
Bart De Wever
"Ik ben enorm tevreden over
de afloop van ons congres.
Vooral omdat ieder idee voluit
zijn kans heeft gekregen. Elk
voorstel, elk amendement
werd door de congrescommissie en indien
nodig door het voltallig congres gewikt en
gewogen. Nooit waren er ingrepen of donderspeeches
vanwege de partijtop om de zaken
in deze of gene richting te sturen. Daarmee
hebben we de partij niet alleen teruggegeven
aan de basis, het zorgde ook voor de heel
bijzondere sfeer op het congres. De ontlading
tijdens de slotmeeting sprak boekdelen."
Neptunusstraat 78, 2600 Berchem
tel. 03/230.87.51, bart.dewever@n-va.be
Rejan Minnekeer
"Ik heb mijn werk als sectievoorzitter
op het congres
ervaren als een uitermate
boeiende oefening in echte
basisdemocratie. Vijf maanden
lang teksten opstellen, discussie en debat
in de commissie, idem tijdens de provinciale
vergaderingen, terug naar de commissie en
ten slotte de discussies tijdens de congresdagen.
Je moest aandachtig blijven, immer
alert zijn, en toch de nodige vaardigheid
hebben om het debat in rustig vaarwater te
houden. Het was niet echt een sinecure."
de Merodelaan 3, 3620 Lanaken
tel. 089/71.40.99, rejan.minnekeer@n-va.be
Joris Nachtergaele
"Als vertegenwoordiger van
jongeren zie ik mezelf als
pleitbezorger van een directe
en begrijpbare communicatie.
In het verenigingsleven
heb ik geleerd dat hoe je iets vertelt, vaak even
belangrijk is als wat je vertelt. De N-VA heeft
principieel gekozen voor het inhoudelijke en
het langetermijndenken in plaats van de goedkope
dagjespolitiek. Een keuze die ons van
alle andere partijen onderscheidt."
Serpentstraat 35, 9000 Gent
tel. 09/225.44.47,
joris.nachtergaele@n-va.be
Johan Guldix
"Via het onderwijs en als
voorzitter van Ronduit N-VA!
houd ik contact met jongeren
en leer hun kijk op de maatschappij.
Als leraar is het
tevens een uitdaging om de zaken klaar en
helder voor te stellen en leerlingen erop te

..................................
wijzen dat voor ingewikkelde maatschappelijke
problemen geen simpele oplossingen
bestaan. Daarom ben ik een groot voorstander
van een vak Maatschappelijke Vorming
in alle richtingen van het secundair onderwijs."
Pieter Nollekensstraat 113, 3010 Kessel-Lo
tel. 0495/28.50.96, johan.guldix@n-va.be
Koen Kennis
"Als voorzitter van de partijraad
zie ik het als mijn taak
ervoor te zorgen dat de
stem van de basis doorklinkt
in het partijbestuur. Ik zou
niet graag hebben dat er terug een cultuur
ontstaat waarbij een beperkte groep 'top'mensen
bepaalt wat er met de partij gebeurt.
We weten allemaal waar dat uiteindelijk toe
leidt. Ik zie het als mijn taak erover te waken
dat de besluiten van de partijraad ook uitgevoerd
worden."
Walvisstraat 53, 2018 Antwerpen
tel. 03/271.08.56, koen.kennis@n-va.be
Jan Caudron
"Op rust gaan is goed voor
moegestreden en uitgebluste
propagandisten. Ik
doe verder omdat ik geloof
in het Vlaams-nationaal en
sociaal programma van de N-VA en haar
mandatarissen. Het zal vele Vlamingen die de
VU hadden verlaten omwille van machtsgeile
compromissen voor de N-VA doen stemmen,
samen met talloze nieuwkomers. Ik
bereid de volgende verkiezingen reeds voor
via dagelijkse huisbezoeken en het werven
van nieuwe leden."
Priester Daensstraat 14, 9420 Erpe-Mere
tel. 053/80.40.64, jan.caudron@n-va.be
Marijke Samyn
"Toen ik de partijraadsleden
vroeg om niet voor mij te
stemmen omdat ik een
vrouw ben, drukte ik mijn
huiver uit t.o.v. de zogenaamde
positieve discriminatie. De betekenis
van het begrip discriminatie, n.l. ‘onderscheid
maken op basis van niet terzake doende
kenmerken’, maakt het mij moeilijk om te geloven
dat discriminatie ooit positief zou kunnen
zijn. De bedoelingen zullen wel goed zijn, de
resultaten zijn dat heel wat minder.
Ik ben de eerste om dit te betreuren en ik kan
wel enkele redenen bedenken waarom vrouwen
zich niet direct geroepen voelen, maar
ik vrees dat positieve discriminatie niet echt
hét antwoord is."
Hulstbaan 234, 9112 Sinaai,
tel. 03/772.59.27 marijke.samyn@n-va.be
Karel Van Hoorebeke
"De eerste en voornaamste
opdracht voor N-VA-kaderleden
is:
- geloven in ons gedachtegoed
en in ons maatschappelijk
waardevol project;
- samenwerken om dit project tot volle
ontplooiing te brengen;
- de komende weken en maanden hard
werken om deze opdracht waar te maken;
- trots zijn dat wij deze unieke opdracht te
vervullen krijgen en ons hiervoor ook ten
volle verantwoordelijk voelen.
Mislukken we, dan is dat niet alleen politiek
slecht, maar ook maatschappelijk een
gemiste kans om de verstarde situatie van
vandaag te doorbreken en een andere richting
te geven."
Sparrenstraat 9, 9840 De Pinte,
tel.09/265.95.95,
karel.vanhoorebeke@n-va.be
Chris Vandenbroeke
"Als oud-secretaris wens
ik Kris Van Dijck alle
succes toe met zijn taak
van algemeen secretaris.
Hij zal reeds ervaren
hebben dat het om een sleutelfunctie in
de partijwerking gaat. Naast grote werkkracht
vereist zo'n opdracht de nodige
feeling bij het leggen van contacten en
het ondervangen van mogelijke fricties.
Een partijsecretaris is niet alleen
aanspreekpunt maar ook ombudsman.
Grote inhoudelijke discours worden
van een secretaris niet verwacht; des te
intenser moet hij zich als een manager
en pr-man ontplooien. Kris is de geknipte
man voor zo'n opdracht."
Ruitersdreef 13, 8790 Waregem
tel.056/61.24.66,
christiaan.vandenbroeke@vlaamsparlement.be
Jan Loones
"Het is zonder meer waar
dat een parlementslid niet
alleen goed werk moet
leveren, maar dat bovendien
ook nog moet
‘verkopen’. Dit zelf doen is onbegonnen
werk. Een voor de hand liggende oplossing
is de inschakeling van het eigen
werk in het partijgegeven. Daarnaast is
een stukje ‘eigen organisatie’ niet alleen
nuttig en nodig, maar ook prettig. Voor
een parlementslid, zoals voor iedere
ploegspeler, is het heerlijk te kunnen
terugvallen op een handvol gelijkgestemde
vrienden en kameraden, waarvan
de neuzen in dezelfde richting
wijzen."
Engelandstraat 2, 8670 Oostduinkerke,
tel. 058/51.37.38, jan.loones@n-va.be
Danny Pieters
"Ons afwijzen van
Lambermont was niet
ingegeven door tactische
overwegingen, maar door
het inzicht dat deze
akkoorden nefast waren voor Vlaanderen
en voor de Vlamingen in Brussel. In de
tijd die sinds de goedkeuring van de
akkoorden verlopen is, gaven de feiten
ons gelijk: een unieke kans tot Vlaamse
staatsvorming werd verkeken. Met de
oprichting van de N-VA wilden we terug
een partij die zegt waarvoor ze staat en
doet wat ze zegt. Dit kon niet meer
binnen de oude VU en zeker niet binnen
haar verziekte bestuursstructuur. Nu
waait een geheel nieuwe en frisse wind
door het Barrikadenplein."
Brouwersstraat 33, 3000 Leuven
tel. 016/32.54.22,
danny.pieters@n-va.be
Ambtshalve zetelen verder ook directeur
Nico Moyaert en woordvoerder Ben
Weyts in het partijbestuur. Zij zijn dagelijks
te bereiken op het algemeen N-VAsecretariaat.
V O L L E
MANEN
15

OP STAP IN VLAANDEREN
V O L L E
MANEN
16
BRUGGE 2002
EVEN VENETIE VAN EUROPA
Op een dag doken ze op, zwermden uit
Over de stad en nestelden zich.
We gaven ze te eten van onszelf.
Op een nacht waren ze verdwenen.
Maar ze bleven. ‘s Nachts worden we bezocht.
In onze eigen, vreemdkleurige dromen.
Anderhalf jaar lang werden wij met bovenstaande
intrigerende verzen van Peter Verhelst
klaargestoomd voor het wonderjaar, Brugge
2002. Intendanten met managersvaardigheden
schopten ons traditionele cultuurbeleid de eenentwintigste
eeuw in. Aan het Zand rees imponerend
en overweldigend het concertgebouw van Paul
Robberechts en Hilde Daem op. Op de terrasjes
hoorde je dag in dag uit zure commentaar: die architectuur
zou niet passen in de oude stad met zijn
huisjes in ‘Brugse stijl’, waarvan er overigens op de
terrasjes van het Zand geen voorbeelden te zien
zijn. De stadsgidsen wezen bij het Capucienenreitje
toeristen glimlachend de enkele weken voor de
gemeenteraadsverkiezingen onthulde eerste steen,
waarop een kalligraaf met pre-electorale vooruitziendheid
alvast de namen van de stadsmagistraat
en de minister van Cultuur voor vergetelheid had
behoed.
Veel kritiek op het moderne bouwwerk is verstomd
sinds de toehoorders van de eerste concerten daarboven
de akoestiek van de concertzaal naar
waarde hebben weten te schatten en zij zich voor de
ramen van de foyer toch in het hart van de verlichte
oude stad hebben gewaand. Maar bij momenten
slaat de verzuring op de terrasjes weer toe, bijvoorbeeld
als uit een krantenbericht blijkt dat er op een
winderige nacht een paar dakpannen van het
gebouw naar beneden zijn gekomen.
:
Op de Burg lopen wij door het paviljoen van Toyo Ito.
Transparantie en licht. Glas en water. Als je over het
bruggetje stapt word je geacht je te realiseren dat je
je oude conservatieve houvast opgeeft zonder dat je de blik
op de historische gevels hoeft kwijt te spelen. Lokale spuiters
hebben voor het ding de ontnuchterende naam
‘carwash van de gouverneur’ bedacht (foto links boven).
En ondertussen loopt de tentoonstelling Van Eyck, de
Vlaamse Primitieven en het Zuiden. Duizenden bewonderende
en genietende bezoekers, verveelde en
enthousiaste schoolklassen, damesverenigingen, werknemers,
nocturnes voor belegen beleggers, Fransen,
Italianen, Amerikanen, Japanners. Luisterend naar een
gids, met een loep een schilderijtje aftastend, of moeizaam
zoekend in het aan informatie te karige brochuurtje
dat ze aan de ingang toegestopt krijgen. En daarna
in de stad zeulend met de prachtige catalogus: een
beslist niet overdreven duur lees- en kijkboek om tijden
lang telkens weer nagenietend ter hand te nemen.
Op 24 mei gingen de deuren open voor nog een
tentoonstelling: HANZE@MEDICI.COM. Het
Brugge van de veertiende en vijftiende eeuw als
wisselmarkt van culturen. De jongens van het VTI
hebben alvast een mooie stunt gepresenteerd. Op het
Van Eyck-plein staat hun reconstructie van de oude
stadskraan (foto rechts boven), die je onder meer kan
zien op een schilderij van Memling. (In het gerestaureerde
Sint-Janshospitaal.)
Ondertussen stapte de vernieuwde H.-Bloedprocessie
door de binnenstad, in augustus de Praalstoet van de
Gouden Boom. In Brugge staat zelfs de Apotheose van
de Vlaamse Feestdag op het programma. Eén dag na
11 juli. Wij zijn politiek correct.
Joris Dedeurwaerder

HOE ZOU HET ZIJN MET…
.................................
RAF DECLERCQ
Op weg naar Raf Declercq in
Knokke meldt de radio dat de
cipiers opnieuw gaan staken.
Een goede introductie om een
gesprek met de gewezen VUmandataris
te openen.
Het was Frans Van der Elst die Raf
Declercq (°1924, Middelkerke) in
1958 overtuigde in de VU te militeren.
Dertig jaar lang was Raf lid van
de gemeenteraad waarvan vier jaar
als schepen, tien jaar provincieraadslid
en van 1980 tot 1985 volksvertegenwoordiger.
Declercq is en blijft een kind van de
kust. Vroeger was er meer natuur, nu
overwegen toerisme en horeca, die
zorgen voor grote tewerkstelling.
Maar de keuze tussen natuur en
arbeid blijft moeilijk. Er is maar 65 km
Vlaamse kust, laat ons die evenwichtig
aanwenden om mensen in
hun eigen regio werk te geven. Bovendien is het aangenaam
en lonend werken in de toeristische sector. En Raf kan het
weten, hij groeide op in Sancta Rosa, het hotel van zijn
ouders. Die waren net voor 1914 naar Noord-Amerika uitgeweken,
maar moeder kon er niet aarden. De familie repatrieerde
en ging in de horeca. In Oostende volgde Raf college
waar schitterende leraren doorslaggevende invloed
hadden op zijn latere kunstaspiraties. Vrij jong ging hij ook
schrijven, in 1954 publiceerde De Clauwaert zijn roman Het
spel der ongebondenheid. Ook op het vlak van Vlaamsgezindheid
speelde het college een rol. Alhoewel de klas één
geheel vormde, bestond er onder de leerlingen een duchtige
strijd tussen Vlaamsgezinden en aanhangers van het
Verzet. Zucht Declercq: "In onze generatie zat het conflict
ingebakken." In 1940 werd de16-jarige lid van het AVNJ, hij
bleef het één jaar. Even overwoog hij naar het Oostfront te
gaan maar vader schrikte hem af met het argument dat tegen
de USA geen militaire macht opgewassen is. Met enige
emotie vertelt Raf over zijn leeftijdsgenoten die wél gingen.
Hij behoudt eerbied voor hun idealisme en schaamt zich niet
dat ook luidop te zeggen.
Na de humaniora wenkte de kolonie maar dat ging niet door,
Raf werd slotenmaker met bankkluizen als specialisatie, een
delicate maar lucratieve discipline. Slotenmakerij is meer dan
techniek. Wie voor een gesloten deur staat moet eerst diep
nadenken, pas dan handelen. Zijn ganse beroepsleven lang
onderzocht Declercq hoe sloten in elkaar zitten, geen enkel
Raf Declercq: "Ik kan niet leven zonder de zee, ik
keer steeds graag terug naar die oneindigheid."
bleef voor hem gesloten. Vanuit die
interesse legde hij een verzameling
antieke sloten en sleutels aan. De
unieke collectie is te bekijken in het
Museum voor sleutel en slot in Nieuwpoort.
Zijn beroepservaringen, de
pikante anekdoten inbegrepen,
schreef Raf neer in zijn (nooit gepubliceerde)
Memoires van een slotenmaker.
Wél uitgegeven werd het kijkboek
Open of dicht, geschiedenis van
sleutel en slot.
In de provincieraad ging zijn aandacht
naar middenstand, zeevisserij,
toerisme en kunsten. Mede op zijn
aandringen kwam te Oostende het
Provinciaal Museum voor Schone
Kunsten tot stand. Op zijn palmares
prijkt de organisatie van een spraakmakende
cultuurdag in Brugge, waar
zowat alle coryfeeën van het Vlaamse
cultuurleven uit de jaren tachtig
aanwezig waren. Maar Kamerlid Declercq raakte vooral
bewogen door de kwalijke toestanden in de Belgische gevangenissen,
hij bezocht ze allemaal en schreef er de brochure
Een nummer worden… over. Declercq geeft toe dat huisvesting
en communicatie verbeterd zijn, dat het conjugaal
bezoek werd ingevoerd, maar het probleem van overbevolking
en het tekort aan cipiers werd niet opgelost.
Vanuit diezelfde bewogenheid zocht Raf het antwoord op
de vraag waarom de jonge flamingante Lucrèce Billemont
in 1946 werd terechtgesteld. Samen met Jos Rondas
reconstrueerde hij haar leven en dood tot een aangrijpend
document. Het lot van Maria Huyghe, terechtgesteld in de
gevangenis van Leuven, is het volgende verhaal dat de
twee auteurs willen brengen. Declercq kan niet
aanvaarden dat alles wat tijdens de bezetting Vlaamsvoelend
was als nazisme wordt afgedaan. Zegt hij: "Als je
die processen leest, sta je versteld van de lichtzinnigheid
waarmee auditeurs over leven en dood beslisten."
Declercq levert deze verhalen niet uit wraak, want "ook wij
moeten vergeven, zonder te vergeten."
Als voorzitter van Beelden in de stad, vereniging die sculpturen
in de straten van Knokke-Heist toont, helpt Declercq
het publiek kunst ervaren. En al houdt Declercq van verre
reizen toch keert hij steeds graag terug want zonder de
oneindigheid van de zee kan hij niet. Daarom wijst hij de
windmolens, -schuimspanen, noemt hij ze- die men voor de
kust wil bouwen krachtig af.
V O L L E
MANEN
17

V O L L E
MANEN
18
KIESHERVORMING
GEEN HERVORMING, WEL
................................
Hij deed alvast erg euforisch over
zijn nieuwste, haastig in mekaar
ge-arrangeerde hervorming, de
zogenoemde kieswetaanpassing. Een
ingreep die de burger dichter bij de politiek
moet brengen! Guy Verhofstadt
weet intussen dat hij met zijn zoveelste
vondst vooral het Brusselse PS-kopstuk
Laurette Onkelinkx en haar hoofdstedelijke
Franssprekende vrienden gelukkig
maakt: zij krijgen immers uit handen
van Vlaming Verhofstadt de wettelijk
verankerde waarborg om de komende
decennia hun electorale roofbouw op
Halle-Vilvoorde ongestoord verder te
zetten. Gratis voor niets, alleen maar
omdat Verhofstadt ‘een’ plan wilde!
De eis van de splitsing van het kiesarrondissement
Brussel-Halle-Vilvoorde
staat al een halve eeuw boven aan het
Vlaams verlanglijstje, hij zal er dus nog
heel lang blijven staan. Dàt danken we
aan de ‘Vlaamse’ politicus Guy Verhofstadt.
NOG VOOR 15 JUNI 2003
Intussen verliest Verhofstadt zijn
eigen electoraal profijt en dat van zijn
collega’s-Grote Politieke Goden niet
uit het oog. De invoering van provinciale
kieskringen maakt het inderdaad
De vernieuwing werkt…vooral voor zichzelf.
veel gemakkelijker voor hem, voor zijn
ministerieel hulpje Rik Daems, voor
Johan Vande Lanotte, maar ook voor
Tony Van Parys (CD&V) en zelfs voor
zijn Gentse stadsgenote Freya Van den
Bossche (SP.A) en anderen veel
gemakkelijker om straks hogere scores
te halen en dus zichzelf nog meer in het
zonlicht van de camera’s te kunnen
opdringen. Het politieke toneel wordt
almaar meer verengd tot een steeds
kleiner wordend clubje van voorbijtrekkende
BP’s of bekende politici. In zo’n
provinciale kieskring moet elke partij
voortaan eerst voorbij de sluis van de
5 % kiesdrempel geraken om te kunnen
aanzitten en zo mogelijk ook te delen in
de provinciale electorale taart.
Vijf procent halen in een provincie is dus
één zaak, ook nog gekozenen naar
Brussel kunnen sturen blijft een andere
zaak. Kleinere partijen en nieuwkomers
krijgen het zo extra moeilijk om op
de politieke scène te klimmen. Nog
minder kansen dus voor die wat nukkige
burger om misschien toch iets dichter
bij de politiek te komen.
Tot daar de ingrepen waar we wellicht
niet meer aan ontsnappen. Die aanpassingen
van de kieswet kunnen inderdaad
nog voor de verkiezingen van 15
juni 2003 wettelijk worden.
VOOR LATER
Maar dat is niet alles: premier Verhofstadt
heeft ook een broertje dood
aan de Senaat en dus moet die weg.
Alle macht aan de volksvertegenwoordigers,
lijkt het wel!
Alleen is ‘afschaffen’ geen Belgische traditie
en dus krijgen we straks – als het ooit allemaal
loopt zoals Verhofstadt het vandaag wil
– een paritair samengestelde Senaat. Vijfendertig
Franstaligen en evenveel Nederlandssprekenden
die samen het wel en wee
van de deelstaten moeten koesteren. Een
geschenk dat de Franstaligen zomaar
aangeboden krijgen. Een paritaire Senaat is
natuurlijk niets anders dan de absoluut definitieve
en onomkeerbare grendel op wat nog
overblijft van de Vlaamse meerderheid in dit
land. Gezegd wordt bijvoorbeeld dat die
Senaat het Minderhedenverdrag zou mogen
goedkeuren. In plaats van, zoals nu, de
verschillende parlementen! Het zijn de deelstaatparlementen
en niet de kiezers die hun
kandidaat-senatoren afvaardigen. De nieuwe
Senaat zou zich wel nog kunnen ontfermen
over aanpassingen van de grondwet,
over wetten die een bijzondere meerderheid
vragen en sommige samenwerkingsakkoorden.
In de nieuwe Senaat is er geen
plaats meer voor de prinselijke fractie.
Eindelijk!
Of Verhofstadts kieshervorming de burger dichter
bij de politiek zal brengen, valt sterk te betwijfelen.

POLITIEKE MISKRAAM
................................
STEMMENJACHT
Voor de Kamer van Volksvertegenwoordigers
krijgen we twee
kiesbrieven om tweehonderd
volksvertegenwoordigers te kiezen.
Met de eerste kiesbrief in de hand
mogen we een keuze maken uit de
provinciale lijst, zo kiezen we de
‘plaatselijke’ volksvertegenwoordi-
................................
Nieuwe grendel op Vlaamse meerderheid
De hervorming van de Senaat lijkt wel de kers op de taart van
Verhofstadts kieshervorming. De Hoge Vergadering wordt een
paritair samengestelde assemblee met 35 Vlamingen en 35
Franstaligen. Dat de Vlamingen 60% van de
Belgische bevolking uitmaken en toch maar
50% van de zetels krijgen, lijkt voor paarsgroen
van geen tel. Nochtans is de Senaat in
geen enkele federale staat paritair samengesteld,
evenmin is het regel dat de zetels
gelijk verdeeld worden over de samenstellende
delen. In Duitsland bestaat de Senaat
uit ministers afkomstig uit de diverse Länder.
Hun aantal is afhankelijk van het bevolkingscijfer
van elke deelstaat. Er wordt bovendien
gestemd namens de deelstaatregering, terwijl
Verhofstadt de federale regeringsmeerderheid
wil laten beslissen.
De nieuwe Senaat wordt bevoegd voor de
herziening van de Grondwet en de bijzondere
wetten. Dat hier de Vlaamse meerderheid
uit handen wordt gegeven, is niet zonder
belang. Het numerieke overwicht van de
meerderheidspartijen in de Senaat is immers niet steeds hetzelfde
als in de Kamer. Zo werden onderdelen van het communautaire
Lambermontakkoord zonder één stem op overschot door de
Senaat geloodst. Door de invoering van de pariteit wordt het heel
wat moeilijker om anti-Vlaamse hervormingen te blokkeren.
Ook de wijze waarop de Senaat zal worden samengesteld baart
opzien. Minstens 30 van de 35 afgevaardigden worden door de
ging. Die krijgt in de nieuwe Kamer
van Volksvertegenwoordigers 150
zitjes. Op de tweede kiesbrief vinden
we de lijst van de PBV’s of politieke
bekende Vlamingen. Die mogen op
stemmenjacht van Oostende tot in
Voeren, zoals hun Waalse collega’s
kandidaat mogen zijn van Luik tot
Namen en van Aarlen tot in Waals-
Brabant. Voor die politieke bekende
Belgen zijn er samen vijftig volksvertegenwoordigende
tickets gereserveerd.
De nieuwe Kamer wordt straks
de echte politieke arena, maar ook de
enige.
Tenminste als de politieke meerderheid
die na 15 juni 2003 aantreedt dat
allemaal nog wel wil. Alvast op die
verkiezingszondag loopt alles nog
volgens het nu gebruikte regieboekje.
parlementen aan respectievelijk Vlaamse en Franstalige zijde aangeduid
uit de eigen schoot óf uit de regering. Aldus krijgen leden van
de uitvoerende macht wetgevende bevoegdheden op het federale
niveau. Belangrijker nog is de leemte die het
akkoord laat m.b.t. de aanduiding van de senatoren
door de deelstaatparlementen. Nergens
valt te lezen dat de Senaat proportioneel zal
worden samengesteld. Zo bestaat de kans dat
het steeds de meerderheid is die beslist over de
aanduiding, waardoor louter leden van de
meerderheidspartijen zouden worden afgevaardigd.
Maar er is meer. Alle Vlaamse partijen
hebben steeds een federalisme met twee
bepleit. Onder Franstalige druk werd het
Brussels gewest meer en meer een
volwaardige derde partij. Gezien de
Franstalige dominantie van Brussel, komt
Vlaanderen bij elke onderhandeling steeds
verder in de verdrukking tegenover twee
gelijkgezinde partijen. VLD, SP.A en Agalev
maken van het Brussels Hoofdstedelijk
Gewest een volwaardige deelstaat met grondwettelijke autonomie
en een echt parlement. Wat de Franstaligen met
Lambermont niet konden binnenrijven, wordt hen nu via een
kieshervorming in de schoot geworpen.
Karel Van Hoorebeke
N-VA-volksvertegenwoordiger
V O L L E
MANEN
19

VOLLE
MANEN
20
advertentie Knack

advertentie Knack
V O L L E
MANEN
21

VERRE KIJKER
V O L L E
MANEN
22
OOST-TIMOR ONAFHANKELIJK
Na een kwarteeuw bloedige vrijheidstrijd
tegen de Indonesische
bezetting, een referendum in
1999 waarin de bevolking zich
massaal uitsprak voor onafhankelijkheid
en na de verkiezing van rebellenleider
Xanana Gusmao tot president
verwierf Oost-Timor op 20 mei jl. zijn
grondwettelijke onafhankelijkheid.
De verbrokkeling van het Portugese
regime tijdens de Anjerrevolutie van
1975 had zware gevolgen voor zijn
kolonies. Portugal gaf de macht over
zijn overzeese gebieden noodgedwongen
uit handen. Sinds 1509
hadden de Portugezen het oostelijk
deel van het eiland Timor gekoloniseerd,
terwijl de Nederlanders in 1651
westelijk Timor veroverden, een gebied
dat na de dekolonisatie onder Indonesisch
bestuur kwam. Na het wegvallen
van het Portugese koloniaal bestuur in
Oost-Timor werd ook dat gebied
meteen bezet door het Indonesische
leger. Een jaar later, in 1976, werd het
geannexeerd zodat Jakarta over het
hele eiland heerste. Tegenstanders
van het Indonesische bewind werden
vervolgd en tienduizenden ontvluchtten
het eiland. In de resoluties 384 en 389
erkende de Algemene Vergadering van
de Verenigde Naties het zelfbeschikkingsrecht
van de Oost-Timorese
bevolking maar deze resoluties bleven
een kwarteeuw dode letter.
De eeuwenlange Portugese kolonisatie
en het recentere Indonesisch
imperialisme hadden hun
weerslag op het culturele leven. Nog
hooguit 17 % procent van de bevolking
spreekt Portugees. Het gaat dan voornamelijk
om oudere generaties. Portugees
wordt immers al een kwarteeuw
niet meer op school geleerd. Door de
gezonde bevolkingspiramide van het
land spreken en schrijven meer jonge
Oost-Timorezen alleen Bahasa Indonesisch.
Maar Bahasa is ook de taal
van het land waarvan de Oost-Timorese
regering zich juist losmaakt. In de
meer afgelegen bergstreken – het
echte Oost-Timor waar zo’n 80% van
de 843.000 eilandbewoners leven -
Xanana Gusmao, ooit rebellenleider nu
president van Oost-Timor.
spreekt een heleboel mensen alleen
Tetum Timorees. Maar Tetum is grammaticaal
een nogal anarchistisch
gesproken taal die soms met Portugees
dan weer met Bahasa wordt
gemengd. Kortom: in de hoofdstad Dili
zullen de Portugees sprekende senior
en de Bahasa sprekende junior met
elkaar kunnen praten in het Tetum,
maar als ze beiden een officieel
contract moeten opstellen wordt het
een stuk moeilijker. Daarom hebben de
al wat oudere aanstaande machthebbers
van de nieuwe natie de politieke
keuze voor de taal van Oost-Timor toch
laten vallen op het Portugees. Velen
van hen vochten als guerrilla's tegen
het Indonesische leger en communiceerden
in die voor het Indonesische
leger onbegrijpelijke taal. Het autochtone
Tetum staat in de grondwet wel als
tweede officiële taal ingeschreven.
Naast het talenvraagstuk wordt de
jongste staat ter wereld met
andere problemen geconfronteerd.
Portugal heeft zichzelf verplicht
de economische opbouw van zijn
arme ex-kolonie te ondersteunen.
Maar kan Lissabon die beloften wel
waarmaken? En dan is er de erfenis
van het Indonesisch schrikbewind. De
nieuwe president van Oost-Timor,
Xanana Gusmao, heeft al verklaard dat
zijn regering bereid is in het kader van
nationale verzoening amnestie te verlenen
aan mensen die verdacht worden
van schendingen van de mensenrechten
of die daarvoor veroordeeld zijn. De
Verenigde Naties houden het Indonesische
leger verantwoordelijk voor dit
bloedvergieten, waarbij honderden
mensen werden gedood en een groot
deel van de huizen en de infrastructuur
op Oost-Timor vernield. Die misdaden
zijn begaan voor, tijdens en na het referendum
in augustus 1999 waarin de
Oost-Timorezen zich uitspraken voor
onafhankelijkheid. Er kwam pas
vermindering van het geweld nadat er
een VN-vredesmacht was gelegerd.
VN-secretaris-generaal Kofi Annan wil
dat de vredesmacht geleidelijk wordt
afgebouwd op voorwaarde dat het
geweld van de milities ook ophoudt.
Ondertussen weigert Indonesië
pro-Indonesische (para-)militairen
uit te leveren die door aanklagers
van de VN worden vervolgd
wegens misdaden tegen de menselijkheid.
Het geeft aan hoe pijnlijk de
Oost-Timorese onafhankelijkheidsverklaring
is voor de vierde grootste natie
ter wereld. De regering in Jakarta
maakt zich immers zorgen over het
politieke effect ervan op andere naar
onafhankelijkheid strevende eilandvolkeren.

OPEN KAART
.................................
HET MANTRA VAN
DE POLITIEKE VERNIEUWING
Als lezer van dit blad weet u het als geen ander: symbolen
zijn belangrijk, ook en zeker in de politiek. Bovendien bent
u er zich van bewust dat het vertoog over de werkelijkheid
minstens even belangrijk is als die werkelijkheid zelf, gesteld dat
we die met zijn allen op een identieke wijze kunnen vatten. Dat
is bovenal het geval in de politiek.
Het taalgebruik of de retoriek over de politieke werkelijkheid is
dus minstens even belangrijk, zoniet belangrijker, dan de realiteit
van of achter de politieke vernieuwing. Wat er op dit ogenblik
daaromtrent in België en Vlaanderen aan het gebeuren is, is
terzake zeer illustratief. En problematisch.
Toegegeven, een vernieuwing van politieke instellingen zal nooit
zonder veel kabaal passeren en roept altijd weerstanden en
excuses op om het niet te doen. De belangen zijn immers zeer
verdeeld, er zijn winnaars en verliezers. Toegegeven, een grondige
reflectie over en evaluatie van het functioneren van deze
instellingen is een essentiële opdracht van elke, zichzelf respecterende
democratie. En daarmee is het grote woord gevallen.
Het behoort wellicht tot een van de wezenskenmerken van een
democratie dat er binnen dit bestuurs- en beslissingsmodel geen
overeenstemming bestaat over de precieze inhoud en strekking
ervan. Enkel een dictatoriaal systeem geeft een eenduidige interpretatie
aan zijn democratie.
Uhebt wellicht al gemerkt dat de hervormers hun grondig
ingrijpen in de politieke spelregels en instellingen beargumenteren
met de stelling dat ze daarmee de democratie
versterken, de inspraak van de burger vergroten. Tenminste dat
is hun discours, dat ze sleutelen aan de instellingen staat
symbool voor hun democratische ingesteldheid. Er zijn goede
redenen om aan te nemen dat in dit hele verhaal heel wat pragmatisme,
belangenafweging of machtsoverwegingen een rol
spelen. Anderzijds is er ook een specifieke politieke visie in te
vinden. Geef de burger-king meer inspraak door hem/haar
zoveel mogelijk ‘zelf te laten beslissen’. Niet enkel selecteren
we via SMS het mooiste meisje, kiezen we via een 0900-lijn de
spannendste film of mailen we de domste kandidaat naar huis,
we kiezen nu ook rechtstreeks de politieke leiders die we zelf
willen, en dat is toch wel een duidelijke versterking van de democratie?
De politiek staat niet alleen, in de hele maatschappij kiezen
individuele kijkers, lezers, luisteraars
steeds meer zelf. Hebben ze daarom
meer inspraak in het programma-aanbod?
Is er een rijkdom, lees
verscheidenheid aan keuze?
Voorts verwacht en veronderstelt
men nogal wat van die autonome
burgers. Bijvoorbeeld dat ze (goed)
geïnformeerd zijn, hun opinie
kunnen vormen en uiten en daarvoor
nog voldoende tijd en middelen hebben. Men gaat hier aan heel
wat voorbij, o.a. aan de ongelijkheid tussen mensen.
In het bijzonder voor wat betreft de rechtstreekse verkiezing
van de burgemeester in Vlaanderen - en op grond van dezelfde
logica ooit de regering? - zijn er zoveel bedenkingen te
formuleren dat een mens zich afvraagt of ze in Vlaanderen niets
anders om handen hebben. Moet dat nu echt op het beleidsniveau
waar de gevreesde kloof het kleinst is? Moet de feitelijke of
formele machtspositie van een burgemeester nu echt zo disproportioneel
opgevat worden? Moet de onbestuurbaarheid mogelijk
gemaakt worden door een eventuele cohabitation? Moet de
‘veramerikanisering’ van de lokale politiek nog versterkt worden
door het populisme te belonen en ideeën en programma’s nog
meer naar achteren te schuiven?
Er zijn andere prioriteiren in Vlaanderen, me dunkt, zoals een
grondig debat over lokale democratie en de versterking van
de gemeenteraad. Andere prioriteiten zullen er altijd zijn, stellen
politieke hervormers, en dat is altijd een excuus om niet
aan de politieke instellingen te sleutelen. Wel, de rechtstreekse
verkiezing van de burgemeester moet er ook helemaal
niet komen.
Dr. Carl Devos
Vakgroep Politieke Wetenschappen RUG
Voor meer info zie o.a.: Devos, C., Reynaert, H., Bedenkingen bij
politieke vernieuwing en de rechtstreekse verkiezing van de burgemeester.
In: Demokritos. Gent, Vakgroep Politieke Wetenschappen,
RUG, 2001, 3, 55p.
V O L L E
MANEN
23

UIT GENODIGD
V O L L E
MANEN
24
N-VA HOUDT FINANCIËLE MOBILISATIE
OP WEG NAAR 75 000 EURO
Na het opstellen van de N-VA-begroting 2002 werd een tekort van ruim 75 000 euro (zo’n 3 miljoen oude franken)
vastgesteld. Omdat dit tekort geen domper mag zijn op de ambitie om de N-VA verder én sterker uit te bouwen
werd, naast een besparingsronde, een grootscheepse financiële mobilisatie opgestart.
De actie bestaat uit verschillende stappen, we zetten ze op een rijtje.
- In februari jl. stuurden wij een brief naar 6 300 Vlamingen die toen al lid waren van de N-VA, daarop kwam 25 000
euro binnen.
- Op het ledencongres te Leuven werd bijna 5 500 euro binnengehaald.
- Eind mei startte een nieuwe mobilisatieronde, dit keer ontvangen de 3 000 nieuwe N-VA-leden een uitnodiging om
een gift te schenken.
We zijn dus goed op weg om het streefcijfer te halen en met uw hulp het tekort op onze begroting dicht te rijden.
Toch nog even vermelden: er is géén fiscale aftrekbaarheid voor de giften en
giften van bedrijven kunnen vanzelfsprekend niet. Bij giften tot e 123 (5 000
fr.) wordt de naam van de schenker niet geregistreerd. Bij giften boven de
e 123 (5 000 fr.) is dit wel het geval. U mag per jaar ten hoogste e 495
(20 000 fr.) schenken aan een van de vzw’s van de N-VA-groep.
U schrijft uw gift aan de N-VA best over op rekeningnummer
435-0271521-01 (N-VA vzw) met vermelding "gift 2002".
Meer info: tel. 02/ 219 49 30, e-post: nico.moyaert@n-va.be
Een “Gouden” aanbod
De N-VA-afdeling
van Alveringem
biedt liefhebbers
gouden
N-VA-speldjes aan.
Zij worden geleverd
met goudmerk en veiligheidsslot.
TE VERKRIJGEN IN TWEE VERSIES
N-VA jasspeldje (heren)
• 18 karaat goud
• ruitje in wit goud
• prijs : € 50
N-VA juweel (dames)
• 18 karaat goud
• ruitje in wit goud, ingelegd
met briljant (0,04 carat)
• prijs : € 150
Ook op een herenjas te dragen.
HOE BESTELLEN
Uitsluitend via storting of overschrijving op
bankrekeningnummer 738-0058201-23 t.n.v.
N-VA-ALVERINGEM
(uw telefoonnummer vermelden in de mededeling graag)
Na ontvangst van betaling wordt uw speldje aangemaakt en
zo snel mogelijk bezorgd. (max. leveringstermijn: 2 weken)
Meer info: 0477- 919.716 - Danielle Godderis-T’Jonck
(voorzitter N-VA-Alveringem)
advertentie
advertentie