de BiograFie - Pauw & Witteman

Het gezin Schenk, winter 1947. Van links naar rechts: moeder Bets, Ard, Mieke, Kaak en Jan.
‘Hartje! Heten!’ riep ze, want ze zette met haar ooste-
lijke accent een h voor elke klinker.
Ardje, dat vond iedereen wel leuk en zo werd Aard tot
Ard – zoals zoveel Nederlanders luistert Ard Schenk
naar een verbasterd koosnaampje.
Niemand weet hoe namen het leven van hun drager
beïnvloeden. Vermoedelijk was ook Adrie Schenk wel
uitgegroeid tot een sportheld – hij had hetzelfde
hoofd en dezelfde benen. Maar zeker weten doe je het
niet en vaststaat, dat Ard Schenk een betere helden-
naam was dan Adrie Schenk. Dat ze in Noorwegen,
Zwitserland, Frankrijk, Japan en Amerika gemakkelij-
ker Ard Shenk over de lippen kregen, dan Adrie
Shenk.
Het was alsof ze bij de Schenken voorvoelden dat de
naam van hun jongste zoon door miljoenen mensen
over de hele wereld zou worden uitgesproken en dat ie
daarom lekker moest bekken.
Wanneer je vanaf Anna Paulowna naar het zuidwes-
ten reed, de eeuwenoude stroomgeul Het Oude Veer
over en de Kerkweg op, leek de hemel zich te verwij-
den. Je blik werd er naar de horizon getrokken. De bo-
men, de boerderijen, ze leken opeens kleiner te wor-
den, net als de tractoren die langzaam over het weidse
land kropen.
Dit was het oostelijk deel van de drooglegging, en
daarom heette het de Oostpolder. Aan de andere kant
lag de Westpolder. Over namen braken ze zich hier het
hoofd niet; dat het geheel luisterde naar de fraaie
naam Anna Paulownapolder was al een wonder van
frivoliteit.
De hemel was hier hoog en alomvattend. Hij kon je
verpletteren. Hier was de mens klein en nietig en over-
geleverd aan de elementen. Hier hoefde je je niets te
verbeelden. Dit was land dat ooit door de zee was ver-
zwolgen, en daarna, eeuwen later, weer was terugver-
h o g e l u c h t e n h o o f d s t u k 1 15