Je hele leven voelen - Cranio Sacraal eindwerken

Symbool 1 – de Magische Kubus
Het begin van de opleiding was voor mij deels een herhaling van wat ik
eerder had geleerd over voelen van het ritme en het ervaren van still-points.
Alleen door deze herhaling was er nu ruimte om te ontdekken wat het met
mijn eigen systeem deed omdat ik meer in de diepte van de stilte leerde
werken. Tot de module “talking to the heart” waren de behandelsessies in
stilte verlopen waarin ik me vooral richtte op het contact met de cliënt, de
processen in mijn eigen systeem en het samenvloeien van energieën. De
wijze van communiceren vond plaats op een totaal ander niveau. De stilte
moest nu worden losgelaten en op enig moment tijdens de behandeling
werd verbale communicatie noodzakelijk. Ik merkte dat het stellen van
vragen tijdens een sessie mij ging afleiden van mijn gevoel en dat ik steeds
bezig was met het zoeken naar de juiste vragen om ingang te vinden. Het
loslaten van de bekende magische stiltes en communiceren vanuit een
gemeenschappelijke energie kostte me dan ook veel moeite.
Op zaterdag van deze module lag ik op tafel en werd behandeld volgens de
instructies van Tina. Mijn behandelaar en ik hadden contact gemaakt met
mijn hartbeschermer op een zodanige manier dat er voor mij een vaag beeld
ontstond. Het beeld dat ik voor ogen kreeg bestond uit een enorme bal van
fel, goudgeel licht. Dit was zo fel dat het haast pijn deed aan mijn ogen. Het
had totaal geen vorm en er was niets van herkenning in te ontdekken.
Uiteindelijk vloeide het beeld een beetje over in een wit vlak. Dit was ook zo
fel en helder dat er totaal geen vorm in te ontdekken viel. Uiteindelijk kwam
er een afbakening aan dit witte vlak waardoor zich een kubus had gevormd.
Mijn eigen voorstellingsvermogen liet mij in de steek en samen met mijn
behandelaar was er niet veel verder te komen. Om dit beeld vast te houden
lag er tekenmateriaal klaar om dit meteen op papier te zetten. Als vanzelf
gestuurd ging ik aan de slag en het verbaasde me dat ik er geen idee van
had wat dit moest voorstellen. Ik nam het waar met een bepaalde
gelatenheid zonder gevoel of nieuwsgierigheid wat dit beeld mij te vertellen
had.
Bij de bespreking van mijn tekening was er nog steeds geen enkel clou en
was het wachten wat er in de vervolgsessie naar boven zou komen. Door met
een andere behandelaar te gaan werken werden de vragen nu vanuit een
andere optiek aan mij gesteld. Deze behandelaar was nieuwsgierig naar mijn
kubus en wilde van alles weten wat ik zag. Op deze manier werd ik
gedwongen om me nog beter te concentreren op mijn waarnemingen.
Cruciaal was de vraag of ik wilde weten wat er in de kubus opgeborgen zat.
Uiteindelijk bleef ik niet vanaf een afstand ernaar kijken, maar werd ik
uitgenodigd om de kubus van dichtbij te gaan onderzoeken. Om in de kubus
te kijken moest ik natuurlijk wel een opening zien te vinden en die leek er niet
9