Horizon, februari 2012 - GGZ Oost Brabant

Grijze haren worden wit …
Met de komst van grijze haren is het tijd voor
een pas op de plaats. Overdenkingen en nieu-
we mogelijkheden doen zich voor en er
komen steeds meer veranderingen.
Veranderingen in levensstijl en motivatie. Bij
mij zijn dat voortekenen van uitputtingsver-
schijnselen. Dat zijn de naweeën van de che-
mokuur en een veel te hoog tempo de laatste
jaren met een enorme geestelijke last. En
maar doorgaan. Geen tijd vinden om te rou-
wen of om verdriet toe te laten. Dit in tegen-
stelling tot de energie. Soms een oase om in
te vertoeven. En 's nachts...... Tijden goed
en niet goed geslapen, maar nu met een
enorme hoofdpijn wakker worden en niet
weten waar het lichtknopje zit. Mijn bril niet
kunnen vinden en uiteindelijk valt dat kreng
op de grond en trap ik er ook nog op. Roepen
naar de kat, dat hij zich rustig moet houden
en dat ik hem rotte vis zal geven, als hij zijn
kwek niet houdt. Zo iets. Mijn toch al blauwe
tenen nog een keer stoten tegen de bedden-
poot en tastend een weg zien te vinden naar
de gang. Trappend in de braakbal van de kat
en met natte voeten naar het toilet.
Eindelijk, licht. Ik zie de kat naar mij kijken.
Hij knippert vertrouwd zijn ogen.
Met keukenpapier raap ik de braakbal uit de
gang en mikt naast de prullenbak. Mijn voet
zwelt op en morgen kan ik weer geen schoen
aan. Mijn hoofd. Ik geef mij over aan
overmacht en ga weer naar bed. Morgen raap
ik mijn zootje bij elkaar. Morgen. Nu even
niet. Mijn benen worden gestrekt, moe of
niet en mijn hoofd beweegt op het kussen van
de ene naar de andere kant. Mijn wijsvinger
gaat als vanzelf omhoog en mijn elleboog
door Agnes Blok
36
prikt. Zo ook mijn wond aan mijn geampu-
teerde borst. Ik ben het zat.
Kinderliedjes schieten door mijn hoofd en het
UHM-geluid helpt alles wegebben. Vanuit de
verte zie ik in alle stilte een man in een lang
wit gewaad met lange witte haren en baard.
Mijn hoofd klaart. Ik kan rustig gaan slapen.
Morgen vroeg weer op.
“Indianencampus”
Geschilderd door Agnes Blok