Nummer 31

30
????????
door Eric De Wilde Lootse
Groetjes
van de
overkant...
Eric
Beelden zeggen zoveel méér dan woorden. Zie ons daar
staan... De tijd doet ons al te dikwijls bijna totaal vergeten hoe
het toen precies was.
Lieve Ingrid van de molen met het roze lintje in het haar, ietwat onwennig,
wriemelend aan het hemelsblauwe kleed. De geborduurde sokjes en de
glimmende bruine schoentjes. Marleen van ‘t winkeltje uit de dreef met de
zelfverzekerde blik. Zwarte Rita van een beetje verderop, rijper dan al de
rest samen.
Aan de andere kant dan wij... met in de hand de appel: symbool van de
hunker naar vriendschap. Gekleed in een korte broek die te lang was... of
was het een lange broek die te kort was? Het doet er niet toe... de broek
was immers louter context. De appel der nieuwsgierige vriendschap: ja,
alleen daar was het ons om te doen.
Herinneringen uit een tijd waarin “gemengd onderwijs” nog niet in de Dikke
van Dale vermeld stond. In de kleuterklas zaten we wél gemengd. Daar
– en alleen daar – kon het absoluut géén kwaad. Alhoewel… Vanaf het
moment dat men zag dat we tijdens de schilderles de met watergevulde
confituurbokaal van Materne met elkaar deelden, werden we méér dan
schoolrijp bevonden en vanaf de eerste dag in het eerste studiejaar was het
helemaal gedaan met de pret.
Van elkaar gescheiden...
Terwijl we met de hartslag van een jong veulentje, nieuwsgierig naar de
hinkelende meisjes stonden te turen, werden we als jongens geacht onder
juni’11
Nummer9080
Nummereenendertigjunitweeduizendenelf
In navolging van onze rubriek van vorig jaar, trekken wij er hier op de redactie iedere maand op uit met Eric De Wilde uit de
Pauwstraat. Geen enkele Lootse zolder, kelder, tuin of rommelmarkt is nog veilig voor ons. Binnenkort ook de jouwe?
elkaar stoer te doen. Waarom toch?
Zelfs op onze plechtige communie zaten we van elkaar gescheiden. Wij
rechts en de beeldige meisjes in hun “surrogaat trouwkleed” links. Enkel bij
het binnengaan en het verlaten van de kerk konden we een glimp opvangen
van het meisje met het roze lint in het haar, dat er vanaf die dag uitzag als
een kokette juffer. In de kerk zelf, kregen we daar absoluut de kans niet toe
want daar was het van :“Kijk voor U”! Voor de rest sloeg meestal het noodlot
toe want de mooiste meisjes zaten – met hoge graad van waarschijnlijkheid
– verstopt achter één van die verdomde kerkpilaren... Herinner je je nog: dé
spelbrekers bij uitstek!
In die tijd konden we uren aan een stuk gefascineerd de dartele tortelduifjes
in de tuin observeren en stonden we versteld hoe de hoffelijke, kirrende
doffer zijn geliefde duivin met de grootste zorg omringde nadat hij haar
met het allereerste groene twijgje in zijn bek in één-twee-drie in wist te
palmen.
De romantische zielen onder ons namen dit beeld in zich op, vacuüm verpakt,
met een maagdelijk lint van pure onschuld. Dit beeld bleef ons jaren
bij, tot precies op het moment dat we hét meisje van onze dromen tegenkwamen
mét of zonder lint.
Het oeroude en steeds terugkerende verhaal van de smoorverliefde doffer,
verblind door de allesovertreffende schoonheid van een al dan niet toevallige,
frivole duivin. Blik op oneindig en we gingen ervoor. Het allermooiste
dat ons ooit overkwam ... Herinner je je nog?