Nummer 31

Nummer9080
Nummereenendertigjunitweeduizendenelf
9080
Eerst voor alle duidelijkheid, de vraag die op
ieders lippen brandt: en gaan onze lokale bierhelden
nu commercieel? Een prachtig schuimend
biertje, vol van smaak, diepdonker van kleur, en met een
boeket waar ze zelfs in de beste abdijen maar van kunnen dromen?
En nu ook nog de titel van het beste hobbybier van België.
Zeg nou zelf?
Niets van! Niet commercieel! Wij doen dit als hobby, kleinschalig en zonder
verkoop. Wij hoeven hier niet plots lange rijen aan onze voordeur te
krijgen, hé (lacht). Neen, neen. ’t Is voor ’t plezier en ’t blijft voor ‘t plezier.
Ook alles netjes onder de drempel van wat je als hobbyist produceren
mag.
Jammer. Ik had er anders direct een bak mee van willen nemen.
Echt héél lekker!
Dat doet ons echt plezier. Maar je moet straks onze blonde ook eens
proeven: ons ‘goebier’ zoals wij het noemen. Een Duveltje, om het wat
te duiden.
Zal niet mankeren. Maar eerst wil ik jullie nog het gouden recept
ontfutselen van dat prijswinnend donker gerstenat hier: jullie
Prearis Quadruple. Of is het beroepsgeheim?
Bijlange niet… (haalt gewillig het recept boven)… zou je ’t ook willen
proberen soms?
Willen wel, maar kunnen? Ik ben handiger in het drinken dan in
het brouwen vermoed ik. En je moet ook nog kapitaalkrachtig
zijn, merk ik aan die hele installatie hier.
Niets van, man! Wij zijn volslagen doe-het-zelvers! Alles gekregen en
verbouwd. Via contacten konden we het een en ander uit een grootkeuken
krijgen, ketels en frigo’s en zo, en daar hebben we onze knutseltalenten
kunnen op botvieren, als schrijnwerker en elektrotechnieker. Kleinschalig,
maar genoeg om een paar honderd liter per jaar te brouwen. Eerst hebben
we zelfs alles in de garage gedaan, maar sinds kort zitten we in ons
achterhuisje hier. Best gezellig. Maar euh, als je wil, kan je ’t onder onze
begeleiding hier altijd eens zelf komen uitproberen?
Graag. Maar kan je ’t nu al eens schetsen?
Goed. Je begint met mout. Hier proef maar eens... Lekker, niet? Dat is
gerst, zetmeel dus, waar warm water aan toegevoegd wordt, zodat je
suikers verkrijgt. Nu, dat mout wordt geplet en wordt vermengd met 70 l
water, om 80 l bier te verkrijgen. Daarna warmen we alles op in de ketel,
eerst op 53 °, dan op 63 °, enz. naargelang het recept, want dit is het
proces waarbij bepaalde suikers al dan niet vergisten. Dat is een spel van
temperatuur en tijd, want boven de 72 ° bv vergist er niets meer, en blijf
nummer
De ingrediënten: mout, hopbellen, koriander, gist (in pakjes); en de soortelijk gewicht-meter.
je met suikers zitten.
Een zoet bier dus?
In dat geval wel, ja. Bon. Daarom voegen we er spoelwater aan toe,
want anders is het te geconcentreerd. Nu heb je het fameuze wort. Met
een t, hé! (lacht). Dan voegt men er hop aan toe, een heel krachtige
stof. Je weet toch dat de lupuline erin vrouwenborsten zou vergroten?
Dus krachtig, toch? Ruik maar eens aan die hopbellen, hier, en aan de
kruiden, zoals koriander, want die gaan er ook bij. Lekker, hé? Welnu: het
hele goedje wordt een uur lang gekookt, waarna het zo vlug mogelijk tot
23° wordt afgekoeld. En daarna hevelen we het in deze bidon en komt de
smaakbepalende gist erin, de S05 of de T 58 bv, en houden we alles op
een temperatuur tussen de 20 en 23°.
Proces waarbij de alcohol wordt bepaald?
Voilà… (haalt een soortelijk gewicht-meter boven)… Bij aanvang is het
soortelijk gewicht rond de 1070 en een week later, 1010 bv. Welnu, dat
verschil maal 0,136 is je alcoholpercentage! Zo weten we dan al precies
hoe zwaar het bier zal zijn. Tot slot gaan we het bier lageren in inox vaten,
koelen dus, en wel drie weken lang op 0° om daarna de droesem nog te
kunnen vangen. En dan voegen we nog een precies suikerpercentage toe
voor het schuimen, waarna we bottelen en klaar is kees! En dan heb je
dit… (presenteert hun prijswinnend bier).
En wist je tijdens de jurering al meteen dat het raak was?
Nadat we provinciaal gewonnen hadden, kregen we er toch goede moed
in, en toen bij de finale de zeven resterende biertjes daar trots naast
elkaar stonden te prijken, van laagste naar hoogste percentage, en wij
met ons enige donker bier daar heel achteraan stonden, kreeg ik al een
vermoeden. En toen de juryleden bij het proeven, zoals gebruikelijk, de
andere bieren walsten in de mond, en ze daarna uitspuwden, maar ’t onze
potverdorie heel uitdronken, wisten we het: ’t is in kannen en kruiken!
Geklonken! … hier zie, zoals nu! Klinken we?... Santé!
juni’11 51