Nummer 31

door Inge Suys
De tijd dat je er niet mocht op bijten
omdat den duivel er zich dan mee zou
moeien was al lang vervlogen, maar we
moesten het ding toch nog steeds met nodige
omzichtigheid behandelen. ’t Was eerder een
soort etiquette nu en juf Lieve toonde ons voor
hoe het moest: “Als het blijft kleven, nooit met je
vingertjes, maar voorzichtig met je tong proberen
losmaken”, waarop ze op hoogst elegante wijze
demonstreerde hoe we ons van een plakhostie
konden bevrijden. Kwestie van onze eerste keer
in goede banen te leiden. Die hostie sprak enorm
tot mijn verbeelding, en ik had al geoefend met
nepexemplaren, in afwachting van the real stuff.
Ge had er verschillende soorten: bruine dikke,
die konden doorgaan als vieruurtje, maar ook
dunne witte. Van de iets goedkopere soort volgens
mij, die dan ook heftig bleven kleven. Als je
je niet haastte, waren hostie en gehemelte binnen
de kortste keren één; en kreeg dàt nog maar
eens goed. In de misvieringen die ik met broertje
naspeelde waren grote witte papieren cirkels
de norm. Ik had er ergens wel ontzag voor: het
lichaam van m’n nieuwe vriend Jezus, in plakjes
versneden. Hij zou tenslotte in mijn hartje komen
wonen – zo stond het althans op mijn communieprentje
- dus moest hij er op één of andere
manier toch ingeraken. Het leek me niet meer
dan logisch dat ik dus een stukje van hem opat.
De Juf maakte er haar werk van en had een
korenaar op bord getekend, met één korrel voor
elke dag die nog komen moest vóór Jezus z’n
intrek zou nemen. De tekst van het Onze Vader
cursiefje
had ik ook al veel geoefend, en had geen geheimen
meer, alhoewel ik soms wel twijfelde aan de
realiseerbaarheid ervan: “Onze Vader die in de
hemelen zijt, geheiligd zij Uw naam, Uw rij kome;
Uw wilgen schieten op aarde als in de hemel…”
Hoewel ik niet goed begreep waarom die naam
van alles zei en vooral hoe dat kòn, was ik wel
onder de indruk van de kiemende wilgen hoog in
de heldere lucht. De mis zelf verliep vlekkeloos,
we aanvaardden ons eerste sneetje dagelijks
brood met beider handjes, netjes over mekaar
gevouwen - rechts boven links of was het
omgekeerd? - en beeldden, bloemenkroon en
lakschoenen all-in, het evangelie op onze eigen
kinderlijke wijze uit. Ikzelf had de hoofdrol, en
mocht, op het moment suprême, uit m’’n slaap
ontwaken en als een goede maar kwaaie herder
mijn apostelen tot de orde roepen. Fantastisch
gespeeld, zei papa achteraf. Broer was weerom
niet onder de indruk want hij had het nooit verder
geschopt dan boekjes uitdelen. En dan nog, ‘t
was allemaal niet evident voor hem. Mama had
ook haar best gedaan, vooral qua coiffure en
outfit, en da’s maar goed ook: samen met mijn
schare supporters zat ze immers op de eerste rij
en stond bijgevolg op èlke foto die daar die dag
is genomen. Al mijn vriendjes namen de hostie
waardig in de mond, met mama en co streng
toekijkend op de achtergrond. Delvaux-sacoche
netjes op de knie. Ze zit nu in tientallen vergeelde
foto-albums. Na het officiële gedeelte was het
eindelijk onze beurt. Ik wist wel dat ik dat niet
mocht zeggen, maar het familiefeest was toch
nummer
9080
Liefhebbers van de Romeinse en Gallo-Romeinse beschaving
moet ik hier teleurstellen. De Smalle Heerweg
is geen Romeinse heirbaan zoals hier en daar te lezen
valt. De Romeinse bezetting is voor zover bekend totaal
voorbijgegaan aan het grondgebied van Groot-Lochristi.
Nergens is hier ook maar enig spoor gevonden uit de Gallo-Romeinse tijd. De
Smalle Heerweg is een middeleeuwse weg en verbindt het oude ontginningscentrum
aan de Dorpstraat, het Oudhof, met de weg die twee zeer oude nederzettingen
te Oostakker verbindt: Sloten (nabij Oostakker-Lourdes) en Achtene.
Het grootste deel van die oude weg te Oostakker heet nu de Groenstraat. Ver-
straatnamen door
Bert Vervaet
wel waarvoor ik het allemaal deed. Tegen de
pastoor had ik gezegd dat ik blij was weldra tot
Jezus’ gemeenschap te behoren, maar toen de
Hemels
Eerwaarde Heer me verheugd vroeg of ik het niet
zag zitten om samen met mijn overbuurjongen
misdienaar te worden, zei ik verschrikt dat de
cadeautjes ook leuk waren. ’t Was op de valreep,
maar wellicht klonk mijn gevatte antwoord iets
te werelds, waardoor hij zijn plan liet varen. Mijn
overbuurjongen, later het bekende Liefje, had hij
wel te stekken. Maar bon, het Feest dus, ’t was
echt in orde: een bende koks en obers palmden
de ouderlijke villa in; cadeautjes werden
hoog gestapeld; papa verzamelde naarstig alle
envelopkes die hij wel op de bank zou zetten.
Geef het maar direct aan mijn papa, zei ik op
den duur, ’t leek me veel eenvoudiger. Verder
kreeg ik nog de opdracht het communie-ijslam
theatraal aan te snijden, maar ik zag dat niet
zitten, want broer had me bang gemaakt: ”zijn
kransslagader zal hevig beginnen bloeden”.
Ook al was het frambozencoulis, ik kreeg het
niet over m’n hart. Maar vooral, bedacht ik me
ineens, was dit niet het Lam Gods dat al onze
zonden ter wereld zou wegnemen? Beter beetje
laten leven, dacht ik, en schoof het diertje door
naar rechts. Alwaar mijn broer er breed lachend
zijn mes inzette.
moedelijk is de Smalle Heerweg aangelegd in de 12 de eeuw, nadat de Gentse
Sint-Baafsabdij, eigenaar van Sloten en Achtene, ook eigenaar was geworden
van het Oudhof te Lochristi. De weg lag op de grens van twee heerlijkheden:
ten noorden lag een territorium van de burggraven van Gent en ten zuiden lag
het territorium van de Sint-Baafsabdij. Bijvoorbeeld het domein van het huidige
crematorium ligt op het domein van de burggraven van Gent, later de familie
Vilain genoemd. Heerweg betekent: “weg van de heer”. Omdat in
de 13 de eeuw een nieuwe ontginningsas werd aangelegd, noemde
men die nieuwe grotere weg de Brede Heerweg in tegenstelling tot
de oudere, de Smalle Heerweg. Dit is te vergelijken met de naam
“Brede Odeveldstraat” (de Oudeveldstraat) en de “Smalle Odeveldstraat”
(Smalhaveld). De naam Brede Heerweg is spoedig verdwenen
omdat die weg de verbinding werd tussen Gent en Antwerpen
en daardoor de naam kreeg van Antwerpse steenweg.
juni’11 45