Nummer 31

36
Interview
of the Caribbean 4 rond te lopen, want ook voor die film waren wij de
hofleverancier.
Kan ik me voorstellen! Maar zulke megatoestanden vragen een
wel erg vérreikende soepelheid van een – met respect – naar
internationale normen toch kleine firma?
…(lacht)… Zeg wel. Als ik al iets geleerd heb van op de filmset, is het
wel: never say never. Niet gaan, dat bestaat daar niet. Onmogelijk, is
een woord dat niet in hun woordenboek staat. Krijgen wij op zondag een
telefoontje om over te vliegen naar Budapest of Praag, tja, dan moet dat
maar… moeten er in oktober bomen geleverd worden mét bladeren aan,
dan neem je kale bomen en je plakt er duizenden blaadjes aan, één voor
één… never say never dus. En ja, dat is wennen, maar ook heel boeiend.
Het stelt je voor grote uitdagingen, en vergt de grootste flexibiliteit van je,
en daar ik hou best wel van. Dat bedoelde ik net, met je grenzen durven
te verleggen.
Toch wel een risicoscheut, zo bewust durven te krimpen en in de
filmwereld stappen?
Ja, maar het is niet onze eerste keer, hoor, dat we onze nek uitsteken!
Je moest eens weten hoe we begonnen zijn… (kijkt naar buiten, naar de
mooie, grote tuin)… kijk, ik begrijp wel dat mensen zeggen: je hebt het
hier mooi voor mekaar in Hijfte: een groot huis, een mooie wagen, een
grote tuin. Maar dat is alles niet zomaar in onze schoot gevallen, hé. Dat
heeft bloed, zweet en tranen gekost. We hebben werkelijk alles op het
spel gezet om onze zelfstandige droom te kunnen realiseren: ons huis
verkocht, onze Gentse opbrengsteigendom die ons appeltje voor de dorst
moest zijn van de hand gedaan; Luc heeft zijn job bij een exportbedrijf
opgezegd, ik de mijne als directiesecretaresse in de Profi te Mariakerke…
en dat alles om heel klein en benepen te beginnen achter de sporthal
van Zaffelare. Een stuk grond van 4500 m² dat een zeer moeilijke uitkom
had – de vrachtwagens moesten warempel de schoolinrit gebruiken om
in te kunnen draaien – en dat er bijlag als een soort stort. We zijn daar in
onze hangar gaan wonen, met de eerste week al een overstroming, met
lekkende vensters, een ratelende brander op twee meter van ons bed, met
stank, lawaai, slechts een paar vierkante meter leefruimte… dus ja, het
had ook goed mis kunnen lopen, hé? Stel dat we mislukt waren en failliet
gingen, want geef toe: in de tuinhandel zijn het niet meer de golden sixties,
nietwaar? Dat hadden we niets meer…
waren we echt alles kwijt geweest. En later
nog hebben we met de terugval van de
pond van maar liefst 30 %, ook nog harde
noten moeten kraken. Bovendien hebben
we het metier van tuinbouw ook niet met
de paplepel meegekregen. Noch Luc, noch
ik. Dus daar konden we ook niet op bogen.
Het was echt erop of eronder. En dat we nu
inderdaad mooi wonen, komt toch doordat
we ons hebben durven smijten. Als wij naar
ons huis in Hijfte kijken, denken we er toch
ook nog altijd onze schamele beginjaren bij in Zaffelare. Voor ons zijn dat
beide keerzijden van eenzelfde medaille. Maar wie hier passeert, weet dat
natuurlijk niet… en dan is een oordeel misschien te gauw gemaakt?
Je houdt niet zo van stereotypen?
Toch niet in de zin van: ondernemers willen alleen maar zo vlug mogelijk
rijk worden! Dat is quatsch. Een ondernemer is iemand met een droom,
die heel veel op het spel durft te zetten om die te realiseren. En als dat lukt
is dat mooi, maar tegenover al die geslaagden, staan er jaarlijks ook duizenden
die falen… Je moet het plaatje volledig zien. En natuurlijk is het zo
dat je om je droom waar te maken anderen nodig hebt. Maar dat gebeurt
in wederzijds respect. Werknemers moet je waarderen. Maar zij moeten
ook begrijpen, dat het uiteindelijke risico toch bij de ondernemer ligt. Als
het goed gaat, zal die bedrijfsleider wat meer verdienen, zeker, maar als
juni’11
Moeten er in oktober bomen
geleverd worden mét bladeren
aan, dan neem je kale bomen
en je plakt er duizenden
blaadjes aan, één voor één.
Nummer9080
Nummereenendertigjunitweeduizendenelf
het tegengaat, zal hij toch ook op de blaren zitten… dan zal er toch ook
niemand bij komen springen om de put te dempen? Neen, je moet alles in
het juiste perspectief zien, en niet in clichés vervallen.
Maar ook niet omgekeerd? Ook werknemers willen best veel
werken.
Natuurlijk is dat zo. En ik ben een groot pleitbezorger van ons sociale
vangnet, want ik ben een sociaal wezen. Maar het mag toch nooit een
hangmat worden… Ik begrijp echt niet dat zoveel vacatures niet ingevuld
geraken bv. Dat wordt echt de achilleshiel van onze Vlaamse KMO’s, geloof
me. Daar kom je als welvarende regio niet mee weg: al die kleine en middelgrote
ondernemingen die er maar niet in slagen het werk gedaan te
krijgen omdat niemand op de aangeboden werkgelegenheid ingaat. Vaak
heb ik toch de indruk dat de grote vakbonden dat probleem onderschatten,
en te veel focussen op wat zelfstandigen zogezegd moeten doen… Aan die
problematiek zou de politiek dringend iets moeten doen.
Maar de vakbond zal opwerpen dat zij in tijden van crisis juist
over de rechtvaardige behandeling van werknemers moet blijven
waken.
…(zucht)…Ja maar, serieus blijven, hé. We leven niet meer in de tijd van
Daens. In deze tijd, moet men geen retoriek van tegenstellingen meer hanteren,
maar van samenwerking. De werkgevers en werknemers samen. Zij
zijn bondgenoten, geen tegenstanders!
Hoor ik een beetje blauw bloed stromen, Kaat?
…(lacht)… Zeker wel. Ik ben een Open Vld’er, in hart en nieren. Maar
sociaal-economisch kan ik mij ook in het CD&V-verhaal vinden. Best wel.
Maar dat ik dan toch uitgesproken Vld stem, is vooral op ethische gronden.
Ik vind het fantastisch dat vooral zij het pad hebben geëffend om heikele
thema’s als euthanasie en abortus op de agenda te zetten. Daar is de
CD&V toch vooral een remmende factor geweest. Ik ben er mensen als
Lucienne Herman-Michielsen eeuwig dankbaar om, omdat ze het bv. voor
mijn papa mogelijk hebben gemaakt waardig afscheid te nemen. Hij leed
aan longvlieskanker, en heeft in de terminale fase de kracht gevonden om
alles met ons door te praten, en waardig afscheid te nemen. Net voor hij
in coma ging, heeft hij voor euthanasie gekozen. Hij is waardig kunnen
sterven, en dat beeld geeft me nog steeds veel rust.
Je opkomst voor de lokale Open Vld in 2006 kwam dus niet uit de
lucht vallen?
Neen, naar overtuiging zeker niet. En aan-
gezien ik toen al drie jaar lang de evenementen
voor de Vld hier regelde, kreeg ik
een bescheiden plaatsje aangeboden. De
voorlaatste. Maar ik raakte verkozen, en
zetelde dus mee in de absolute meerderheid.
Nu, het zal je verbazen, maar een
absolute meerderheid vind ik eigenlijk geen
zegen hoor. Je moet jezelf laten bevragen,
door de oppositie enerzijds, maar misschien
ook best intern, weze het door dan
toch een coalitie te smeden, of juist door zeer open te zijn binnen je eigen
partijgelederen.
Waar ging het dan mis, want na een jaar hield je het al voor
bekeken?
Ik wil niet rancuneus zijn, verre van, en ik ben heus nog wel on speaking
terms met mijn vroegere partij, maar om een lang verhaal kort te maken, ik
kwam in een te steriele functie terecht. Ik ben nu eenmaal iemand die mee
wil denken, mee wil beslissen, het verschil wil maken, anders vind ik mijn
tijd slecht besteed. Voor een wegende functie had ik te weinig stemmen,
dat begreep ik wel, maar als backbencher had ik toch een grotere inspraak
verwacht. Zoveel was me eigenlijk ook toegezegd in de functie van voorzitter
van de gemeenteraad. Maar goed, ik greep ernaast, en vreesde voor
een bloempotfunctie. En bloempotten zie ik thuis al genoeg… (lacht)…