Nummer 31

More documents

Recommendations

Info

36 Interview of the Caribbean 4 rond te lopen, want ook voor die film waren wij de hofleverancier. Kan ik me voorstellen! Maar zulke megatoestanden vragen een wel erg vérreikende soepelheid van een – met respect – naar internationale normen toch kleine firma? …(lacht)… Zeg wel. Als ik al iets geleerd heb van op de filmset, is het wel: never say never. Niet gaan, dat bestaat daar niet. Onmogelijk, is een woord dat niet in hun woordenboek staat. Krijgen wij op zondag een telefoontje om over te vliegen naar Budapest of Praag, tja, dan moet dat maar… moeten er in oktober bomen geleverd worden mét bladeren aan, dan neem je kale bomen en je plakt er duizenden blaadjes aan, één voor één… never say never dus. En ja, dat is wennen, maar ook heel boeiend. Het stelt je voor grote uitdagingen, en vergt de grootste flexibiliteit van je, en daar ik hou best wel van. Dat bedoelde ik net, met je grenzen durven te verleggen. Toch wel een risicoscheut, zo bewust durven te krimpen en in de filmwereld stappen? Ja, maar het is niet onze eerste keer, hoor, dat we onze nek uitsteken! Je moest eens weten hoe we begonnen zijn… (kijkt naar buiten, naar de mooie, grote tuin)… kijk, ik begrijp wel dat mensen zeggen: je hebt het hier mooi voor mekaar in Hijfte: een groot huis, een mooie wagen, een grote tuin. Maar dat is alles niet zomaar in onze schoot gevallen, hé. Dat heeft bloed, zweet en tranen gekost. We hebben werkelijk alles op het spel gezet om onze zelfstandige droom te kunnen realiseren: ons huis verkocht, onze Gentse opbrengsteigendom die ons appeltje voor de dorst moest zijn van de hand gedaan; Luc heeft zijn job bij een exportbedrijf opgezegd, ik de mijne als directiesecretaresse in de Profi te Mariakerke… en dat alles om heel klein en benepen te beginnen achter de sporthal van Zaffelare. Een stuk grond van 4500 m² dat een zeer moeilijke uitkom had – de vrachtwagens moesten warempel de schoolinrit gebruiken om in te kunnen draaien – en dat er bijlag als een soort stort. We zijn daar in onze hangar gaan wonen, met de eerste week al een overstroming, met lekkende vensters, een ratelende brander op twee meter van ons bed, met stank, lawaai, slechts een paar vierkante meter leefruimte… dus ja, het had ook goed mis kunnen lopen, hé? Stel dat we mislukt waren en failliet gingen, want geef toe: in de tuinhandel zijn het niet meer de golden sixties, nietwaar? Dat hadden we niets meer… waren we echt alles kwijt geweest. En later nog hebben we met de terugval van de pond van maar liefst 30 %, ook nog harde noten moeten kraken. Bovendien hebben we het metier van tuinbouw ook niet met de paplepel meegekregen. Noch Luc, noch ik. Dus daar konden we ook niet op bogen. Het was echt erop of eronder. En dat we nu inderdaad mooi wonen, komt toch doordat we ons hebben durven smijten. Als wij naar ons huis in Hijfte kijken, denken we er toch ook nog altijd onze schamele beginjaren bij in Zaffelare. Voor ons zijn dat beide keerzijden van eenzelfde medaille. Maar wie hier passeert, weet dat natuurlijk niet… en dan is een oordeel misschien te gauw gemaakt? Je houdt niet zo van stereotypen? Toch niet in de zin van: ondernemers willen alleen maar zo vlug mogelijk rijk worden! Dat is quatsch. Een ondernemer is iemand met een droom, die heel veel op het spel durft te zetten om die te realiseren. En als dat lukt is dat mooi, maar tegenover al die geslaagden, staan er jaarlijks ook duizenden die falen… Je moet het plaatje volledig zien. En natuurlijk is het zo dat je om je droom waar te maken anderen nodig hebt. Maar dat gebeurt in wederzijds respect. Werknemers moet je waarderen. Maar zij moeten ook begrijpen, dat het uiteindelijke risico toch bij de ondernemer ligt. Als het goed gaat, zal die bedrijfsleider wat meer verdienen, zeker, maar als juni’11 Moeten er in oktober bomen geleverd worden mét bladeren aan, dan neem je kale bomen en je plakt er duizenden blaadjes aan, één voor één. Nummer9080 Nummereenendertigjunitweeduizendenelf het tegengaat, zal hij toch ook op de blaren zitten… dan zal er toch ook niemand bij komen springen om de put te dempen? Neen, je moet alles in het juiste perspectief zien, en niet in clichés vervallen. Maar ook niet omgekeerd? Ook werknemers willen best veel werken. Natuurlijk is dat zo. En ik ben een groot pleitbezorger van ons sociale vangnet, want ik ben een sociaal wezen. Maar het mag toch nooit een hangmat worden… Ik begrijp echt niet dat zoveel vacatures niet ingevuld geraken bv. Dat wordt echt de achilleshiel van onze Vlaamse KMO’s, geloof me. Daar kom je als welvarende regio niet mee weg: al die kleine en middelgrote ondernemingen die er maar niet in slagen het werk gedaan te krijgen omdat niemand op de aangeboden werkgelegenheid ingaat. Vaak heb ik toch de indruk dat de grote vakbonden dat probleem onderschatten, en te veel focussen op wat zelfstandigen zogezegd moeten doen… Aan die problematiek zou de politiek dringend iets moeten doen. Maar de vakbond zal opwerpen dat zij in tijden van crisis juist over de rechtvaardige behandeling van werknemers moet blijven waken. …(zucht)…Ja maar, serieus blijven, hé. We leven niet meer in de tijd van Daens. In deze tijd, moet men geen retoriek van tegenstellingen meer hanteren, maar van samenwerking. De werkgevers en werknemers samen. Zij zijn bondgenoten, geen tegenstanders! Hoor ik een beetje blauw bloed stromen, Kaat? …(lacht)… Zeker wel. Ik ben een Open Vld’er, in hart en nieren. Maar sociaal-economisch kan ik mij ook in het CD&V-verhaal vinden. Best wel. Maar dat ik dan toch uitgesproken Vld stem, is vooral op ethische gronden. Ik vind het fantastisch dat vooral zij het pad hebben geëffend om heikele thema’s als euthanasie en abortus op de agenda te zetten. Daar is de CD&V toch vooral een remmende factor geweest. Ik ben er mensen als Lucienne Herman-Michielsen eeuwig dankbaar om, omdat ze het bv. voor mijn papa mogelijk hebben gemaakt waardig afscheid te nemen. Hij leed aan longvlieskanker, en heeft in de terminale fase de kracht gevonden om alles met ons door te praten, en waardig afscheid te nemen. Net voor hij in coma ging, heeft hij voor euthanasie gekozen. Hij is waardig kunnen sterven, en dat beeld geeft me nog steeds veel rust. Je opkomst voor de lokale Open Vld in 2006 kwam dus niet uit de lucht vallen? Neen, naar overtuiging zeker niet. En aan- gezien ik toen al drie jaar lang de evenementen voor de Vld hier regelde, kreeg ik een bescheiden plaatsje aangeboden. De voorlaatste. Maar ik raakte verkozen, en zetelde dus mee in de absolute meerderheid. Nu, het zal je verbazen, maar een absolute meerderheid vind ik eigenlijk geen zegen hoor. Je moet jezelf laten bevragen, door de oppositie enerzijds, maar misschien ook best intern, weze het door dan toch een coalitie te smeden, of juist door zeer open te zijn binnen je eigen partijgelederen. Waar ging het dan mis, want na een jaar hield je het al voor bekeken? Ik wil niet rancuneus zijn, verre van, en ik ben heus nog wel on speaking terms met mijn vroegere partij, maar om een lang verhaal kort te maken, ik kwam in een te steriele functie terecht. Ik ben nu eenmaal iemand die mee wil denken, mee wil beslissen, het verschil wil maken, anders vind ik mijn tijd slecht besteed. Voor een wegende functie had ik te weinig stemmen, dat begreep ik wel, maar als backbencher had ik toch een grotere inspraak verwacht. Zoveel was me eigenlijk ook toegezegd in de functie van voorzitter van de gemeenteraad. Maar goed, ik greep ernaast, en vreesde voor een bloempotfunctie. En bloempotten zie ik thuis al genoeg… (lacht)…
Nummer9080 Nummereenendertigjunitweeduizendenelf Ik heb een politiek blauwtje opgelopen, zoals mijn man Luc me had voorspeld… (lacht weer)… Laat het ons daarop houden. Het zijn oude koeien, en ik wil toch vooral een positief verhaal brengen. En bovendien: elk nadeel heb zijn voordeel, niet?, want daardoor kreeg ik meer tijd voor UNIZO, en eerlijk, aan die organisatie heb ik mijn hart verpand. Wat niet wil zeggen, dat ik politiek gezien gedesinteresseerd ben geraakt: ik heb het echt niet voor mensen die staan te roepen aan de kant, en schieten op alles wat beweegt, maar zelf niets doen. Maar goed, voor mij ligt mijn engagement nu in UNIZO. De politiek was een eenmalig avontuur. Wat boeit je zo in UNIZO? En waar haal je de tijd? Tijd moet je maken. En het is waar: zelfstandigen hebben het heel druk, en het werk verlaat je eigenlijk nooit, maar op de samenkomsten mogen wij toch velen begroeten, en dat in een uitgelaten en openhartige sfeer. Het zijn heel gemoedelijke avonden: een nieuwjaarsreceptie, ‘ondernemers ontmoeten ondernemers’, een zomerfeest, een vormingsactiviteit, een bedrijfsbezoek… Het is een uitlaatklep voor velen. Je kan er je verhaal eens kwijt, je steekt er wat van op, je wisselt weetjes uit, je leert nieuwe mensen kennen. Dat is toch fantastisch? Ik kom van al die UNIZO-avonden boordevol energie thuis. Ook zelfs van de voorbereidende avondvergaderingen! Voor mij is dat een enorme opsteker telkens. Netwerken, noem ik dat, en voor mij is dat heus geen vies woord. Het staat gelijk aan verrijking, en dat bedoel ik dan vooral als mens. Kost het veel, zo’n lidmaatschap? Wat is veel? € 177, fiscaal aftrekbaar bovendien. Dus dat valt toch best mee? En je krijgt er ook veel info voor: over acties, over de nepfirma’s waarmee we allemaal af te rekenen krijgen, over... Vertel eens? Och. Die brieven van die nephandelsgidsen bv, waar men je vraagt correcties in de data aan te brengen, en die ondertekend terug te sturen. Ongemerkt heb je dan ingetekend voor een kostenplaatje van € 1700, en dat drie jaar lang… of van die nepfacturen die men je toestuurt, en de goedgelovige, hardwerkende handelaar vindt die dan tussen al die andere en betaalt soms te gauw zonder er zich rekenschap van te geven dat het om een fictieve aankoop gaat… En jij zit werkelijk op alle echelons van UNIZO? … (knikt)… Inderdaad, ik trek maandelijks naar het nationaal bestuur en het regionale, en als lokaal secretaris vind je me wekelijks in ons heel gedreven ploegje dat ik je met trots even voor wil stellen: voorzitter Johnny De Waele, ondervoorzitter Thierry Van Hecke, penningmeester Geert Van Rysseghem, en bestuurders Jan De Martelaere, Christ Schepens, Sofie Van Slijcken en Sofie Hesters. Ook bij Unizo Internationaal ben ik sterk betrokken. En waar droom je van met Unizo in Groot-Lochristi? Wat wil je bereiken? ...(zeer gedreven, zonder verpozen)… Dat alle kleine en middelgrote ondernemingen zich verenigen. Openstaan voor de wereld. Dat we elkaar veel mogen ontmoeten en van elkaar kunnen leren… Dat het vooroordeel dat we politiek gebonden zouden zijn aan deze of gene partij eindelijk Ik zal altijd heel bewust lokaal inkopen doen bij een Unizo-lid als mij die mogelijkheid geboden wordt. eens uit de wereld mag verdwijnen – we zijn al bijna twintig jaar politiek onafhankelijk! Dat wijzelf, maar ook alle andere inwoners van Lochristi, in leren zien dat de Vlaamse kracht toch vooral schuilt in de KMO’s en kleine zelfstandigen. Wij zijn verankerd in onze Vlaamse klei, om het eens plastisch te stellen: wij zullen niet gauw het vaderland verlaten om elders het schone weer te gaan maken. Wij weten wat er lokaal leeft, kennen de mensen, hebben er een band mee… En op nationaal niveau is het toch ook zo dat wij maar liefst 50 % van de werkgelegenheid leveren. Ik heb niets tegen grote ketens, verre van, en niets tegen grotere steden, zoals Gent, maar ik zal heel bewust lokaal inkopen doen bij een Unizo-lid als mij die mogelijkheid geboden wordt. Je doet zelf je gemeente leven. Daar zouden alle inwoners toch moeten over waken, niet? Ondernemers doen de economie toch draaien en zijn de waterdragers voor wat sociaal moet en kan gebeuren. Je hebt duidelijk geen babbelwater nodig, Kaat. …(lacht)… Neen, ik kan nog wel even doorgaan. Over mijn droom bv, dat men onze dorpskommen eens door planologen zou moeten laten hertekenen. Ik weet, Lochristi en Zeveneken zijn wat men noemt in oorsprong straatdorpen, langs de N70, maar dat betekent niet dat men ze niet drastisch zou kunnen hervormen. Zoals in Ronse bv., waar men alles heeft omgeleid, en een prachtig dorpsplein heeft gecreëerd. Men moet alles durven herdenken. Maar dat zal ons te ver leiden, zeker? Zeg wel. ’t Is al middag. Tijd om te koken? …(schrikt als ze de tijd ziet)… Dringend! Tot ziens en bedankt. Altijd welkom, en je moet maar eens komen kijken op ons zomerfeest in september. Zal ik zeker doen. Tot dan! Interview © foto: Dagmar Blommaert 9080 nummer juni’11 37
Page 1 and 2: Zeg niet dat ik het was Zeg niet da
Page 3 and 4: Nummer9080 Nummereenendertigjunitwe
Page 7 and 8: ! Nummer9080 Nummereenendertigjunit
Page 9 and 10: De Ronde van België in Lochristi,
Page 13: Nummer9080 Nummereenendertigjunitwe
Page 16 and 17: ‘t recept van mijn geluk terwijl
Page 18 and 19: Lenteschoonmaak bij Garage Stevens!
Page 20 and 21: 20 juni’11 Schaap ergensmiddenmaa
Page 22 and 23: T. 09/355 17 00 - F. 09/337 03 09 i
Page 24 and 25: LOODS 3 5 Slagmanstraat 2 (kruispun
Page 26 and 27: Oostakkerdorp 34 - Oostakker Tel: 0
Page 28 and 29: Ambachtelijk smeedwerk Van ontwerp
Page 30 and 31: 30 ???????? door Eric De Wilde Loot
Page 32 and 33: 32 Schoenen Lederwaren Accessoires
Page 34 and 35: De Lootse gangmaker 34 nr5: Kaat Ba
Page 38 and 39: SKOEBIDOE Kopy- & print center Kwal
Page 40 and 41: Villa Johanna Antwerpsesteenweg 43
Page 42 and 43: 42 Maaike Vermeersch Mijn Huisdiere
Page 44 and 45: Antwerpsesteenweg 104 9080 Lochrist
Page 46 and 47: Marc EvEraErt IMMO bvba tE KOOP Loc
Page 48 and 49: 48 Lo Actua Het beste hobbybier van
Page 50 and 51: Seniotel Lochristi vzw is een servi
Page 52 and 53: 52 ???????? juni’11 De Nummer9080
Page 54: 54 Opinie Het halfuurvaderschap Los

Nummer 31

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?