De kapellen aan de kooromgang - Antwerpen, Kerken en Toerisme

Mannaerts R., De Onze-Lieve-Vrouwekathedraal van Antwerpen: een openbaring …
mits de juiste sleutel, Antwerpen, 2012
De kapellen aan de kooromgang
De kapel van de zalige Louis Frarijn
Deze oude kapel uit de 14 de eeuw was onder het Frans bewind (1794) volledig geplunderd en stond
vele jaren leeg. Pas in 1868 krijgt de kapel een nieuwe bestemming, wanneer ze wordt toegewijd aan
Louis Frarijn, alias Ludovicus Flores, die toen net zalig verklaard was door paus Pius IX. De aankleding
van deze kapel werd voorbereid door Baron Leys en Pieter Génard.
Frarijn is geboren te Antwerpen in 1570. In het doopregister van
deze kerk lees je: “hoc anno, 9 aprilis, baptisatus est, Ludovicus,
filius Johannes Frarijn et Jacomina Malders”. Enkele jaren woont
hij met zijn ouders in de Wolstraat, doch al snel emigreren zij via
Spanje naar Mexico. Daar treedt hij in 1602 in de orde van de
dominicanen (predikbroeders – o.p.).
Gedreven als hij is om de Blijde Boodschap van Jezus uit te
dragen, wordt hij omstreeks 1609 als missionaris naar de
Filippijnen gezonden. In 1620 vertrekt hij naar Japan, waar een
hevige christenvervolging heerst. Onderweg wordt zijn schip
echter buitgemaakt door Hollandse zeerovers die hem uit-
leveren aan de Japanners. Na een langdurige gevangenschap
wordt hij met vele anderen op 20 augustus 1622 in de buurt van
Nagasaki doodgemarteld. Hij wordt tot de brandstapel
veroordeeld (zie het brandhout aan zijn voeten op het centrale
glasraam, middelste lancetboog).
Zijn stenen beeld, door Jean-Baptist de Boeck en Jean-Baptist van
Wint (1868), naast het altaar, toont hem met de palm, het teken
van de hemelse overwinning in het martelaarschap.
Ook een straatnaam op de Linkeroever zorgt ervoor dat deze
bewogen Sinjoor niet in de vergetelheid geraakt.
Deze bereidheid om zijn leven geheel toe te wijden, zelfs op te
offeren, blijft sommige christenen typeren, want altijd opnieuw
doen er zich situaties voor, waarbij de totale inzet en
offerbereidheid van sommigen geëist wordt om anderen wakker
te schudden, te bewegen, te helpen.
Welke missionaris het ook betreft, naar welk volk of groep zijn
aandacht ook gaat, steeds is de inspirerende gedachte de
nabijheid van God die onuitputtelijke Liefde is:
“De Heer is mijn herder, niets kom ik tekort...
Al voert mijn weg door donkere kloven,
ik vrees geen onheil waar Gij mij leidt.
Uw stok en Uw herdersstaf geven mij moed en vertrouwen.” (Psalm 23:1-2)
www.topa.be ~ 1 ~

www.topa.be
Antwerpen, Onze-Lieve-Vrouwekathedraal
De kapellen aan de kooromgang
Sint-Vincentiuskapel: de werken van barmhartigheid (J.-B. van Wint)
Altijd opnieuw trachten christen gelovigen tegemoet te komen aan hun medemens in nood.
Naargelang de omstandigheden organiseren zij zich daartoe; in de middeleeuwen is er de Tafel van
de Heilige Geest, later geleid door de aalmoezeniers; in de 19 de -20 ste eeuw het Sint-
Vincentiusgenootschap, nu buurtwerken en opvangdiensten zoals de Loodsen, het Werk der
Daklozen en de Sint-Egidiusgemeenschap. Jezus’ woord zoals vervat in de ‘werken van
barmhartigheid’ (Mt. 25:31-46), blijft de inspirerende leidraad: In die tijd zei Jezus tegen zijn
leerlingen over Zijn wederkomst: 34 Dan zal de Koning tegen hen die aan zijn rechterhand staan
zeggen: “Kom, gezegenden van mijn Vader, neem het koninkrijk in bezit dat voor jullie klaar ligt.
35 Want Ik had honger en jullie hebben Me te eten gegeven, (F)
Ik had dorst en jullie hebben Me te drinken gegeven, (G)
Ik was vreemdeling en jullie hebben Me opgenomen. (E)
36 Ik was naakt en jullie hebben Me gekleed, (A)
Ik was ziek en jullie hebben naar Me omgezien, (D)
Ik zat in de gevangenis en jullie kwamen naar Me toe”. (B)
40 “Ik verzeker jullie, alles wat je voor één van deze minste broeders van Mij hebt gedaan, heb je voor
Mij gedaan.”
De doden begraven (C) wordt door de Kerk later als zevende werk toegevoegd ten tijden van
pestepidemies.
Het gebeeldhouwde retabel (Jean-Baptist van Wint, 1898) heeft geschilderde luiken (Jan Antony,
1897) die de zeven Werken met name noemen.