HOGESCHOOL VOOR WETENSCHAP & KUNST - Bart Meuris

Afb.7. Nocturne 3, m.78-87. Copyright met de toestemming van Ce.Be.Dem, Brussel.
Ryelandts vaardigheid in verband met de kerkmodi uit zich in het modale karakter van zijn
muziek. Hier verwijzen we naar de Preludes op.62, waarvan de derde prelude een duidelijk
voorbeeld vormt. (Zie DEEL 2, p.37-38).
De zesde nocturne is veel traditioneler van toonspraak en dateert uit 1939. Dit is trouwens
typisch voor de meeste composities uit Ryelandts laatste scheppingperiode. Deze nocturne
sluit eerder aan bij Chopin en Brahms in haar voorkeuren voor vloeiende beweging binnen de
maat en in het gebruik van polymetrische passages; 2 tegen 3.
Ryelandt toont zijn vaardigheid in het ontwikkelen van beweging: vanuit de harmonie en
vanuit ritmische cellen construeert hij sequensen, constant gevarieerd, tot een lange melodie.
(Zie afb.8.) De beweging in het B-deel van de zesde nocturne is georganiseerd aan de hand
van ritmische patronen, herhaald of subtiel gevarieerd, waarbij in de rechterhand een
schijnpolyfonie ontstaat en er schijnbaar twee stemmen optreden. Ook in de vierde nocturne
wendt Ryelandt deze technieken aan. (Zie afb.9.)
59