HOGESCHOOL VOOR WETENSCHAP & KUNST - Bart Meuris

Afb.9. Nocturne 4, m.81-88. Copyright met de toestemming van Ce.Be.Dem, Brussel.
De aanvang van deze 6 de nocturne vertoont nog een opvallende gelijkenis in textuur met
Fauré’s 13 de Nocturne. In beide werken is het de tenormelodie die de leidende stem voert en
die bij Fauré op de tegentijd aanvangt. Deze rustig bewegende hoofdstem, die als een cantus
firmus optreedt, wordt voorzien van andere contrapuntstemmen en vormt een dicht polyfoon
weefsel, verwijzend naar oude muziek. (Zie afb.10.)
Bij een vergelijking met Fauré’s 13 de nocturne op. 119 valt ook een gelijkenis in structuur valt
op.
Maten 4-8 herhalen in beide werken m. 1-4. Bij Fauré als een tonale relatie t – sd (tonic minor
– subdominant minor of b klein – e klein); bij Ryelandt als een tonale relatie T – dorian (tonic
major – diorian of D groot - e klein). In beide composities is het de frase m. 4-8 die
gevarieerd wordt. (Cfr. Afb.10 en 11.)
61