Pgb toen en straks - Per Saldo

pgb'ers van het eerste uur
"Ik heb Max nu hij gepensioneerd is
gelukkig mogen houden."
In de begintijd was het pioniersgroepje bezig met het
ontwikkelen van plannen hoe ze hun beperkingen konden
oplossen. Dat zou onder andere kunnen met een
persoonlijk assistent, de term die was overgewaaid uit
Amerika. Voor Annemie en Lies een veel aantrekkelijker
aanduiding dan die van zorgverlener, hulpverlener of
dienstverlener. Annemie legt uit waarom: “Die termen
benadrukken dat je als mens met een handicap afhankelijk
bent. De term ‘persoonlijk assistent’ geeft aan
dat het iemand is die door onszelf wordt aangestuurd.
Wij hebben natuurlijk wel een vorm van zorg nodig,
alleen, wij voelen ons niet prettig met de terminologie.
Bovendien is een persoonlijk assistent meer dan een
zorgverlener. We hebben niet alleen verzorging nodig,
maar bijvoorbeeld ook een chauffeur die onze auto
bestuurt als we op familiebezoek willen of naar ons
werk. Dat mag niet betaald worden uit het pgb. Dat
zijn beperkingen die ons worden opgelegd en waar we
met een participatiebudget – ons ultieme toekomstdoel
– onze eigen keuzes in kunnen maken.” Pgb is
manier van leven.
16
eigenwijs
extra - 2010
Bert verwoordt waar Annemie en Lies het roerend mee
eens zijn. “Achter het pgb zit een manier van leven, die
veel verder gaat dan een papieren regeling. Ik ben blij
dat de Nederlandse overheid en politiek hier positief
tegenover staan, maar er valt nog veel te veroveren.
Wij dromen allemaal van het participatiebudget: één
budget, met één loket, zowel voor AWBZ als voor Wmo.
In mijn droom gaat het dan zo. Er komt één indicatiesteller
die kijkt naar de mens die tegenover hem zit.
Hij bepaalt de beperking en geeft de ondersteuning
die deze persoon nodig heeft om zijn eigen leven te
kunnen leiden. Daaraan hangt hij een toelage, een
budget, voor langere tijd, als de indicatiesteller ziet dat
de chronische ziekte of handicap niet meer geneest.
Voor mensen met een beperking schuilt hierin een van
hun grootste frustraties. Mij boezemt het zelfs angst
in. Elke indicatie moet ik weer waarmaken wat ik nodig
heb. Eén uurtje minder zorg kan je wereld doen instorten.
Dat realiseert de indicatiesteller zich niet altijd.
Natuurlijk hoor ik de kritiek al: ‘Dat is te mooi om waar
te zijn, dat kunnen we niet betalen.’ Maar dat vraag ik
me af. Als ik zie dat ik alleen al veel minder in het ziekenhuis
verblijf, hoeveel bespaart dat de overheid? Leg
een loep op de verschillende financieringsstromen en
dan kan het nog wel eens heel voordelig uitvallen.”