September - Wielervereniging Holten

het kettingblad
Cluborgaan van de WielerVereniging Holten verschijnt 4 x per jaar in een oplage van 160 stuks.
September 2009 Jaargang 26 Nr 3
Wielervereniging Holten
Een club voor iedereen

RACE
Trek
Concorde
BLOEMENDAL FIETSPLUS
Nu 1000 m 2 fietsplezier
Banisweg 6 - Rijssen
Telefoon: 0548 51 22 17 - Fax: 540314
Alles voor: Fiets, ATB, Racefiets en Scooter
Jan Janssen
Gazelle Goldline
A T B
Trek
Klein
Gazelle
BLOEMENDAL FIETSPLUS RIJSSEN
Ook een uitgebreide collectie wielerkleding
en tevens Bioracer meting zodat u perfect op de fiets zit.
American Eagle

WIELERVERENIGING HOLTEN
Voorzitter: Reind Brouwer
Kieftenbelt 16, 7451 VK Holten
0548 - 364 781
Secretaris: Erwin de Valk
Maneschijnsweg 1, 7451 LJ Holten
0548 – 361 607
Penningmr: Gerhard Vincent
Bergpad 2, 7451 JH Holten
0548 - 366 800
Bestuursleden: Jan Ottens
Rozenstraat 22, 7555 CH Hengelo
074 – 2435 830
Hans van Oijen
Kwelderstraat 17 B,
8931 AW Leeuwarden
058 – 2800 809
Henk Beijers
Köllingserf 4, 7451 XC Holten
0548 - 366 777
Info@wvholten.nl
Redactie "het Kettingblad":
Henk Beijers
Jan Scheperman
Kon. Wilhelminastr. 3 7451 DZ Holten
0548 - 361809
scheperman@concepts.nl
Gerhard Vincent
Kleding: Dini Arfman
Keizersweg 74, 7451 PG Holten
0548 – 364 939
Contributies: Senioren: € 32,00 per jaar
2e lid gezin/jeugdlid: € 29,00 per jaar
Lidmaatschap zonder FietsToerKaart/verzekering:
Seniorenen: € 15,00 per jaar
Jeugdleden: € 9,00 per jaar
Jeugdleden/junioren zijn die leden welke bij aanvang
van het seizoen (1 maart ) nog geen 19 jaar zijn.
Opzeggen lidmaatschap nieuw seizoen voor 1 januari.
Uiterste betalingsdatum contributie 31 januari; bij
overschrijding van deze datum zal fl. € 4,55 aan
administratiekosten in rekening worden gebracht.
Rekeningnummers: Postbanknummer: 43 23 100
Rabobanknummer: 32.85.29.265
Beide nummers ten name van:
WV. Holten
p/a Bergpad 2
7451 JH Holten
Belangrijke data 2009:
20 sept. Holterbergherfstveldtocht
26 sept. Snertrit
18 nov. Ledenvergadering
20 dec. Verschijning kettingblad 4
(Kopij inleveren voor 5-12-2009)
Belangrijke data 2010:
3 januari Beemd- & Bergtoer

Voorwoord
“Mor’n moet beur’n”
Sinds 6 december 2007 ben ik de gelukkige bezitter van het boek “Het Wielren Boek”. Eén
van de weinige boeken over wielrennen die ik helemaal heb uitgelezen. Het is een boek met
alleen maar bijzondere foto’s over 40 jaar wielrennen met een korte toelichting er bij.
“Fotograaf op wielen” Cor Vos maakte deze markante foto ’s en ik vind het boek spectaculair
mooi.
De titel van dit voorwoord heb ik ergens in dit voortreffelijke boek gevonden. Het is afkomstig
van ene Cees Priem, ploegleider in ruste, wonend in het Zeeuwse Wemeldinge. Buffel in de
ploeg van Post, winnaar van twee touretappes. Ploegleider bij TVM, zich bedienend van een
onorthodoxe stijl.
Volgens een oud-renner ging de wedstrijdbespreking bij Priem als volgt:
“Dan klopte Cees op de deur, stak zijn kop om de hoek en zei: Mor’n moet beur’n “
Voorwaar, duidelijke, kort en krachtige taal voor de TVM-renners, die vervolgens de
volgende dag volle bak gingen.
Deze uiterst doeltreffende tactische bespreking – no nonsens – kunnen wij ons ter harte
nemen. Er wordt immers veel te veel gepraat. Tijdens de vakantie hebben mijn vrouw en ik
deze spreuk regelmatig toegepast. De dag vooraf spraken wij elkaar toe: “Mor’n moet beur’n”
De volgende dag gingen wij wel óf wandelend met rugzak op de hoge bergen in, óf fietsend
met allerlei extra kleding de bergen op.
Wat wordt uw WVH-tactiek voor het komende trimester? Wat moet er “mor’n beur’n” en wat
wil je verder in de tijd laten “beur’n?” Diverse activiteiten staan in de steigers en wij vragen u
wederom ons te ondersteunen. Dat geldt bij de Holterbergherfsttoer op zondag 20
september. Zonder vrijwilligers kan zo ’n groot evenement niet plaats vinden. De commissie
is druk bezig met voorbereidingen.
Wij hebben nog andere mooie zaken op de rol. Een lang weekend fietsen met naar keuze
per racefiets en/of met ATB en/of wandelen in Sauerland bij de familie Rozenstengel te
Niedersfeld. De Meerdaagse draait weer op 11,12 en 13 september.
De jaarlijkse afsluitingsrit staat op de wielerkalender op zaterdag 26 september. De
organisator Henk Luggenhorst heeft op zaterdag 22 augustus gedacht: “Mor’n moet beur’n”
Op zondag 23 augustus heeft hij de gehele tocht voorbereid en is de organisatie nu al kant
en klaar.
Och ja, er moet “Mor’n nog zo veel beur’n “. Het is prettig, dat het ook allemaal gebeurt.
En in dit nummer vindt u ook nog een overzicht van mogelijkheden om in de winterse
maanden actief te zijn bij een sportschool in de buurt. Maak uw keuze of blijf lekker
doorfietsen op de weg of in het bos. Het is m.i. een gezonde zaak om je iedere dag weer af
te vragen, welke activiteit je morgen gaat ondernemen. Als je maar actief bent. Cees Priem
priemde dat er in.
Reind Brouwer, uw voorzitter.

Van de ledenadministratie
Nieuwe NTFU-leden:
Fred Hulleman Erve Lukensveld 4 7451 WH Holten
Hein Kuiper Maalderijstraat 25 7411 CK Deventer
Hella Nowakowski Canadastraat 15 7451 ZJ Holten
Rianne Poliste Canadastraat 15 7451 ZJ Holten
Jeroen Bunt Verzetstraat 87 7451 DP Holten
Herman Withaar De Wheeme 4 7451 WB Holten
Adreswijziging
Herman Tuntelder Erve Broekhuis 11 7451 VL Holten
Nieuwe ATB Jeugd-leden:
Tom Poliste Canadastraat 15 7451 ZJ Holten
Opzeggingen ATB Jeugd
Naomi Thalen Vicari 4 7451 WG Holten
Gerhard Vincent
penningmeester/ledenadministratie
UITNODIGING LEDENVERGADERING
Hierbij wordt u uitgenodigd voor de ledenvergadering op
Woensdag 18 november 2009
Locatie: De accommodatie van Henri Vukkink (Bikerent) Tegenover het restaurant “Het
Lösse Hoes”, op de Holterberg
De vergadering begint om 20.00 uur en de agenda is als volgt:
1. OPENING
2. MEDEDELINGEN
3. VASTSTELLEN DEFINITIEVE AGENDA
4. NOTULEN VOORJAARSVERGADERING
5. JAARVERSLAGEN
P A U Z E
6. BESTUURSVERKIEZING:
Aftredend en herkiesbaar: H. van Oijen en G. Vincent. Tegenkandidaten kunnen zich
verkiesbaar stellen tot 1 uur voor aanvang van de vergadering
7. WINTERACTIVITEITEN
8. KNWU NIEUWS
9. RONDVRAAG
10. SLUITING
Namens het bestuur,
Erwin de Valk

Fitness in de winterse maanden
De winter staat voor de deur. Het is aan u of u de deur binnen gaat voor binnenactiviteiten.
Drie omliggende sportscholen zetten op min of meer dezelfde voorwaarden als vorig jaar de
deur van hun sportschool voor u open.
U kunt kiezen uit onderstaande matrix welke sportschool u het best uitkomt. Bij Factory
Fitness in Laren en bij Body Fitness in Markelo is het wenselijk, dat u zich via Reind Brouwer
aanmeldt. Dan geldt bij voldoende deelname extra korting. Bij alle 3 instituten kunt een keer
gratis sfeer proeven. Bij Sjahto kunt u zichzelf aanmelden.
Telefoon Reind Brouwer 0548-364781 en e-mail reind.brouwer@hetnet,.nl
Sportschool Body Fitness Sjàhto Laren Fitness Factory
Markelo
Laren
Nadere informatie: www.bodyfitness.nl www.sjahto.nl www.fflaren.nl
Inschrijfgeld Geen ( als u 6
maand komt )
€ 20,- korting geen
Periode okt t/m maart okt t/m maart okt t/m. maart
Kosten per maand: € 25,- U betaalt voor € 35 € 32 p.p. bij
5 maanden. Dus 1
deelname vanaf 16
maand gratis. Wel
personen; anders
vooraf in een keer
betalen.
€ 34,- p.p.
kwartaalabonnement nee Ja nee
Beperkt gebruik € 25,- 2 keer fietsen
per week
€ 105,- per kwartaal
Onbeperkt gebruik € 34,- € 133,- per kwartaal Zie boven
Soort spinning cycling RPM
Hoe vaak per week 5 keer 15 keer 10 keer
Zondagmorgen ? Op afspraak ja ja
Het bestuur.

Notulen ledenvergadering WVH
25-02-2009 Plaats: Bikerent Holten, Holten
Aanwezig:
Bestuur: Reind Brouwer, Henk Beijers, Jan Ottens, Hans van Ooijen en Erwin de Valk
Aanwezige leden aantal: 36 (op presentie lijst):
H. Vukkink(tevens gastheer), G.Luggenhorst, H. Luggenhorst, G. Nijland, A.Visser, B.Visser,
W.Reins, R.Udink H.Markvoort, J. Scheperman, F.Franke, G.Efftink, C. Buijvoets, H. Vasters,
J. Bruggeman, M.Bruggeman, W. Essink, D. Arfman, M.Nijland, W.Vos, Y.Ottens, J.Nijland,
G.Veldscholte, G.Jansen, D. van Beek, H. de Groot, G.Pasman, H.Beldman, W.Paalman,
René Nijhuis, H. ten Brinke, B.Flierman, D.Bosma
Niet aanwezig met kennisgeving:A.Leidekker,. J.Koeleman, J.Bokhorst, W. Brinks, P.Bakker,
B.Ekkelboom, D. Kappert, J.Vasters, J,Udink, S.Udink
1 OPENING
Reind opent de vergadering en benoemt de afmeldingen. Een bijzonder welkom kreeg Hans
de Groot en Wiliam Vos.
2 MEDEDELINGEN.
• 1 maart wordt voor het eerst weer op de weg gefietst. Om 10.00 uur is het vertrek
vanaf de sporthal voor de omloop. Link- of rechtsom zou later worden beslist.
• 25 maart presenteert Gerrit Luggenhorst zijn 100-collentocht bij Bikerent. Nadien is er
nog een bingoavond waarbij oa het nieuwe boek ‘ Bezielt’ van Theo de Rooij wordt
vergeven.
• Er zijn trainingsleiders aangewezen voor de C-groep. Ieder dinsdag wordt dit jaar met
een trainingsleider gereden De maximale snelheid is hierbij 28km/u.
• Op zaterdag 1-8-09 houdt Wim Reins een ATB clinic
3 VASTSTELLEN AGENDA
Er zijn geen extra punten toegevoegd
4 NOTULEN VORIGE VERGADERING
Er is terecht op geattendeerd dat de verkiezing van de secretaris niet is benoemd. In ieder
geval komt het erop neer dat ondergetekende weer voor een nieuwe periode als secretaris
verder gaat. Verder was het werkelijk aantal aanwezigen 28 ipv 35 personen.
5 VERSLAGEN
Secretarieel jaarverslag wordt gepubliceerd in het volgende kettingblad.
Gerhard licht het financiële jaarverslag toe nadat een uitdraai van de financiële cijfers onder
de aanwezigen is verdeeld. De belangrijkste punten op de begroting zijn dat er kosten zijn
begroot voor de jeugdafdeling en de nieuwe pijlen . In 2008 waren er meer inkomsten uit de
toertochten dan begroot.
Gerhard Efftink en Veldscholte hebben als lid van de kascommissie de jaarlijkse controle
uitgevoerd. Er waren wederom geen afwijkingen aangetroffen. Volgend jaar zullen Gerhard
Veldscholte en Gerrit Luggenhorst de controle uitvoeren. Bert Visser is hierbij reserve van de
kascommissie.
6 UITREIKING TEP’S
In de pauze zijn de TEP’s en de ntfu-kaartjes uitgedeeld. Vele aanwezigen namen ook de
stukken voor één of van de niet aanwezigen mee naar huis.

7 PROGRAMMA ZOMERSEIZOEN
Jan Ottens ligt het programma toe. Nieuwe hierbij zijn een tocht over de Posbank en een
aantal keren een tocht met de ATB. De Meerdaagse vindt plaats op 11,12,13 september. De
snertrit wordt gereden vanaf Wageningen.
Mede door opmerkingen van vorige vergaderingen is gezocht naar de Rabotocht. Deze blijkt
echter niet meer op het programma te staan van de NTFU. Hij vindt dus waarschijnlijk niet
plaats.
Tot slot is er nog gesproken over de AmstelGoldrace. Deze was zeer snel volgeboekt
waardoor de meesten de tocht niet kunnen rijden. Alternatieven voor deze tocht in dit
weekend zijn de Grenslandtocht of de Fietschallange.
8 RONDVRAAG
• Jan Scheperman merkt op dat er jaarlijks 3000 mensen naar ons toe worden
getrokken en dat er vanuit de gemeente subsidie mogelijk voor evenementen die kan
oplopen tot €1.000,--. Het bestuur zal dit nakijken.
• Jan merkt ook op dat in de nieuwe TEP de starttijden in van de tocht in april niet goed
zijn overgenomen. Hierover wordt een rectificatie gevraagd bij de NTFU.
• Henk Markvoort maakt tijdens de rondvraag gebruik om reclame te maken voor de
Meerdaagse in Sauerland.
• Hans de Groot pleit voor het training overdag. Hij neemt het initiatief om een groep te
mobiliseren. Via internet loopt al een enquêteformulier. De verwachting is dat er een
groepje van ca. 10 fietsers kan ontstaan. De dag staat nog niet vast. Dit initiatief komt
ook in de krant.
Sluiting
Grote opkomst tijden de Roel Groenewold rit van 2009

Weer geen snertrit dit jaar!
Wat geen snertrit!? OK, rustig! Niet overhaast reageren! De soep wordt niet zo
heet gegeten als hij wordt opgediend. En daar zit nou net de clou van het verhaal. Natuurlijk
is er een Afsluitingsrit dit jaar, alleen er is géén snert aan het eind. En het snert-weer is
ook afbesteld voor die dag. Bij alle weergoden is een verzoek tot mooi weer ingediend. Ik ga
er dan ook van uit dat we fantastisch weer krijgen.
In het zomerprogramma is al een klein
tipje van de sluier opgelicht. Daar staat dat
er twee lussen in de omgeving van
Wageningen worden gereden. Nou, laat ik
zo zeggen: we krijgen inderdaad uitzicht
op Wageningen. Als basis voor de tocht is
de Afsluitingsrit van 2005 gebruikt. Alleen
is deze tocht op een aantal punten flink op
de schop genomen. Er zijn een aantal
smalle fietspaden uit de route gehaald. We
rijden die dag voor de gezelligheid; daar
past achter elkaar fietsen niet bij, twee aan
twee is gezelliger.
Verder is het vertrek-/eindpunt heel ergens
anders gepland. In afwijking van andere
jaren zullen we hier voor vertrek niet naar
binnen gaan voor een kopje koffie. Ze zijn
dan nog gesloten. Maar niet getreurd, aan
de coffeïneverslaafden wordt echt wel
gedacht; dit is dus geen reden om thuis te
blijven.
Al na 2,6 km wijken we af van de route
van 2005. We begeven ons via de kortste
route naar het Walhalla van de
Nederlandse topsport. Elke grote
topsporter uit Nederland is hier wel eens
geweest. Nu fietsen wij daar rond.
Vervolgens gaan we op weg naar een plek
waar de helm hoogst noodzakelijk is.
We vervolgen onze route door het bos,
passeren een stationnetje en rijden
verderop een natuurgebied in. Hier ligt wel
een smal fietspad, maar ik kon het niet
laten. Ik kan een ieder vooraf al
waarschuwen: let goed op bij dit fietspad;
er kunnen vlaaien liggen. Verder is er over
dit deel van de route niet veel bijzonders
te zeggen. Over licht glooiend terrein gaat
het verder door een bosrijke omgeving.
Na een afdaling komen we in een heel
ander gebied; vlak en overzichtelijk, maar
wel met veel bochten. Alleen als je verder
vooruit kijkt, zie je een uitgebreide heuvelrug.
Maar daar zullen we niet komen. We
houden het hier vlak. OK, we komen net
op de voet. Dan draaien we echter de
andere kant op om de koffiestop op te
zoeken.
Met gevulde maag gaan we verder door
een vlakke omgeving. Nieuw is
het uitzicht op een omstreden
spoorlijn. Later krijgen we vanaf
een verhoogde weg een goed
uitzicht over de omgeving. Na 57
km komt dan toch de eerste
echte klim van de dag; de Cote
de la Acinquante. Deze 900 m
lange klim met wel 17 m
hoogteverschil, zal door iedereen
overwonnen moeten worden.
Helaas, het is niet anders.
Tijdens de klim kun je rechtsvoor
zien wat er nog gaat komen.
Na enig keer- en draaiwerk, gaat
het dan toch richting tweede klim.
Deze klim is toch iets serieuzer.
Vanuit de Vallée du Rhin gaat het

via twee virages over de Rue d' Italia 42 m
omhoog. Sorry, die afwijking pik je op als
je te veel in Frankrijk fietst. 42 M klinkt
misschien veel, maar het is 2 m minder
dan de Diepe Hel. Wie tijdens de eerste
helling heeft gemerkt dat de tweede
helling toch te veel van het goede is, kan
deze afsteken via de Route des Crêtes.
Dit stukje leidt de deelnemer boven langs
de helling, waardoor de klim niet genomen
hoeft te worden. Maar ja, je mist dan wel
een afdaling en de twee virages.
Nu gaat het eerst over een stil klinkerweggetje
verder. Dan nog even een stuk
doorgaande weg en weer gaat het een
verkeersarm binnenweggetje in. In stilte
en met eerbied toeren we langs de
gevallenen. Na een gevaarlijke
oversteek duiken we voor de
laatste keer het bos in. Het is
geen wonder dat we hier weinig
verkeer tegen komen. Alleen
fietsers en voetgangers kunnen
zonder problemen langs de
bomen die de weg afsluiten. Op
het ogenblik dat we het bos
verlaten, is het nog 1,1 km fietsen
tot bij de auto's.
Het restaurant is ondertussen
geopend en ze staan te wachten
op de meute hongerige fietsers.
Slechts de penningmeester hoopt
dat we niet te veel honger
hebben, anders slaan we een gat
in zijn begroting.
Deelname aan de Afsluitingsrit is voor alle
leden gratis. Voorwaarde is slechts dat
men de tocht van 77 km, met een
hoogteverschil van 220 m, kan fietsen. De
snelheid zal niet hoog liggen; ik ga uit van
zo'n 25 km/uur gemiddeld. Aangezien er
geen Afsluitingsrit op woensdagochtend
wordt georganiseerd, zal deze groep dan
toch voor één maal op zaterdag op de fiets
moeten stappen.
Dus niet vergeten: geef je op voor de
laatste toertocht van het wegseizoen
2009. Een mooi moment om naar de
vele sterke verhalen over het afgelopen
fietsseizoen te luisteren.
Afsluitingsrit 2009
Zaterdag 26 september
09:00 uur bij sporthal 't Mossink
Opgave verplicht: uiterlijk
donderdag 24 september 21:00
Henk Luggenhorst
Bij voorkeur per e-mail: Henk@Luggenhorst.nl
Anders: 0548 - 363 448

Cursus Frans
28 mei t/m 1 juni 2009
Voorafje - aperitief
Na het bezoek aan de emigranten Klein Teeselink (Neuenkirchen) in 2007 en
Bronsvoort (Tarthun) in 2008 waren er nu plannen om de families Meilink (Kiekebos)
en Dekker in Normandië te bezoeken. Het Pinksterweekend 2009 leek ons een goed
moment, vanwege het weer. Voorbereidingen werden getroffen, zoals het opvragen
van de adressen en het bepalen van de globale route. Omdat snipperdagen schaars
zijn is besloten om eerst een stuk met de trein te gaan tot Vlissingen en dan te fietsen
in 3 etappes naar omgeving Caen, Normandië en terug te gaan met de auto. Henk
Markvoort was wederom bereid om als begeleider mee te gaan. Omdat er plaats over
was in de auto, werd Hans Koerkamp (zwager van Tonny) gevraagd of hij mee wilde.
Dag 1, Donderdag 28 mei 2009
Om 19:18 vertrokken we: Hans, Tonny en
Anton met de NS naar Vlissingen. Dit is
een heel eind want zelfs zonder vertraging
heeft de trein er bijna 4 uur voor nodig om
ons daar in het verre Zeeland te brengen.
We werden door het thuisfront
uitgezwaaid; zouden ze blij zijn dat we
even weg waren? In Vlissingen hadden we
een Bed & Breakfast gereserveerd en na
enig speurwerk vonden we `de Rode
Boei`. Na een pilsje in een klein café aan
de haven was het goed slapen.
Dag 2, Vrijdag 29 mei 2009
Na dag 1 kwam dag 2 van het
avontuur. Na een lekker ontbijtje in
de woonkamer van het Zeeuwse
meisje, konden de fietsen uit de
garage gehaald worden en om
even voor 9 konden we op weg!
Na 3 km konden we niet verder
want de Westerschelde moest
bedwongen worden. Kaartje
gekocht en de veerboot bracht ons
naar de overkant. De
LangeAfstandsFietsroute LF1
werd gevolgd en bij Retrancement
bij Sluis gingen we België in. Het
Land der Belgen is niet het meest
georganiseerde land van West Europa en
het zoeken van de weg was gemakkelijker
dan het vinden van de goede weg. We
wilden eigenlijk om Brugge heen, maar
kwamen er toch in terecht. Deze keer
hadden we geen aardappelen
meegenomen op onze fietsvakantie, maar
natuurlijk wel een stapeltje pannenkoeken.
Henk was nog in geen velden of wegen te
zien, dus we hebben de pannenkoeken
maar voor ons zelf gehouden.
Door het vlakke Belgische land kwamen
we via Alveringen terecht in het grensdorp
Leisele, waar een bruidspaar op een
bankstel in de voorlader van een tractor,
onder politiebegeleiding, werd
rondgereden door het dorp. Nu ging het
verder in Frankrijk en via o.a
Hondschoote en Wormhout kwamen we
op wegnummer 928 terecht. Door St.
Omer naar Fruges waar we bij de Aldi
inkopen hebben gedaan.
Even wat te eten en te drinken gehaald en
op advies van Tonny een ijsje als toetje
soldaat gemaakt.. Nu was het de hoogste
tijd om contact te zoeken met onze
begeleider Henk, die vanochtend
vertrokken was richting Frankrijk. Het
bleek dat hij in druk verkeer terecht
gekomen was. Henk vertrok naar Hesdin,
om kwartier te maken, zoals dat heet. In

Hesdin heeft hij bar-hotel “La Chope” voor
ons besproken en om een uur of negen
kwamen we daar aan. De
kilometerteller stond
ondertussen op 215 km,
dus vonden we het ook
wel welletjes. De fietsen
konden in de ontbijtzaal
staan. Eric de eigenaar
van het hotel had
ondertussen een
restaurant voor ons
besproken. Na lekker
gegeten te hebben en
enige keren de kreet
`quatre bières ` te
hebben geuit vroeg Henk
netjes “’l’ addition s’il
vous plaît” en we konden
weer terug naar ons
hotel. Nog even de bar in
het hotel getest en toen
horizontaal……
Dag 3, Zaterdag 30 mei 2009
Na een goede nachtrust en een dito ontbijt
moest Hans even wat bandjes plakken.
Hiervan hebben wij nog een foto gemaakt.
Dat is toch het minste wat je kunt doen.
Ondertussen hebben wij de bidons
(waterkruik voor de fiets) gevuld. Om een
uur of 10 stonden we klaar voor vertrek.
Toen de stalen rossen maar
opgeklommen en Henk gevraagd of hij
zonnebrandcrème wilde kopen, want onze
witte benen waren ondertussen al aardig
van kleur veranderd. Henk kwam terug
met een super de luxe spraybus; prima
voor elkaar. Toen naar Alberville waar de
koffie klaar stond. (quatre cafés) Aan de
Franse koffie zijn we niet gewend geraakt,
of de kommetjes te klein, of de
koffiekommen voor een kwart gevuld.
Verder ging het zuidwaarts over de 928
richting Blangy. Prachtige afdalingen, dat
moet gezegd worden, maar het nadeel
hiervan is…..jawel…. dat je ook weer naar
boven moet.
Je moet er wat voor over hebben.
Gelukkig hadden we deze dagen een
noordoostelijke wind. Dat schijnt gunstig te
zijn als de koers zuidwest is. Na Blangy
had Henk ondertussen een werkelijk
prachtige picknickplek gevonden. Brood,
ham, kaas, paté, alles was er en we
hebben even goed gebunkerd.
Een middagslaap zat er deze dag niet in
want er moesten kilometers gemaakt
worden. Bij Neufchatel ging het echt flink
naar beneden. Als de remmen geweigerd
hadden konden we de speciaal
aangelegde grindbak in. Ook hier volgde
na de afdaling een pittige klim. Ergens bij
Caily verlieten we de 928 en sloegen
rechtsaf, naar het westen en ging het
kruip- en sluipdoor naar Declair waar de
pont klaarlag voor een gratis oversteek
over de Seine. We waren al dichtbij
Rouen. Het was de bedoeling om in
Bourg-Achard te overnachten, maar dat
bleek daar moeilijk. Wel vond een
campingbaas een mogelijkheid in
Montfort-sur-Risle, wat nog een kleine 15
km verder was. In vliegende vaart ging het
richting slaapplaats. Om 21.00 uur en na
190 zware, maar mooie (klim) kilometers
bereikten we hotel L´Oasis Verte (groene
Oase). Het is vroeger vast en heel mooi
hotel geweest. Desondanks hebben we er
prima gegeten en de twee Franse
woorden Quatre bières verrichtt\ten weer
wonderen….
Dag 4, Zondag 31 mei 2009
Deze ochtend maakte de wekker ons wat
eerder wakker dan de vorige ochtend.
Henk heeft even wat brood bij de

oulanger gehaald. Ook de hoteleigenaar
moest nog even brood scoren bij de
bakker. Dat was gemakkelijk, want wij
konden ondertussen wel even op z´n tent
passen.
Het moet gezegd worden dat de WC hier
heel goed voor elkaar was, 2 ringen,
waarvan de onderste een grote ring voor
volwassenen, dan een kleine ring voor
kinderen en tenslotte de deksel om het
geheel netjes af te sluiten. Jammer was
dat de gebruiksaanwijzing er niet bij lag,
zodat het niet voor een ieder van ons
duidelijk was dat de kleine ring voor
kinderen was en de grote ring voor de
volwassenen. De fietsen stonden nog
netjes in de hal van het hotel op ons te
wachten. We gingen op weg naar St.
Georges-de-Vievre en richting Thiberville,
nadat we nog even een echte Franse
eerste Pinksterdag rommelmarkt hadden
bezocht. Nu via de grote weg naar Lisieux.
Deze weg was te druk, maar dat weet je
pas als je er op zit. Niet alles is van te
voren te plannen. In het centrum nog even
koffie gedronken en toen via de 511 bij
St.Pierre-sur-Dives de 131 op richting het
Westen. We komen steeds dichter bij ons
doel en we kunnen steeds beter
inschatten wanneer daar te zijn. Bij
Maizeres bij een kerk op een mooi
grasveldje weer lekker genoten van:
brood, kaas, ham enzo. Na 110 km
kwamen we om drie uur aan bij Le Grand
Courtemot in het plaatsje Croissilles wat
onder Thury-Harcourt valt.
Hier woont de fam.Meilink (Kiekebos) al
zo´n 16 jaar. Jan was onlangs 50 jaar
geworden en dat werd juist dit weekend
gevierd. De familie, vrienden en kennissen
waren nog bezig met de after-party. Maar
wij konden (moesten) ook aanschuiven.
Gerrit heeft ons het bedrijf nog laten zien.
Nadat we de camping in Thury-Harcourt
hadden gevonden en een caravan hadden
uitgezocht hebben we de familie Dekker,
die woont op "Les Lauriers" in Torteval-
Quesnay vereerd met een bezoekje.
Helaas waren Krijn en Dinie er niet.
In de kantine van de camping even een
biertje of vier gepakt. Ze hadden er niet op
gerekend, want we hebben maar liefst 4
soorten bier moeten drinken. En het
thuisfront had nog zo gewaarschuwd om
vooral niet alles door elkaar te drinken.
De caravan bleek duidelijk te klein, er
waren te weinig dekens, geen kussens en
de kampeerders communiceerden
nagenoeg niet, zodat de ene meer dekens
had dan de andere….
Dag 5, Maandag 1 juni 2009
De wekker ging weer vroeg af en we
waren vroeg in de kantine. Het ontbijt
stond te wachten. Koffie in soepkommen
was een nog niet vertoonde variant, maar
er was tenminste koffie!
Het fietsenrek kon achter op de auto. De
fietsen in- en opgeladen en toen nog even
naar huize Kiekebos waar Rita de koffie
klaar had.
Krijn Dekker was hier ook op de koffie en
nadat we over koetjes en kalfjes hadden
gepraat ging het weer naar Pays-Bas.
Mogelijk krijgen we nog een ansichtkaart
uit België: Het nummerbord van de auto
hebben ze immers al gefotografeerd, zelfs
met invulflits.
Toetje – Dessert
In totaal 515 km gefietst, 2 lekke banden,
lekker gegeten, een biertje op z’n tijd,
goed fietsweer (noordoostelijke wind, 20 à
25 graden, zonnig, erg zonnig) een
geweldig landschap wat vanzelf voorbij
schuift, kortom 5 geweldige dagen met
elkaar beleefd en de talenkennis is weer
flink vergroot.
Hans Koerkamp, Henk Markvoort,
Tonny Schutte en Anton Bronsvoort

www.leidraad.eu
Leidraad voor ATB & Race
Maardijk 83, 7606 KT Almelo Tel. 06-27066545 KvK 08118979
Leidraad voor ATB & Race is in 2003 gestart. Passie en perfectie als basis vormen
de leidraad.
• persoonlijke benadering
• fietsen van hoge kwaliteit uit het "top- en middensegment"
• custom made - configuratie op maat
Bel of mail voor informatie !!
06-27066545 Aart Leidekker
www.leidraad.eu leidraad@home.nl

Mineralen
De beroemde Nederlandse en internationaal vermaarde medicus en scheikundige
Herman Boerhaave (1668-1738) geeft in zijn "Elementa Chimiae" uit 1732 een indeling
van alle in de natuur aanwezige stoffen.
Hij deelde de stoffen in naar hun
herkomst: stoffen van dierlijke oorsprong
stoffen van plantaardige oorsprong
stoffen van minerale oorsprong
Plantaardig en dierlijk
Tegen het einde van de 18e eeuw
realiseerde men zich dat de scheiding
tussen plantaardig en dierlijk niet helemaal
juist was. Men ontdekte dat sommige
stoffen zowel in plantaardige als in dierlijke
materialen voorkwamen. Vanaf die tijd
hanteerde men een verdeling in
organische (uit de levende natuur) en
anorganische (minerale) stoffen. In die tijd
geloofde men er heilig in dat de stoffen uit
de levende natuur niet waren na te maken.
Inmiddels weten we beter. Ureum was de
eerste stof uit de levende natuur die uit
anorganische elementen kon worden
nagemaakt. Tegenwoordig kunnen we
talloze "organische" stoffen in het
laboratorium en op grote schaal namaken
(synthetiseren).
De Franse geleerde Antoine Lavoisier
(1743-1794) ontdekte dat de belangrijkste
bouwstenen van de organische
verbindingen (o.a. eiwitten, vetten en
koolhydraten) bestaan uit de elementen
koolstof, waterstof en zuurstof. Daarna
ontdekte men al snel dat ook elementen
als stikstof, zwavel, en fosfor incidenteel
als bouwstenen voorkwamen.
De elementen
Naast de elementen koolstof, waterstof,
zuurstof en stikstof heeft het lichaam ook
een aantal anorganische elementen
(kortweg mineralen genoemd) nodig voor
het instandhouden van allerlei
lichaamsfuncties. Mineralen zijn
onmisbare bouwstoffen voor het skelet,
cellen en weefsels en zijn belangrijke
componenten van enzymen, vitamines en
hormonen. Opgelost in een waterige
vloeistof hebben ze een regulerende
functie bij het instandhouden van de
vloeistofdruk in de cellen en het zuur-base
evenwicht (de zuurtegraad). Keukenzout
(NaCl) opgelost in water splitst in de losse
elementen natrium (Na) en chloor (Cl). We
noemen dit soort zouten elektrolyten,
omdat de losse elementen een positieve
of negatieve elektrische lading hebben.
In het voorbeeld van keukenzout is het
element natrium positief en het element
chloor negatief geladen. De geladen
deeltjes noemen we ionen. Het menselijke
lichaam bestaat voor circa 4% uit
mineralen. Dit is voor een volwassene van
gemiddeld 75 kg 3,0 kg aan mineralen.
Het lichaam is niet in staat minerale
elementen aan te maken en deze moeten
dus dagelijks met de voeding worden
ingenomen. Ook mineralen zijn dus
essentiële voedingsstoffen.
Tenminste 18 mineralen worden
onmisbaar geacht in onze voeding. Deze
vervullen ieder minstens één functie in het
lichaam die van wezenlijk belang is voor
het leven, de groei of de voortplanting.
Afhankelijk van het voorkomen in ons
lichaam en de behoefte worden mineralen
onderverdeeld in: Macro-elementen. Deze
komen in relatief grote hoeveelheden in
ons lichaam voor. Het lichaam heeft er
meer dan 100 milligram (soms enkele
honderden) per dag van nodig om alle
lichaamsprocessen goed te laten
functioneren. Calcium komt van alle
mineralen het meest in ons lichaam voor.
Het lichaam van een volwassene bestaat
voor 2 % uit calcium. Bij een
lichaamsgewicht van gemiddeld 75 kg
komt dit overeen met 1,5 kg calcium. Bijna
al dit calcium (meer dan 99%) bevind zich
in het skelet. Macro-elementen zijn:
calcium, fosfor, kalium, natrium, chloor,
magnesium en zwavel.
Micro-elementen of spoorelementen. Deze
komen in veel lagere concentraties in het
lichaam voor. Het lichaam heeft er minder
dan 100 milligram per dag van nodig
(variërend van enkele tot tientallen

milligrammen). Het gehalte aan jodium in
ons lichaam is slechts 0,00003 % (dit komt
overeen met een hoeveelheid van 0,0225
milligram jodium). Het lijkt een te
verwaarlozen hoeveelheid, maar voor de
werking van de schildklier is het een zeer
belangrijk en onmisbaar element. Microelementen
of spoorelementen zijn: ijzer,
zink, koper, mangaan, jodium, fluor,
chroom, kobalt, seleen, molybdeen,
silicium en vanadium
Een uitgebalanceerde voeding bestaande
uit melk of melkproducten, vlees of
vleesvervangers, vis, verse groente en
fruit bevat voldoende van alle essentiële
mineralen en spoorelementen. Naast de
hoeveelheid van een bepaald mineraal in
een voedingsmiddel is ook de
beschikbaarheid ervan voor het lichaam
van belang. Kan het lichaam het mineraal
in de aangeboden vorm ook werkelijk
gebruiken? Is het bijvoorbeeld goed
oplosbaar in de lichaamsvloeistoffen.
Verbindingen van de macro-elementen
natrium en kalium zijn goed oplosbaar,
terwijl calcium- en ijzerverbindingen
minder goed oplosbaar zijn. Van deze
verbindingen moeten we dus met de
voeding meer binnen krijgen om hieruit de
benodigde hoeveelheid te kunnen halen.
Mineralen en andere voedingsstoffen
Daarnaast worden bepaalde elementen
alleen maar goed door het lichaam
opgenomen in combinatie met andere
voedingsstoffen. De opname van ijzer gaat
beter in aanwezigheid van voldoende
vitamine C. Andere voedingsstoffen
remmen echter weer de opname van
mineralen. De opname van calcium, ijzer
en zink wordt geremd in de aanwezigheid
van de stof tannine (een looistof aanwezig
in thee) of de stof fytinezuur.
Fytinezuur (inositolhexafosforzuur, een
stof die o.a. voorkomt in zilvervliesrijst)
gaat zelf een complexe verbinding aan
met deze mineralen, waardoor ze
onoplosbaar worden en niet meer door het
lichaam kunnen worden opgenomen. Ze
worden dan ongebruikt weer
uitgescheiden. Het lichaam heeft een
kleine voorraad aan mineralen opgeslagen
in de spieren, de lever en de botten. Bij
een tekort worden deze aangesproken. Bij
een groot aanbod van mineralen in de
voeding wordt het overschot meestal
zonder schadelijke gevolgen door het
lichaam uitgescheiden
Boerhaave werd geboren in Voorhout.
Zijn moeder, Hagar Daelder, een
koopmansdochter uit Amsterdam,
overleed in 1673; zijn vader, een
dominee, hertrouwde toen hij 6 was.
Als kind heeft hij vanaf zijn 12e jaar vijf
jaar lang geleden aan een hardnekkige
zweer aan zijn linker dijbeen, waarvoor
vele artsen werden geconsulteerd en
vele pijnlijke behandelingen werden
toegepast. Deze ervaringen wakkerden
waarschijnlijk zijn belangstelling voor
de geneeskunde aan, en verhoogden
zijn inlevingsvermogen in het lijden van
zijn patiënten.
De veldritkalender met
het winterprogramma
van 2009/2010 komt
vanaf 20 september op
de website te staan
Kijk dus op
www.wvholten.nl

Mooie mysterieuze meid die Madeleine
In 2003, 2004 en 2009 kampeerden Rieja en ik een aantal dagen op camping Le
Chevelu in Bozel. Een redelijk plaatsje in de Franse Alpen in de regio Savoy. Wij
houden er van om collen te fietsen en Col de la Madeleine was een lang gekoesterde
wens om die eens te bestijgen.
Om daar per fiets te komen moet je vanuit
Bozel een flink stuk dalen op een drukke
weg met veel auto ’s. Dat is misschien nog
niet het ergste. Wil je na de beklimming
van de Col de la Madeleine terug, dan
moet men nogmaals klimmen en dat op
een weg met verkeer, dat bijna de vouwen
uit je wel gestreken wielerbroek rijdt. Dat
leek ons niets.
In 2003 en 2004 had ik het alleen al eens
eerder geprobeerd. Toen wilde ik starten
in het plaatsje St. Oyen. De weg vandaar
naar de Madeleine bleek in 2003 en 2004
in de verbouwing. Als je dan twee keer
voor niets daar heen bent gereden over de
eerder genoemde drukke weg, dan denk
je de derde keer, dat het nu anders moet.
Rieja en ik besloten om per auto naar het
plaatsje Pussy ( 411 meter hoogte ) te
gaan en aldaar te starten. De Col de la
Madeleine beklimmen tegen de noordkant.
Op onze hoogte was het mooi weer en
stond er alleen een beetje wind. De auto
konden wij daar prima parkeren. Uit
voorzorg namen
wij warme
kleding mee.
Eerdere
opgedane
ervaring had
ons geleerd, dat
dat verstandig
was.
Wij gingen wij
van start en
genoten direct
met volle
teugen. Vooral
Rieja. Het zal
wel door haar
nieuwe fiets
komen. Maar
trappen wilde zij
wel. Al
klimmend zagen
wij dra, dat de
top zich hulde in wolken. Wij dachten: “Die
wolken waaien wel uiteen”. Maar kort
daarna moesten wij ons warmer kleden en
op een hoogte van 1700 meter begon het
te spetteren. Het mooie uitzicht verdween.
Wij reden een nevelig gebied in. De mist
werd dichter en het werd merkbaar
kouder. Op 1850 meter hoogte begon ik te
denken: “Waaraan zijn wij begonnen? “Ter
voorbereiding hadden wij stevig getraind
op bergen in de buurt van de camping en
deze mistige meid wilden wij zeker
bedwingen. In de boeken staat de hoogte
aangegeven op 1984 meter. Maar op de
col zelf staat de hoogte aangegeven op
2000 meter. De werkelijke hoogte mag u
zeggen.
Wij haalden de Col in erg dichte mist. Zo
dicht, dat wij eerst niet in de gaten
hadden, dat wij al boven waren. Toen
ontwaarden wij enkele auto’s en even later
vonden wij het bord met de naam van de
col. Col de la Madeleine. Hoera, ons doel
was toch bereikt. Eerst een foto maken

van het bordje met
naam en hoogte.
Bibberend lukte dit nog
net.
Ik reed even iets verder
om de grootte van de
parkeerplaats vast
stellen. Tot mijn
verrassing ontdekte ik
een hotel. Snel met
Rieja naar binnen en
wij ontwaarden nog
enkele medefietsers.
Die genoten een pan
“potage, “ heerlijke
Franse soep. Wij
bestelden ook die
lekkere groentesoep en
ik wil de lezer graag
vertellen, dat dat de lekkerste groentesoep
van de hele wereld was. Heerlijk
verwarmend en vol van smaak.
Vervolgens koffie met iets lekkers
gegeten. En dan moet je weer terug.
Het regende flink. Een gladde afdaling met
voortdurend remmen en tijdig in de
remmen knijpen. Regelmatig stoppen om
de vingers te ontkrampen en je een beetje
warm te slaan. Zoals men dat vroeger ook
deed. Op een hoogte – of laagte
– zo u wilt van 800 meter kwam
de droogte en keerde de warmte
ook terug. Het blijde en trotse
gevoel van “Wij hebben het
samen geflikt “ kwam duidelijk
boven en in blijde stemming
arriveerden wij bij de auto. Na
een halfuurtje rijden kwamen wij
aan op de camping en konden wij
deze mistige dame toevoegen
aan onze palmares.
Erg jammer dat het mistig was,
want eerder hadden wij deze
Madeleine op de top bezocht per
auto.( 2004 ) Wij vonden het een
prachtige berg en hadden toen al
besloten haar eens per fiets te
beklimmen. Jammer dat
Madeleine ons haar schone
flanken, toen vanuit de auto
vastgesteld, nu niet aan ons wilde
onthullen.
Reind Brouwer.

Wim van Est
Of hij nou 'De Beer van 't Heike' genoemd werd of 'De Wimme', het deed er niet toe;
iedereen wist over wie we het hadden: Wim van Est, geboren te Fijnaard in 1923,
overleden op 1 mei 2003.
Als geen andere Nederlandse Tour-renner
is zijn verhaal in het geheugen van de
sportvolger opgeslagen. Zijn val in het
ravijn, de dramatische beelden van de
huilende coureur die als een zielig hoopje
mens op een toevallig uitstekend
plateautje zit, de reis terug naar de wereld,
gesteund door aan elkaar geknoopte
banden en...
Wat Wim Van Est ook verder deed, waar
hij reed, won of verloor, zijn wapenfeit blijft
die beroemde tuimeling in het ravijn in
1951. In de gele trui nog wel, die de
oersterke Brabander op eigen kracht
verdiend had en die hij die dag, met cols
die hij zelden of nooit gezien had, diende
te verdedigen.
Van Est was zijn trui in feite al kwijt omdat
de Fransman Gilbert Bauvain hem vele
minuten voorging. In de afdaling van de
Aubisque sneed de Brabander een bocht
verkeerd aan, zijn fiets glipte weg en Van
Est ging rechtdoor, het ravijn in.
Zijn grote geluk was, behalve een
merkwaardig 'zachte' landing doordat hij in
een boom viel, dat de achter hem rijdende
Belg Roger DeCock stopte en andere
volgers attent maakte op het feit dat de
gele trui beneden lag.
In 2001 was ik in de befaamde bocht
aanwezig toen liefhebbers en vrienden
een plaquette aan de rotswand schroefden
waarop te lezen viel wat Van Est daar, op
die plaats in 1951, overkomen was. Voor
die gelegenheid waren
Van Est en DeCock
weer eens samen,
hetgeen emotionele
en machtig mooie
momenten opleverde.
De twee zichtbaar
oude mannen werden
omringd door mensen
van hele andere
generaties.
Cameraploegen met
jonge mensen die ooit
het verhaal van de
Pontiac misschien
gehoord of gelezen
hadden, maar juist op
dit moment wel heel
echt en eerlijk dicht bij
de bron van het
verhaal kwamen, liepen er rond. Er waren
wat mensen uit Sint Willebrord, het thuis
van Van Est, meegereisd en een enkele
journalist volgde de korte ceremonie' die
ontdaan was van opsmuk, strakke regie of
zelfs maar organisatie.
Van Est kreeg natte ogen, de twee
mannen omhelsden elkaar even en met
hen wisten we allen dat dit de laatste maal
in hun beider levens was dat ze hier, in
deze bocht, op deze berg zouden staan en
elkaar nog eens het verhaal van toen
konden doen. Het was een roerend
moment in de geschiedenis van de Tour.
Wat Van Est in zijn rijke loopbaan nog
meer deed, hij zal voor eeuwig de man
blijven van die val, van die prachtige
beelden (foto's en bibberige film) en van
dat onwaarschijnlijke verhaal. Geen

Nederlandse Tour-volger die het begrip
Aubisque niet direct koppelt aan de naam
Van Est en zo is het ook goed.
Dat Wimme later nog achtmaal in de Tour
startte en nog etappes won en de gele trui
droeg, staat ver in de schaduw van wat
hem op die dag in 1951 gebeurde. In 1957
werd hij fraai achtste
en voorts staan de
plaatsen 13, IS en 16 in
het eindklassement
nog op zijn erelijst.
Van Est beëindigde zijn
Tour-loopbaan in 1961.
Hij was met 38 jaar de
oudste deelnemer van
allen, maar moest in de
negende etappe
opgeven. Een nieuwe
generatie renners reed
hard weg van deze
knoest van een man,
die tien jaar bij de
besten van zijn
generatie hoorde.
Tot in 1965 zou hij
criteriums en kleine
koersen blijven rijden
en er behoorlijk zijn geld verdienen. Van
Est werd 'le roi des tombeurs', de koning
der valpartijen, maar klein krijgen deden
ze hem niet. Hij viel over tegenstanders,
stoepranden en vluchtheuvels en had de
naam een slecht stuurman te zijn.
Waar ook: hij viel, maar steeds
weer kwam hij terug, vaak
lachend. Hij was uitgerust met
een enorm surplus aan goede
moed en altijd zette hij door, hoe
vervelend de schaaf plekken en
de open wonden ook waren.
Nog één weetje van dit
merkwaardig sterke mens. In de
Tour van 1957 stond hij van de
eerste tot en met de laatste
etappe in de toptien van het
klassement en werd hij tweede in
de strijd om de groene trui.

Witte vlekken en zwarte bergen
Doelstellingen en realisaties fietsvakanties 2009
Na het voltooien van de 100 Colstocht in 2007 heb ik nog twee projecten lopen: het
beklimmen van 100 zware cols uit de Tour, Giro en Ronde van Zwitserland
gepubliceerd in Fiets nummer 7 in 1995 en het aan elkaar sluiten van alle
fietsvakanties tot één groot netwerk. Het laatste project zal waarschijnlijk nooit
voltooid worden, want ik zie nog niet dat de routes van vakanties in Noorwegen,
Schotland, Gijon (Spanje) en de routes van de trainingskampen in Spanje worden
aangesloten op de andere fietstochten.
Voorjaarsvakantie
Tussen hemelvaart en pinksteren werd een
belangrijke witte vlek weggewerkt. Vanuit
Hellimer, zo’n 30 km ten zuiden van
Saarbrücken, werden een aantal ritten gereden
die een verbinding legden tussen de routes
door de Benelux en het grote blok van de
Frankrijkroutes. Hierdoor ontstond een netwerk
van aaneengesloten gereden fietstochten van
de Afsluitdijk tot San Sebastian. Aan de
oostkant liepen de routes tot net over de
Italiaanse grens.
Zomervakantieplanning
Tijdens de zomervakantie stond weer
hooggebergte op de planning. De hoogstgeklasseerde
col op de top 100-lijst, die ik nog
niet had gereden, was de Agnel (2744m) van
de Italiaanse kant. Hiervoor werd een hotel in
Dronero, niet ver van Cuneo, gevonden.
Aangezien Dronero niet in één dag te bereiken
is, werden tussenstops op de heenweg en de
terugweg uitgezocht. Op de heenweg werden 5
dagen in Aime aan de voet van La Plagne
gepland en op de
terugweg viel de keuze
op Morzine. Vanuit
Aime kon ik diverse
beklim-mingen nemen
naar skidorpen als La
Plagne. Les Arcs, Val
Thorens en
Courchevel. Daarnaast
heb je ook nog een
aantal normale cols als
de Madeleine en de
Roselend in de buurt.
De omgeving van
Morzine kent
aanzienlijk lagere cols
maar een col als de
Joux Plane heeft toch
wel een zekere naam.
Tevens kon ik via een
rondrit over de Pas de
Morgins en terug langs
het meer van Genève
een verbinding leggen tussen de Frankrijkroutes
en West-Zwitserland.
Col de la Madeleine
De eerste fietsdag moest een relatief korte
etappe worden, namelijk de beklimming van de
Col de la Madeleine. Vanuit Aime werd
afgedaald naar Moûtiers. Hierbij komt men door
de enige tunnel die ik in de Alpen ken met
fietsstroken. De goedverlichte tunnel van 1,6
km vormde daardoor geen probleem. De
Madeleine kent vanaf het noorden twee
startpunten, Feissons en Aigueblanche. De
laatste stond bij mij op de lijst. Al snel in de klim
kom je door het plaatsje St.Oyen. Ook de
Fransen hebben moeite met de juiste spelling
van de familienaam. Nu zag ik daar een bordje
staan “Madeleine niet bereikbaar via Doucy”.
Doucy ligt op een rug en na de rug moet je een
stukje afdalen en dan kom je op de weg vanaf
Feissons. Op de kaart staan rond Doucy allerlei
weggetjes dus ik kon niet goed het uiteindelijke
effect van het bordje inschatten. Net achter
Doucy kwam ik op een plein en zag geen

doorgaande weg meer. Na een rondje over het
plein zag ik een paar staalkabels voor een
afgesloten weg zitten. Met de fiets kon ik er net
langs. Er stond een informatiebord voor
wandelaars, dus ik ging er van uit dat ik er door
kon. Gras groeit in de scheuren van het asfalt
dat tevens bezaaid is met stenen. Ik herinnerde
mij toen pas dat ik jaren geleden iets had
gehoord over een aardverschuiving op de
Madeleine waarbij de weg geblokkeerd was.
Het zou toch niet zo zijn dat …….. Verderop
een technisch nummer in de vorm van een
opgeworpen
aarden wal met forse begroeiïng.
Er zat een duidelijk gat in de begroeiïng dus
daar kwam toch nog wel soms iemand door
heen. Daarna kwamen de grote stenen,
stukken asfalt die schots en scheef liggen en
omgevallen bomen. Met de fiets op de nek
probeerde ik deze hindernissen nog te nemen,
maar toen ik voor een helling stond met losse
stenen was doorgaan niet verantwoord. De weg
vanaf Feissons lag zo dichtbij en toch zo ver
weg. Ik moest terug, klimmen naar Doucy,
afdalen naar Aigueblanche, een stuk door het
dal en dan weer klimmen; een omweg van 40
km om hooguit 200 meter verderop te komen.
Daarna kon de rest van de klim naar de
Madeleine
afgelegd worden.
Skidorpen
De volgende dagen stonden in het teken
van de skidorpen. In drie dagen tijd werden
Val Thorens, La Plagne, Les Arcs,
Courchevel en Méribel beklommen, toppen
van 1775 tot 2340 hm. Opvallend vond ik
de diversiteit aan sfeer tussen de
verschillende dorpen. Arc2000 was
nagenoeg uitgestorven. Aangezien ik
eigenlijk met te weinig water was begonnen
aan de klim en onderweg geen
mogelijkheid had tot bijvullen, kwam ik
uitgedroogd aan op de top. Het dorp was
nagenoeg uitgestorven, alle horeca was
gesloten. Gelukkig kwam ik een aantal
oudere Fransen tegen die mij van water
konden voorzien. Méribel was een
uitvalsbasis voor grote aantallen
adrenalinejunks in de vorm van. downhillers.
Deze ‘fietsers’ hingen de fiets aan
de cabines van de kabelbaan en lieten zich
naar de top van de berg brengen om zich
vervolgens over onverharde paden naar
beneden te storten. Men vind het altijd van
ons gevaarlijk als wij met onze smalle
bandjes keihard over een verharde weg
van een berg af rijden. Er hoeft maar één
steentje te liggen … Deze heren (trouwens
ook dames) rijden dan wel op bredere
banden maar komen zeer veel stenen
tegen op hun pad. In de klim naar La Plagne
werd de tijd opgenomen. Twee jaar geleden is
Henk met de Rabobank hier geweest. Ik was
wel benieuwd welke tijd ik kon neerzetten. Henk
had bijna 2 uur over de klim gedaan, maar
schatte dat hij ca 20 minuten had verloren met
het maken van foto’s en video. Ik startte de tijd
bij de rivier bij Aime. Na 1:40 uur kwam ik door
Plagne Centre, waar een groot plein zit met
voldoende ruimte voor een finishplaats. Alleen
de tussentijden kon ik niet rijmen met de tijd die
Henk had doorgegeven. Ik had namelijk stevig
doorgereden. Ik ben helemaal doorgereden tot
het laatste hotel op 2080m. Tijdens één van de
telefonische contacten met het thuisfront
hoorde ik dat zijn startpunt bij Maçot was, dat
scheelt al een paar honderd meter, maar dat de
finish van de Tour was aangehouden, bij de
eerste bebouwing van La Plagne. Dat is nog
lang niet boven !! Tja,
zo kan ik het ook …
Overgang naar Italië
De laatste dag vanuit Aime werd een rondje
over Albertville en de Cormet de Roselend
gemaakt. De volgende dag was de verplaatsing
naar Dronero. Op de Iseran werd nog geskied.
Via de Mont Cenis passeerde ik de Italiaanse
grens. Aangezien de Mont Cenis nog op het
verlanglijstje staat, kon ik mooi de Mont
verkennen. In Italië nam ik niet de snelweg
maar de gewone doorgaande wegen. Ik had

immers tijd genoeg. In Dronero kwam ik aan het
zoeken naar het hotel. Ik wist waar het
ongeveer zou moeten zijn. Na een paar keer
heen en weer te zijn gereden, vroeg ik de weg
aan een politieagent. Mijn Italiaans is niet zo
erg best, maar ik begreep iets van 300 meter
verderop links. Na nog een tijdje zoeken bleek
ik al een paar keer voor het hotel langs te zijn
gereden, maar door de bomen langs de weg
waren de borden niet te zien.
Het enige straatnaambordje van de straat stond
bij een zeer drukke rotonde. Ik was de eerste
twee dagen de enige gast van het hotel, wel erg
rustig. De volgende dag stond de koninginnerit
op het programma, de beklimming van de
Agnel. Eerst 20 km over de Po-vlakte, 30 km
vals plat omhoog, 20 km redelijk klimmen met
een vlak stuk langs het stuwmeer en dan nog
10 km met gemiddeld 10% tot de col. Daarna
via een iets kortere weg terug, totaal 153 km.
Woensdagochtendgroep
De volgende dag zat ik weer in hetzelfde dal,
maar het ging dit keer om de beklimmingen aan
de zijkant van het dal. Eerst stond de Coll del
Prete (1716m) op het programma. Door een
mooi, rustig dal met regelmatig huizen langs de
weg, klim je langs een riviertje rustig omhoog.
Je voelt je enigszins afgesloten van de
buitenwereld. Zouden ze hier weten dat Michael
Jackson overleden is? Zouden ze überhaupt
weten wie dat is? Geheel onverwachts kom ik
een drietal oudere wielrenners achterop. Is dit
de plaatselijke versie van de woensdagochtendgroep?
Tijdens een stop passeerden zij
mij weer, maar later in een dorpje zag ik ze
weer staan. Iets verder kwam ik knarsend in het
grind tot stilstand. De verharde weg hield hier
op. Terug in het dorp won ik informatie in bij de
locals. De Prete was alleen met een ATB te
doen. Ik moest dus terug. Dan ook maar vragen
naar de Sampéyre, mijn volgende doel. Die was
met de racefiets wel te doen, maar ik moest
dan wel afdalen via Elva. In Elva moest ik ook
de tijd nemen om de kerk te bekijken. Dit soort
tips moet je altijd ter harte nemen. De kerk heb
ik niet van binnen gezien, hetgeen wel mogelijk
is, omdat er net een mis gaande was. Het dal
van Elva is een dal voor de liefhebber van het
ruige werk; smalle weg met niet al te best
wegdek, een diepe afgrond, een hek langs de
weg met verbogen of zelfs ontbrekende
stangen door vallende rotsblokken, kleine
donkere tunneltjes. In de afdaling is het lastig
om alle indrukken op je te laten inwerken.
Ineens sta je op de doorgaande weg door Valle
Maira en valt het Vallone d’Elva helemaal niet
meer op. Van de dalen die richting de Franse
grens lopen is Valle Maira absoluut de mooiste.
Fauna
Hoog in de bergen heb ik dit jaar erg veel
marmotten gezien. Op de Agnel had ik er al
verscheidene gezien, maar op de tocht over de
Colle dei Morti (2480m) liepen er echt veel. Op
een gegeven moment kom ik een bocht door en
klinkt ineens het gefluit van een marmot als
waarschuwing over de alpenwei. Overal zie je
de beesten achter stenen en in holen
wegduiken. Op de Coll Valcavera had een
marmot een afwateringsgat in een muur als
woning in gebruik genomen. Met de kop uit het
gat hield hij de omgeving in de gaten. Ik kon tot
2 meter naderen voordat hij zich in het gat
terugtrok. Op de Morti moest ik ook twee keer
een kudde koeien passeren. In de eerste kudde
liepen een aantal kalveren. Daar kon ik bijna
niet langs komen omdat zij voor mij uit bleven
vluchten. De tweede kudde bestond uit oudere
dieren, die rustig hun eigen gang gingen. Hier
moest ik steeds zoeken naar het gaatje om er
tussendoor te komen.
Fietsen op de Po-vlakte
Dronero ligt aan de rand van de Po-vlakte. Aan
de ene kant van het dorp rij je de bergen in met
beklimmingen tot ruim boven de 2000 meter.
Ga je oostwaarts het dorp uit rij je over de
vlakte. Geheel vlak is het niet gezien de
stroming in de slootjes naast de weg, maar
toch. De vlakte heeft echter ook een groot
nadeel, namelijk de Italiaanse automobilisten.
Snelheidsbeperkingen en doorgetrokken
strepen worden massaal genegeerd. Slechts
een zeer beperkt deel passeert je met enige
afstand, de rest rijd je zelfs nog de vouwen uit
de strakke racebroek. Tot twee keer toe werd
de auto die mij passeerde zelf ook ingehaald!
De vlakte was geen pretje om te fietsen. Eén
tocht ging voor een groot deel over deze vlakte,
namelijk de rit naar Prato Nevoso. Vorig jaar
tijdens de Tour ging de 15e etappe van Digneles-Bains
naar Prato Nevoso. In de afdaling van
de Agnel viel Pereiro Sio en brak zijn schouder.
In de KLIM naar Prato Nevoso wist Menchov
nog te vallen.
Harley Davidson in Morzine
Na 5 dagen Italië keerde ik terug naar Frankrijk.
Ik zou nog drie dagen fietsen vanuit Morzine.
Het hotel was snel gevonden want bij elke
zijweg langs de hoofdweg stonden bordjes met
de hotelnamen. Bij aankomst twijfelde ik nog of
ik het laatste deel van de Touretappe zou gaan
kijken of een klein rondje zou gaan fietsen. Op
de balie van de receptie stond een papiertje
“ben om 16:30 uur terug”. Dat zou nog een uur
duren, dan maar het dorp in. Verderop in het
dorp was het erg druk. Uitgerekend deze drie
dagen werd een driedaagse bijeenkomst van

Harley Davidson gehouden. Het gehele dorp
stond vol met Harleys, enige honderden.
Ook waren er diverse activiteiten: twee
toertochten voor Harleys, een popconcert en
een markt waar men allerlei toebehoren kon
kopen. Het podium voor het popconcert stond
gelukkig van mijn hotel af gericht. De volgende
dag reed ik op de Col de la Joux Verte vanuit
Morzine, kon ik lawaai bijna boven op de col
nog horen. De driedaagse zorgde wel voor een
gezellige sfeer in Morzine. Ik was bang dat ik
tijdens één van de ritten lange tijd tussen de
motoren zou komen te zitten, maar dat viel
gelukkig nog mee.
LOH
Aan alle vakanties komt een einde. Tijdens de
1700 km’s heb ik relatief weinig problemen
gehad. Alleen de remblokken raakten vol met
metaaldeeltjes, hetgeen het remmen niet
bevordert. Dagelijks moesten de remblokjes
schoongemaakt worden. Toch moest de LOH
nog onverwachts in actie komen. Op de
snelweg bij Luxemburg reed ik de linkerachterband
lek, waarschijnlijk op een voorwerp
dat op de snelweg lag. Aangezien dit net bij een
afrit gebeurde, ben ik tot boven aan de afrit
gereden zodat ik een relatief veilige plek kon
opzoeken. Ik had nog nooit een autowiel
vervangen, maar voor alles is een eerste keer.
Daarvoor moest eerst een fiets en gereedschap
uitgeladen worden om bij het reservewiel te
kunnen. Dit bleek een ‘thuiskomer’ te zijn. Het
vervangen viel mij mee, na een kwartier draaide
ik de snelweg weer op. Met een ‘thuiskomer’
mag je maximaal 80 km/u rijden. Ik ben achter
een vrachtwagen uit Appelscha gaan hangen
en heb op het gemak de laatste 400 km
afgelegd. Wat is het dan van Luxemburg af nog
ver.
Volgend jaar
Het valt niet mee om gebeurtenissen van twee
weken in een paar pagina’s te proppen. Ik had
wel een heel clubblad kunnen vullen, maar dat
is ook weer niet de bedoeling. Ik heb weer een
paar cols van het lijstje van zwar(t)e cols
kunnen strepen. De hoogst geklasseerde col,
die nog niet beklommen is, is de San
Bernardino vanuit Arbedo (I) op de 18e positie.
Er is dus een redelijke kans dat volgend jaar
een verslag komt van een Italiaans/Zwitserse
vakantie.
Gerrit Luggenhorst

Zoek de 11 verschillen
Zweedse puzzel

alles voor fietsen,
schaatsen en skeeleren
Dealer van
American Eagle
Basso
Batavus
Brompton
Cannondale
Colnago
Concorde
Gazelle
Multicycle
Idworx
Principia
Ridley
Stevens
Trek
Wilier
Viking
Raps
Finn
Bont
Zandstra
Campagnolo
Shimano
Sram
Oldenzaalsestraat 340
7523 AJ Enschede
tel 053 - 4358219
fax 053 - 4340001
www.tentusscher.nl
Fietsenwinkel Ten Tusscher

Het is tijd voor wind in de rug.
Nederland is een fietsland bij uitstek. Daarom is de Rabobank in 1995
het Wielerplan gestart. Daarmee ondersteunen we de Nederlandse wielersport.
Het Rabo Wielerplan is er voor zowel jong talent als voor professionals.
En stimuleert bovendien de prestatiegerichte sporters maar ook
de recreatieve fietsers.
Het is tijd voor de Rabobank.