Jaarverslag 2004 - De Mandel

3. ALGEMEEN
3.1. Bouwvergunningen blijven steeds langer achterwege
Het is reeds een oud zeer dat de doorlooptijd van de start tot de uitvoering van een sociaal
huisvestingsproject zeer lang duurt. Reeds meer dan 15 jaar klagen de sociale
huisvestingsmaatschappijen erover dat de procedures om een project te kunnen uitvoeren veel te
traag werken en gemakkelijk meer dan 4 jaar duren. Maar éénmaal in de fase van bouwvergunning en
aanbesteding vlotten de procedures in het verleden wel.
Niet zelden was dit omdat de 2 plenaire vergaderingen die aan een sociaal huisvestingsproject vooraf
gingen, ervoor zorgden dat de violen van alle partijen en alle betrokken administraties van de overheid
unisono gestemd waren. Hieraan lijkt spijtig genoeg een einde te komen. Ook bouwvergunningen
beginnen laattijdiger afgeleverd te worden. Overeenkomstig artikel 127 van het decreet 18 mei 1999
houdende de organisatie van de ruimtelijke ordening wordt een bouwvergunning in principe afgeleverd
binnen de 90 dagen na het indienen van de bouwaanvraag. De Mandel diende in 2004 15
bouwaanvragen in, waarvan geen enkele bouwaanvraag leidde tot een bouwvergunning binnen de 90
dagen. Dit betrof dan nog de functiewijziging van een studio aan de Botermarkt naar een bureau.
Periodes van 9 maanden proceduretijd om een bouwvergunning te verkrijgen, zijn niet langer een
uitzondering. Behoort dit tot de beginselen van het goed behoorlijk bestuur?
3.2. Hoe kunnen de reservegronden snel benut geraken?
In juni meldde minister Renaat Landuyt dat de sociale huisvestingsmaatschappijen in Vlaanderen nog
over ongeveer 1.600 ha onbebouwde gronden zouden beschikken. Volgens zijn berekening goed voor
41.000 bouwkavels. De minister verdacht hen ervan aan grondspeculatie te doen.
Uit het jaarverslag 2003 van de Vlaamse Huisvestingsmaatschappij blijkt echter dat zeker 25% van
deze onbebouwde grond dienstig is voor de aanleg van wegenis en openbaar groen en niet voor
bouwkavels. Daarenboven ligt ook een groot stuk van deze grondreserve niet in een zone die
stedenbouwkundig bestemd is voor de bouw van woningen.
Een belangrijk stuk van deze onbebouwde gronden is op dit moment niet uitgerust. Dit betekent dat er
nog geen wegen en rioleringsinfrastructuur aanwezig zijn en dat ze bijgevolg nog niet kunnen
bebouwd worden. In 99% van de gevallen staat het Ministerie van de Vlaamse gemeenschap in voor
de gesubsidieerde aanleg van deze infrastructuur, maar de procedure om deze wegenis aangelegd te
krijgen is er één van vele jaren. Dat dit handen vol geld kost is evident, net zoals het evident is dat de
krappe begrotingsmiddelen van de Vlaamse gemeenschap de kans klein maken dat er op korte tijd
veel wegenis zal aangelegd worden, m.a.w. de Vlaamse regering vraagt dat de bouwmaatschappijen
snel hun gronden op de markt brengen, maar blijft zelf in gebreke om de middelen te geven, opdat die
sociale huisvestingsmaatschappijen dat ook effectief kunnen doen.
Eind 2004 beschikte De Mandel nog over een grondreserve van 6ha 91a 09 ca. Voor De Mandel is
het probleem van zonevreemde gronden gelukkig onbestaand: alle gronden liggen in woongebied of
woonuitbreidingsgebied. De Mandel heeft ook architecten aangesteld en de opdracht gegeven tot het
opmaken van het voorontwerp om deze gronden allemaal binnen de zes jaar bebouwd te krijgen,
maar voor tal van gemeenten wacht De Mandel op de aanleg van de gesubsidieerde infrastructuur. Zo
bijvoorbeeld in Poperinge (voor de rest van de Bellewijk), in Dadizele (Beselarestraat), in Staden
(Wankaardestraat), in Roeselare-Beveren (Verzonken Kasteel), enz. Het huidige infrastructuurbudget
vormt dus een stevige rem op het huidige bouwtempo, dat daarom vooral gericht is op kleinschalige
projecten in de kern van de steden en gemeenten. Veel infrastructuurwerken zijn daar immers niet
nodig, alle voorzieningen zijn meestal al aanwezig.
De huidige grondreserve van De Mandel is goed voor circa 300 bijkomende woongelegenheden.
9