lopen voor satang jabang school in kafountine, senegal - Schotland ...

ROBERT THE BRUCE VERVOLG
geboden aan koning Edward. Dit spel speelde hij erg sluw
en strategisch. McNair Scott geeft in zijn boek enkele
voorbeelden. Hoe diplomatiek Robert Bruce dit spel speelde
blijkt wel uit het volgende citaat: “Again, when asked by King
Edward in the spring of 1304 to forward the English siege
engines for the attack on Stirling Castle, he duly complied but
omitted to include the vital part of the machinery necessary
for their function, and yet again when called upon to supply
troops for that same purpose, he wrote personally to the King
on 4 April 1304 that “he has been in London and Essex where
his lands lie and is still there endeavouring in every possible
way to procure horses and armour for himself and his people
but… has had no succes whatever in his attempts to borrow
for the purpose or get a penny of his rents”.”
Daarnaast kun je als argument tegen het vermeende
eigenbelang van Robert Bruce inbrengen dat de grootschalige
overwinningen van het Schotse volk [bij Stirling] al lang
achter hem lagen op het moment dat hij de strijd opnieuw
ging aanvoeren. Het Engelse leger had zijn superioriteit herwonnen en had, op het
moment dat Robert Bruce de strijd oppakte, geen confl icten meer om zich druk
over te maken. Wales was reeds in 1284 ingelijfd. De Honderd-jarige oorlog met
Frankrijk zou pas om 1327 starten. Wanneer je deze stelling aanvaardt, en dus
eigenbelang als motief uitsluit, blijft nog wel de vraag waarom Robert Bruce zo
gebrand was op het vertrek van de Engelsen uit Schotland. Macht en bezit had
hij al genoeg, waaronder in Engeland. Hij kwam niets tekort. Met zijn opstelling
liep hij grote kans om zijn reputatie in Schotland te verspelen, zijn bezittingen te
verliezen en, als alles tegen zou zitten, zelfs zijn leven kon verliezen [zowel door
toedoen van de Schotten als van de Engelsen]. Door beide partijen kon hij immers
worden bestempeld als verrader. We moeten dus op zoek naar de meer diepgaande
14 • JAARGANG 3 • NUMMER 1 • SEPTEMBER 2008
motieven van Robert Bruce om een onafhankelijk
Schotland na te streven.
Wie zich verdiept in het leven van Robert Bruce komt al
snel tot de conclusie dat er al een gevoel van ongenoegen
jegens de Engelse koning moet zijn ontstaan toen deze
in 1292 niet zijn opa Robert the Competitor [gestorven
1295], maar John Ballion uitriep tot gerechtvaardigde
opvolger van de Schotse kroon. Zowel de familie Ballion
als de familie Bruce had dezelfde voorvader. De familie
Bruce beriep zich op het feit dat er drie gegadigden
voor de troon waren die dezelfde voorvader hadden en
dat het koninkrijk dus in drieën zou moeten worden
opgedeeld om recht te doen aan dit feit. Edward I
verklaarde dit argument echter ongegrond, omdat het
koninkrijk Schotland niet deelbaar was. Een van de
motieven van Robert Bruce om zich te verzetten tegen
de Engelsen is dus persoonlijk van aard. De eer van zijn
familie was geschonden door hen niet te accepteren als
een rechtmatig opvolger van de Schotse troon. Ronald McNair Scott laat daar in
zijn biografi e over Robert Bruce geen twijfel over bestaan. “Th e great court case
[de zitting van de Engelse koning in Berwick op 17 November 1292 waarin John
Ballion als Schotse koning werd uitgeroepen] was over; but on the mind of young
Robert Bruce, now Earl of Carrick, who had listened to the many family conclaves
during the years which followed the death of Alexander III [de laatste koning
van Schotland; gestorven in 1286], was deeply imprinted the conviction that an
injustice had been done and his grandfather was the rightful king of Scots.”
Dit voorgaande geeft niet alleen aan dat er een persoonlijk element zat in de
strijd van Robert Bruce tegen de Engelse overheersing; het geeft tevens aan hoe